متولی قانــــــونی ، ورزش را جدی نگرفته است!

 اواخر هفته گذشته خبر آمد که حمید سجادی ، وزیر ورزش استعفا داده و نامه استعفای خود را تقدیم رئیس جمهور محترم کرده، تا نظر خود را در این باره اعلام نماید. تا زمان نگارش این مقاله هنوز از واکنش و تصمیم رئیس جمهور در این باره خبری منتشر نشده است اما تصمیم ایشان هرچه باشد، در این اصل و منطق تغییری ایجاد نمی شود که، مشکل ورزش ما با این رفت و آمدها و این عزل و نصب ها حل نمیشود، چرا که مشکل اصلی ورزش مستعد و بالقوه توانمند و آماده جهش و پیشرفت ما قبل از آنکه به اسم و رسم افراد و ضعف و قوت های مدیران  مربوط باشد به نوع نگرش و افکار حاکم بر ورزش که نهادینه شده و رسوب کرده و به شکل یک روال و روند ثابت و لایتغیر درآمده مربوط میشود. این است که می بینیم مدیران در سطوح مختلف می آیند و میروند و دولت ها با سلایق و دیدگاه های مختلف بر مسند اداره امور اجرایی می نشینند، اما حال و روز کلی ورزش تغییری نمی کند. وزیری که عضو دولت انقلابی و مردمی است تقریبا همانطور عمل می کند و همان راهی را می رود که وزیر دولتهای قبلی ، اعم از اصلاح طلب و خدمتگزار و اعتدال و امیدعمل کرده و رفته بودند.  دلیل اصلی و علت واقعی امر تا آنجا که بررسی  و تحلیل های ما نشان می دهد و بارها هم  در این صفحه یا صفحات دیگر مجله به آن پرداخته ایم این است که همه این دولت ها علی رغم تفاوت نگاه و خط مشی سیاسی که دارند در یک نکته مشترک هستند و آن اینکه” هیچکدام از آنها ورزش را جدی نگرفته و برای آن اهمیت در خور و بایسته ، قائل نیستند.” به گمان ما ریشه همه دردهای مزمن و مشکلات لاینحل و بلاتکلیف مانده ورزش را باید در این نکته، ملاحظه کرد. مثلا چون چنین نگاه و دیدگاهی نزد همه دولت ها - با هر خط وربط سیاسی که دارند - درباره ورزش وجود دارد، لاجرم” اراده” ای هم برای اصلاح وضع ورزش و مبارزه با آفات و آسیب های آن هم در آنها پیدا نمی شود، و این است رمز آنکه چرا وضعیت ورزش علی رغم تغییر دولت ها و رفت و آمد مدیران، کماکان ثابت است و اصرار دارد یک روند و مسیر نه چندان مطلوب را طی کند. و باز از همین روست که عرض می کنیم رفتن یا ماندن آقای سجادی فرق زیادی  به حال ورزش ندارد و نه از این استعفا باید خوشحال بود و نه ناراحت. البته در اینکه وزیر مستعفی ورزش به هیچ عنوان نتوانست انتظارات را برآورده کند، حداقل ما شک و تردیدی نداریم. ایشان اصلا در اندازه وزیری وابسته به دولتی که خود را انقلابی و مردمی معرفی کرده و شعار " نوکری مردم” را برگزیده، نبود که نه انقلابی رفتار و عمل کرد و نه مردمی و نه شکل عملکرد وی و همکارانش طعم و معنای " خدمت خالصانه” و” نوکری” می داد. ما طی نزدیک به این دو سال کمترین و کوچکترین نشانه ای از مدیریت انقلابی و جهادی در کار و بار ایشان و برنامه ها و عملکرد وزارت و سازمان های متبوع آن ندیدیم و حس نکردیم. ما عملکردی که فراتر از کلیشه ها و شعارهای نخ نما و تکراری باشد، ندیدیم. برای مثال در زمان وزارت ایشان که قرار بود انقلابی و مردمی عمل کند، دو تیم مردمی و با طرفداران چند ده میلیونی مملکت که در قاره بزرگ نام آور و شهره اند، کماکان از حیث مدیریتی به بدترین روش ممکن، یعنی روش” هرکی به هرکی”!! اداره شدند و کماکان در وضعیت بی ثباتی و تزلزل و عدم شفافیت و... که سالهاست با آن درگیر هستند ،  بدون تغییر باقی مانده اند. در این تیم های مردمی و ریشه دار هنوز بعضی از «بچه نخاله ها» و «جوجه لات ها» تصمیم می گیرند ! بارها و بارها نوشته ایم و مخاطبان عزیز این حرف را از ما یادگاری داشته باشند که "آن زمان که قرار شد دو تیم استقلال و پرسپولیس از حیث مالکیت سروسامان بگیرند و از نظر مدیریتی به شکل منطقی و عقلانی( نه هرکی به هرکی) اداره شوند، آن روز ، روزی است که قرار است کلیت ورزش ما در مدار صحیح و مسیر رو به آبادی و پیشرفت قرار بگیرد ...” اما ظاهرا قرار نیست که این اتفاق بیفتد چون درباره این دو تیم مردمی که - به درست و غلطش کاری نداریم- میلیون ها نفر از این مردم و جوانان شان  صادقانه به آنها عشق می ورزند - وزیر ورزش دولت انقلابی همان طور عمل کرد که وزیر دولت قبلی! صریح تر بگویبم هر دو برای تیم های مردمی کاری نکردند، سهل است که بر مشکلات آنها افزودند، به طوری که در یک اقدام واقعا سوال برانگیز که موجب سرافکندگی فوتبال ریشه دار ما شد، مسئولان فوتبال آسیا مجوز تیم استقلال را برای حضور در جام باشگاهی این قاره صادر نکردند و... به این وسیله ، هم یک نقطه ضعف بزرگ در کارنامه مدیریتی ورزش ثبت شد و هم دل هواداران این تیم را سوزاندند ... و البته مسئولان(؟!) تحمیلی این تیم به جای توضیح و پاسخگویی، در اولین روز تمرین  به وسیله پهلوان پنبه های خود کتک مفصلی هم به طرفداران عاشق این تیم زدند!! و... این است که در پایان تاکید می کنیم ورزش مستعد و پرظرفیت ایران به حق و جایگاه خود نخواهد رسید تا زمانی که مسئولان اجرایی و متولیان قانونی ورزش فراتر از کلام و سخن و شعار، ورزش را " در حد خودش، نه کم و نه بیش” جدی بگیرند و برای ساختن و اصلاح آن و پایان دادن به این شلختگی و روزمرگی، عزم جدی و اراده آهنین داشته باشند و از هرکسی که به عنوان وزیر و مدیر در راس ورزش می گمارند، بخواهند که با مدیریتی جهادی و انقلابی وضع ورزش را اصلاح کند و به پلشتی و وادادگی و روزمرگی و آشفتگی و هرکی به هرکی و دلالی و قالتاق بازی و شارلاتانیسم و فرصت طبی و اعمال و رفتار خودکامانه و مفسده انگیز ، آن هم در سطوح مدیریتی و... پایان دهند و یکسره و خستگی ناپذیر به دنبال حل مشکلات و اصلاح و پیشرفت وضع ورزش باشند و مطالبات و انتظارات مردمی از ورزش را بر هر خواسته و تقاضای زیاده خواهانه و سود پرستانه ای ترجیح دهند . اگر چنین جدیت و اراده ای  نزد متولیان ورزش پیدا شود، شاید اصلا نیازی به تغییر آدم ها و این رفت و آمدهای مکرر و اغلب بی حاصل نباشد..!