با پای شکسته 2 مدال گرفتم ولی کسی حالی از من نپرسید!

مهدی اولاد، چهره موفق تیم ملی پارادوومیدانی ایران، این روزها سخت مشغول تمرین است تا خود را برای حضور در مسابقات جهانی ژاپن که اردیبهشت سال آینده برگزار می شود، آماده کند. او که به تازگی، دو مدال خوشرنگ طلا و نقره بازی های پاراآسیایی 2022 هانگژو را در کلکسیون افتخاراتش به ثبت رسانده، امیدوار است که در رقابت های جهانی پیش رو نیز به نتیجه ای قابل برسد تا جواز صعود به بازی های پارالمپیک 2024 پاریس را هم بگیرد. این پرتابگر نابینای شیرازی که دو مدال طلا و نقره بازی های پارالمپیک 2020 توکیو را در کارنامه دارد، به دنبال این است تا در پارالمپیک پاریس هم بدرخشد و با خاطره ای خوش ورزش قهرمانی را کنار بگذارد.

- خداراشکر خوب بود. حقیقتا، پس از پشت سر گذاشتن 21 مرحله اردو و تمرینات منظمی که داشتم، با آمادگی کامل وارد بازیهای هانگژو شدم . اما متاسفانه بابدشانسی رو به رو شدم و درجریان مسابقات پرتاب وزنه، قوزک پایم شکست. با توجه به این اتفاق نتوانستم، رکورد خوبی بزنم و به مدال نقره رسیدم. پس از این حادثه و در شرایطی که سه روز بعد از آن، باید در مسابقه پرتاب دیسک به میدان می رفتم، درمان پایم انجام شد.پزشکان چینی و کمیته ملی پارالمپیک، شکستگی قوزک پایم را تایید کردند. خوشبختانه موفق شدم با استفاده از مسکن و فیکس کردن پایم، خوب ظاهر شوم و پس از انجام سه پرتاب مدال طلایم را قطعی کنم.

* الان وضعیت مصدومیتان چطور است؟

- الان 40 روز از مسابقات گذشته، در این مدت تمرینات فیزیوتراپی و پی آرپی را پشت سر گذاشتم. خدا را شکر توانستم بدون عمل جراحی به بهبودی کامل برسم. استخوانی که شکسته بود، جوش خورده.چند روزی است که تمریناتم را در مجموعه آفتاب انقلاب تهران آغاز کرده ام تا حضوری پرقدرت در مسابقات جهانی ژاپن و پارالمپیک پاریس، داشته باشم. ضمن اینکه مربی ام را هم تغییر دادم. در حال حاضر زیر نظر آقای علیرضا مهرصفوتی تمرین می کنم تا ضعف های تکنیکی ام را برطرف کنم. به این امید که در مسابقات پیش رو، یک بار دیگر خودم را ثابت کنم. البته یک گلایه هم داشتم.

*بفرمایید؟

- مصدومیت من در ورزشگاه و حین مسابقه رخ داد. برای من جای تعجب داشت از زمانی که از هانگژو برگشتم تا چند روز پیش که پایم را آتل بسته بودم، هیچ شخصی از کمیته ملی پارالمپیک و اداره کل ورزش و جوانان استان فارس تماسی با من گرفت تا حالم را بپرسد و در جریان وضعیتم قرار بگیرد. امسال، سال مهمی برای ورزشکاران است، چون در آستانه بازیهای پارالمپیک هستیم. ورزشکار باید از همه لحاظ آرامش داشته باشد.متاسفانه این بی توجهی ها انگیزه را از آدم می گیرد. ما هم داریم برای پرچم ایران و ملت تلاش می کنیم. انتظار داریم از لحاظ بحث روانی، تغذیه و اردوهای تدارکاتی گرفته تا تامین هزینه مکمل، لوازم ورزشی، معیشت مالی هوایمان را داشته باشند.

* گویا هنوز مشکلتان با اداره کل ورزش و جوانان استان فارس حل نشده؟

- نه متاسفانه. مسئولان ورزشی استان فارس هیچ حمایتی از ورزشکارانشان نمی کنند. با وجود این که بارها از اداره کل ورزش و جوانان استان فارس شکایت کردم، هنوز پاداش مدال طلا و نقره بازی های پارالمپیک 2020 توکیو را که سال 1400 ،حدود 230 میلیون تومان بود را به من نداده اند. من مجبور شده ام پس از شکایت حکم توقیف اموال اداره کل ورزش و جوانان استان فارس را بگیرم که الان چیزی حدود 300 میلیون تومان شده است. حتی در این خصوص، نامه‌ای به نهاد ریاست جمهوری هم نوشتم و آن ها قبل از اعزام به بازی های هانگژو به من قول دادند که تو مدالت را بگیر ما پیگیر خواهیم بود تا طلبت را دریافت کنی. امیدوارم به حقی که 3 سال دنبالش هستم دست پیدا کنم.

