حامد امیری: بعد از پارالمپیک پاریس از ورزش خداحافظی می کنم

* بهتر است از بازی های آسیایی 2022 هانگژو شروع کنیم. شما در دوره گذشته این بازی ها، صاحب 2مدال طلا و یک برنز شدید اما، در این دوره فقط یک مدال طلا به دست آورد. دلیل این که نتوانستید نتایج قبل را تکرار کنید، چه بود؟

- سوال خوبی پرسیدید. من سه ماه مانده به بازیهای هانگژو، در مسابقات جهانی پاریس شرکت کردم که در آن مسابقات، کلاس بندی ها عوض شد و همین موضوع کار را برای من خیلی سخت کرد. وقتی کلاس یک ورزشکار عوض می شود، یعنی مسیر ورزش قهرمانی اش تغییر می کند. با توجه به این اتفاق، من باید از بین سه ماده پرتاب وزنه، دیسک و نیزه فقط باید روی ماده پرتاب وزنه که رشته تخصصی ام بود، تمرکز می کردم. به هر حال هدف من کسب مدال طلا در بازی های پارالمپیک 2024 پاریس است و باید از الان خودم را با کلاس بندی و شرایط جدید تطبیق می دادم. این طور بود که در بازی های هانگژو به یک مدال طلا رسیدم. اگر چه موفق شدم، رکورد آسیا را هم بشکنم و مربیان و مسئولان فدراسیون جانبازان و کمیته ملی پارالمپیک نیز از عملکردم راضی بودند ولی خودم رضایت کافی را از نتیجه ام نداشتم. چون در تمرینات رکوردهای بهتری را ثبت کرده بودم و انتظار داشتم اینجا هم، همان حد نصاب ها را بزنم.

*در نهایت در رقابت های پرتاب نیزه پنجم شدید و از مسابقات پرتاب دیسک هم انصراف دادید!

- بله، در کلاس بندی جدید (اف 55)، تنها ماده پرتاب وزنه در بازی های پارالمپیک برگزار می شود. بنابراین من هم فقط می خواهم روی این ماده تمرکز کنم. البته برای همین مدال طلا که در هانگژو کسب کردم، بیش از 400 روز در اردو بودم و سختی های زیادی کشیدم. ضمن این که چهار روز بعد از بازیهای هانگژو و استراحتی کوتاه ،تمریناتم را برای بازیهای پارالمپیک پاریس نیز شروع کردم. من در هانگژو 11متر و 27 سانت پرتاب کردم و باید در پاریس بهتر از این کار کنم.

*برای کسب مدال در پاریس باید حداقل بالای 12 متر پرتاب کنید؟

- بله، رقیب های من از کشور صربستان و لهستان هستند که رکوردشان بالای 12 متر است. خودم می خواهم طوری تمرین کنم که در تمرینات به 12 متر و نیم برسم تا در پاریس خوشرنگ ترین مدال را کسب کنم. من کمتر از 50 روز دیگر باید در مسابقات فزاع امارات، شرکت کنم. تمام تلاشم این است که با ثبت یک رکورد خوب، ورودی پارالمپیک پاریس را بگیرم. در حال حاضر، روزی سه ساعت تمرین سنگین دارم تا بتوانم در مسابقات امارات خود را محک جدی بزنم و پس از آن حضوری پرقدرت در رقابتهای جهانی ژاپن و بعد از آن پارالمپیک پاریس داشته باشم.

* پس این تغییر کلاس بندی خیلی کار را برای شما سخت کرده است.

- دقیقا. همان طور که گفتم، مسیر ورزشی یک ورزشکار تغییر می کند و حتی شاید یک ورزشکار نتواند، موفقیت های گذشته اش را تکرار کند. ولی خدارا شکر، من سختی ها را پشت سر گذاشتم و الان وضعیتم خیلی خوب است. متاسفانه اما برخی از مربیان شهرستانم من را به حاشیه بردند. در خرم آباد، چندین ورزشکار و مربی پارادوومیدانی مشغول به فعالیت در سطح حرفه ای هستند و متقابلا حسادت و حواشی زیاد است. من زمانی که سالم بودم، در مسابقات قوی ترین مردان ایران شرکت می کردم. بدون تعارف بگویم با خیلی از این مسائل آشنا هستم. بعد از تصادفی که داشتم تا حد مرگ هم رفتم و برگشتم ولی توانستم خودم را ثابت کنم. من ساعت 9 شب خواب هستم و چندین سال است که 11 شب را ندیده ام. با این شرایط وقتی همشهری هایم در حقم کارشکنی می کنند، خیلی ناراحت می شوم. می خواهم حالا که صحبت به اینجا رسیدید یک موردی را بگویم.

*بفرمایید.

-همین افراد که از سال گذشته، برایم حاشیه سازی کردند، در بازی های هانگژو هم می خواستند من را به حاشیه ببرند. روزی که مسابقه داشتم، یکی از مربیان به خاطر اینکه شاگردش نتوانسته بود، خوب کار کند آمد، به کل سیستم ورزش فدراسیون جانبازان و کمیته پارالمپیک فحاشی کرد. او می خواست با این حرکت تمرکز من را از بین ببرد که من اصلا خودم را وارد این جنجال نکردم. البته من بعد از مسابقات این جریانات را به آقای اسبقیان و کارگری منتقل کردم. اگر مسئولین به این اتفاقات واکنش نشان ندهند، کار برای ادامه فعالیت من سخت می شود. ما نمی توانیم از یک طرف با رقبای بین المللی رقابت کنیم و از یک طرف با رقبای داخلی و افراد حاشیه ساز بجنگیم. من شخصا از آقایان کارگری و اسبقیان که بارها عنوان کردند، خط قرمزشان مسائل اخلاقی است، می خواهم که با این بی اخلاقی ها برخورد کنند و نگذرانند عده ای با این کارها به هدف خود برسند.

*اشاره ای کردید به مسابقات قوی ترین مردان ایران و این که در یک حادثه تصادف دچار آسیب شدید. دراین خصوص صحبت می کنید؟

- من زمانی که سالم بودم، علاقه‌ زیادی به ورزش‌های قدرتی داشتم. در دوران جوانی وارد رشته قوی‌ترین مردان شدم و بیش از ۱۱ سال به‌صورت حرفه‌ای در این حوزه فعالیت کردم که ثمره آن، شرکت در ۸ دوره مسابقات قوی‌ترین مردان ایران و چهار مرتبه راه‌یابی به فینال این مسابقات بود. سال 1391 در حال آماده‌سازی خود برای شرکت در مسابقات قوی ترین مردان ایران بودم که در اثر یک تصادف شدید در جاده خرم آباد – بروجرد دچار ضایعه نخاعی شدم. هیچ وقت یادم نمی رود. یک هفته مانده بود به شروع مسابقات قوی ترین مردان ایران و من سخت در حال تمرین کردن بودم. چون در خرم آباد به من سالن و فضا برای تمرین نمی دادند، مجبور بودم برای تمرین به بروجرد بروم. در مسیر برگشت به خرم آباد خسته و کوفته آمدم به یک ماشین راه بدهم که رفتم شانه خاکی جاده و با ماشین 7،8 بار معلق خوردم. صحنه خیلی بدی بود. خودم با آن حالم به اورژانس زنگ زدم و به پدرم هم اطلاع دادم. خواستم خودم را از ماشین جدا کنم که دیدم پایم حس ندارد. در اثر این حادثه بیش از دو سال، روی تخت در گوشه‌ای از خانه بودم. در این دوسال وزنم از 170 کیلو به 70 کیلو رسید و پوست و استخوان شده بودم.

* چطور این دوران را پشت سر گذاشتید؟

- در طول این دوران از نظر روحی و جسمی با شرایط سختی روبه رو بودم و وضعیت من شرایط سایر اعضای خانواده ام را هم به هم ریخته بود. به‌جرات می‌توانم بگویم که از زندگی ناامید شدم و تنها آرزویی که داشتم دیدن درب حیاط منزلمان بود. برای من که یک روز در مسابقات قوی‌ترین مردان ایران هواپیما، ماشین و قطار جابجا می‌کردم، واقعاً دردناک بود که نمی‌توانستم روی پاهایم بایستم. دکترها بعد از شش ماه هم به من نمی گفتند که چه اتفاقی افتاده است، ولی خودم بعد از مدتی فهمیدم چه خبر است. در این 2 سال مادرم مثل یک بچه من را تر و خشک می کرد. حتی نمی توانستم روی پایم بنشینم. بعضی از روزها می گفتم، خودم می خواهم حمام بروم. سینه خیز مسیر اتاق تا حمام را طی می کردم و بدنم زخم می شد اما از ناراحتی رویم نمی شد به اطرفیان چیزی بگویم.