*خودتان تهران ساکن هستید یا شیراز؟

- من اصالتا بچه استان فارس هستم ولی چون پدرم نظامی است، مارکوپولو شده ایم و طی این چند سال اخیر درکیش، بندرترکمن، تهران، شیراز و... زندگی کرده ام و به نوعی همه جای ایران سرای من بوده است. الان در تهران میدان المپیک با پدر و مادرم زندگی می کنم و چون در شیراز هم خانه داریم، مدام در حال رفت و آمد به شیراز و تهران هستیم.

* از نحوه ورودتان به ورزش هم صحبت می کنید؟

- من از شش سالگی ورزش را شروع کردم و ابتدا وارد تکواندو شدم وحتی «دان 1» را هم گرفتم، اما به خاطر ضعیف شدن چشمم، مجبور شدم این رشته را کنار بگذارم. بعد از آن در سال 83- 84 بود که وارد رشته پرورش اندام شدم و در مسابقات قوی ترین مردان ایران هم شرکت کردم . آنجا هم بخاطر فشار زیاد مسابقات و آسیب دیدگی که داشتم این رشته را هم کنار گذاشتم. در نهایت با پیشنهاد دکتر حکمت و از طریق آقای داداشی دبیر سابق فدراسیون دو ومیدانی، خدمت آقای حسین نثاری رسیدم و پس از تست دادن در 2 رشته پرتاب وزنه و دیسک، به فدراسیون نابینایان و کم بینایان معرفی شدم و کارم را آغاز کردم و به اینجا رسیدم.

*راستی، پاداش مدال های بازیهای هانگژو را گرفتید؟

- پاداش پای سکوی مدال طلای خود را در پرتاب دیسک گرفتم اما در پرتاب وزنه که نقره گرفتم به ما اعلام کردند چون بودجه نیست پاداشی هم به شما تعلق نمی گیرد.من حتی از آقای جوانمرد در حاشیه مراسم دیدار با رهبری هم این موضوع را پرسیدم که گفتند کسانی که به غیر از مدال طلا، نقره و برنز گرفته باشند، پاداشی به آنها تعلق نمی گیرد. چه بگویم؟ شاید مدال نقره و برنز به دردشان نمی خورد و شاید هم جدیدا مدال نقره وبرنز را از جدول رده بندی مدال ها حذف کرده اند و ما خبر نداریم. تمام ورزشکاران دلشان به پاداش مدال پای سکو خوش است. اگر اینجا هم حق ما را بخوردند چرا ورزشکار باید برای حضور در 2 رشته هزینه و تمرین کند و به خودش فشار بیاورد تا آسیب ببیند. الان نه تنها مدال آوران، بلکه به مربیان نیز پاداش پای سکو داده نشد و کمیته ملی پارالمپیک اعلام کرده که در صورت تامین بودجه از سوی سازمان برنامه و بودجه، پاداش‌ها به حساب مدال آوران و مربیان واریز خواهد شد. این کارها انگیزه را در ورزشکاران و مربیان از بین می برد ولی در مقابل در مسابقات پارالمپیک توقع مدال دارند.

* یادم هست بعد از بازیهای پارالمپیک توکیو هم این مشکلات را مطرح کرده بودید.

- بله، دیگر تکراری شده ولی کو گوش شنوا؟ نادیده گرفتن و کم ارزش کردن مدال ورزشکاری که با سختی به آن رسیده، بی انصافی است. وقتی ورزشکاری مدام در تلاش است تا رنگ مدال خود را بهتر کند و مثلا جایگاه خود را از رده سوم به دوم برساند، چرا باید کارش نادیده گرفته شود. این چیز کمی نیست. مگر مسئولان ورزش ما همین را نمی‌خواهند که جایگاه ایران بالا برود؟ اگر همین روال ادامه داشته باشد، من هم تنها در یک رشته فعالیت می‌کنم. چرا در دو رشته کار کنم که احتمال مصدومیت و آسیب دیدگی‌ام بالا برود.

* با توجه به اینکه الان 37 سال سن دارید، فکر می کنید تا چند سال دیگر در ورزش قهرمانی بتوانید فعالیت کنید؟

- درماده پرتاب ها، سن قهرمانی بالاست، ولی قبول دارم ورزش حرفه‌ای شرایط خاص خودش را دارد. من خودم کارشناسی ام را در رشته تغذیه و کارشناسی ارشدم را در فیزیولوژی ورزشی پشت سر گذاشته ام و کامل به شرایط یک ورزشکار حرفه ای آشنا هستم. همه چیز باید برای ورزشکار حرفه‌ای فراهم باشد. اگر می‌خواهید، عنوان‌های خود را حفظ کنید باید از نظر روانی، استراحت، امکانات و تغذیه در شرایط خوبی قرار داشته باشید. اگر اینها نباشد، عمر قهرمانی کمتر می‌شود. من با هر شرایطی که شده، جلو می‌روم و تا جایی که توان داشته باشم تلاش و سعی می‌کنم در اوج کنار بروم.