* چه شد که مجددا وارد عرصه ورزش و رشته پارا دوومیدانی شدید؟

- بعد از گذشت دو سال از آن حادثه، اطرافیانم به من گفتند، دوباره ورزش را شروع کنم. اول دوست داشتم به رشته وزنه برداری بروم اما با پیشنهاد یکی از مربیان دوو میدانی وارد این رشته شدم و در مدت زمانی کوتاه توانستم در مسابقات بین‌المللی در رشته پرتاب دیسک مدال نقره کسب کنم . همین مدال باعث ایجاد امید و روحیه برای کسب موفقیت‌های بیشتر شد. بعد از یک سال تمرین شبانه‌روزی، توانستم ورودی پارالمپیک 2016 برزیل را کسب کنم و در این مسابقات درحالی‌که در یک کلاس بالاتر شرکت کرده بودم، موفق به کسب مدال نقره در رشته پرتاب وزنه شدم.

*و حالا به کمتر از مدال طلای پارالمپیک پاریس قانع نیستید؟

- من می خواهم بعد از کسب مدال طلای پارالمپیک پاریس از دنیای قهرمانی خداحافظی کنم و به زندگی شخصی ام برسم. شاید باورتان نشود، من در این 40 سال عمری که پشت سر گذاشته ام، تاکنون لذت مسافرت را نچشیده ام چرا که ورزش حرفه ای در هر مقطعی سخت و پرفشار است. ان شاالله بعد از بازی های پاریس، هدفم این است که در همین رشته پارادو و میدانی وارد عرصه مربیگری شوم. چرا که علاقه زیادی به ورزش دارم و از لحاظ تغذیه، بدنسازی و نحوه استفاده از مکمل اطلاعات خوبی دارم و به روز هستم. همین الان هم مربی بدنساز هستم و قصد دارم با پشت سرگذاشتن چند دوره مربیگری از لحاظ تکنیکی خودم را به روز کنم.

* شنیده شده، چند ورزشکار لرستان در شرایط خوبی قرار ندارند و از لحاظ مالی و معیشتی هم مشکل دارند، مسئولان استانی شما کاری برای بهبود این ورزشکاران انجام نمی دهند؟

- چه بگویم. شاید من از لحاظ مالی مشکلی نداشته باشم و دستم به دهانم برسد ولی باورتان نمی شود، من بیشتر از پاداشی که پای سکو برای کسب مدال طلا گرفتم، هزینه کرده ام. بعضی از ورزشکاران ما در خرم آباد هستند که صبح تا بعدازظهر در اسنپ کار می کنند و بعد از آن با خوردن یک ساندویچ سر تمرین می آیند و تازه مدال هم می گیرند. مسئولان باید این مشکلات را حل کنند. ورزشکاران خرم آبادی نه کار درست و حسابی دارند و نه از لحاظ مالی شرایط خوبی دارند. امیدوارم پس از صحبتهای رهبری که چند هفته پیش انجام شد، این مشکل برای یک بار و برای همیشه حل شود.

*حرف پایانی.

- اول از همه از خانواده ام تشکر می کنم بخصوص پدر و مادرم که برایم سنگ تمام گذاشته اند و هرچقدر ازلطف و محبت آنها بگویم کم گفته ام. از مسدولاتم ورزش هم درخواست دارم که واقعا به ورزش و ورزشکاران برسند. ورزش عرصه اقتدار هر مملکت و کشوری شده است و ما باید خیلی در این زمینه کار کنیم. متاسفانه از لحاظ زیرساختی، تجهیزات و فراهم کردن امکانات رفاهی برای ورزشکاران خیلی عقب هستیم امیدوارم روزی برسد که ورزشکاران ما دغدغه این مسائل را نداشته باشند.

*رسول عسکری