* همچنان در کنار ورزش درس هم می خوانید؟

- بله، الان دکترای مدیریت در دانشگاه آزاد قزوین می خوانم و در کنار ورزش با توجه به علاقه ام به مباحث اقتصادی، با دوستانم در کار ساخت و ساز هم فعالیت می کنم. معلولیت شاید محدودیت ایجاد کند، اما برای رسیدن به موفقیت همیشه راهی وجود دارد و باید آن راه را پیدا کنید. اگر ورزشکاران معلول، نابیناو کم بینا به خود باوری برسند، قطعا می‌توانند به چیزی که می‌خواهند، برسند. همه چیز به نوع رفتار خانواده های معلول و دیدگاه خود فرد باز می‌گردد. نه تنها در ورزش، بلکه ما افراد موفق زیادی در هنر و فرهنگ و ... داریم.

* به شعر و موسیقی هم علاقه دارید؟

- بله، شعر زیاد می‌خوانم . اشعار شاعرانی چون وحشی بافقی و حافظ را زیاد می خوانم و به آنها علاقه مند هستم. البته به موسیقی هم علاقه دارم و «نی» می‌زنم. برادرانم هم به صورت حرفه‌ای ساز می‌زنند و نوازنده سازهای سنتی هستند. تا الان خدا خیلی کمکم کرده و من هم تمام تلاشم را برای موفقیت می‌کنم. ورزش برد و باخت دارد و نباید با یک شکست سرخورده و با یک موفقیت مغرور شد.

*می گویند طرفدار فوتبال هم هستید و حتی بازی های پرسپولیس را در هانگژو دنبال می کردید.

- شدیدا پرسپولیسی هستم و امیدوارم امسال هم با اینکه کار خیلی سخت تر شده،دوباره پرسپولیس جام را بالای سر ببرد پرسپولیس تیمی است که می داند، چطور جام را بگیرد. امسال هم اگر حواشی این تیم کم شود، می توانیم جام را بگیریم. به نظرم امسال لیگ سختی پیش رو خواهیم داشت و قهرمان از بین سه تیم پرسپولیس،استقلال و سپاهان بیرون می آید. امیدوارم پرطرفدارترین تیم ایران حالش همیشه خوب باشد . به قول کامبیز دیرباز که یک بار در صدا و سیما هم گفت؛ مولانا هم پرسپولیسی بوده(خنده) و حتی شعری در این خصوص سروده: زان موجِ بیرون از جِهَت این شش جِهَت جُنبان شدی/ ای مانده زیرِ شش جِهَت هم غم بِخور هم غم مَخور.

* و حرف پایانی تان...

- هدفم در یک سال آینده، حضور پرقدرت در بازی های پارالمپیک پاریس است. 2 مدال طلا برای پارالمپیک 2024 کنار گذاشته ام. پارالمپیک جای بهترین ورزشکاران دنیاست و حریفان همه قدرتمند هستند. من تلاش می کنم با حفظ شرایط جسمانی ام در مسابقات جهانی ژاپن و پارالمپیک پاریس در هر 2 رشته پرتاب وزنه و دیسک طلا بگیرم و دل مردم را شاد کنم. هر چند شاید مدال دومم برای مسئولین بی ارزش باشد. یک خواسته هم از مسئولین دارم که به ورزش جانبازان و توان یابان توجه بیشتری کنند. این بچه ها به گردن مسئولین حق دارند و باید در جامعه بیشتر دیده بشوند. چند وقت پیش هم در دیداری که باحضرت آقا داشتیم، ایشان توصیه هایی در بحث اشتغال، بیمه، مسکن، همسان سازی حقوق ورزشکاران و ... به وزیر داشتند که ان شاالله اجرایی و عملیاتی شود تا از آن طریق ورزشکاران و قهرمانان انگیزه بیشتری پیدا کنند. خیلی از همین بچه‌ها 4 سال با همین پاداش‌ها زندگی می‌کنند و درآمد دیگری ندارند. در پایان باید از خانواده ام، دوستان و مربیانم بخصوص آقای هرمز صادقی که طی این چند سال زحمات زیادی برای من کشیدند و از تجربیاتشان استفاده کردم تشکر کنم. از مجله کیهان ورزشی هم ممنوم که به ورزشکاران توان یاب همیشه توجه داشته است و جویای حال ما می شود.امیدوارم و آرزویم این است که روزی به قدری سرمایه داشته باشم تا بتوانم محلی برای کودکان بی سرپرست وبچه‌های بی بضاعت تاسیس کنم. از خدا ‌خواسته ام بتوانم این کار را با کمک سازمان بهزیستی یا هر ارگان دیگری انجام دهم و باعث خوشحالی این قشر شوم. این کار آرامش خیلی زیادی به من خواهد داد و امیدوارم اتفاق بیفتد و باقیات و صالحاتی برایم باشد. فقط از مسئولین می خواهم زمینی در اختیارم قرار دهند تا با کمک دوستانم و چندین خیر هر چه زودتر کار ساخت و تجهیز آن را شروع کنیم.

*رسول عسکری