حق و حرمت مردم در ورزش!

اواسط هفته گذشته وزیر محترم ورزش خبر خوشی درباره احداث مجموعه بزرگ فرهنگی - ورزشی شهر تهران به دوستداران و علاقه مندان داد. خلاصه خبری که حالا حتما همه از آن اطلاع دارند این بود که تفاهم نامه احداث این مجموعه در دفتر معاون اول رئیس جمهور و با حضور پنج تن از اعضای کابینه دولت با مدیران ارشد شرکت چینی(lPPR) امضاء شد. وزیر ورزش در مورد این مجموعه توضیح داده است که این " مجموعه ای بین المللی است که تمام فدراسیون های ورزشی در عرصه بین المللی می توانند میزبان رویدادهای بین المللی در این مجموعه باشند.” ایشان درباره هزینه ساخت این مجموعه گفته "منابع لازم برای تکمیل این پروژه از محل تهاتر وزارت نفت تامین خواهد شد " و خلاصه اینکه " دغدغه ای برای پرداخت پول به پیمانکار مجموعه نخواهیم داشت و بلافاصله به ازای کاری که در مجموعه صورت می گیرد، نفت پرداخت می کنیم.” آقای هاشمی در پایان تاکید کرده " از شرکت چینی انتظار داریم پروژه را دقیق و منطبق با برنامه پیش ببرد ... مردم ایران علاقه مندند بدانند پروژه چگونه پیش می رود و این حق مردم است.”

این واقعا خبری خوشحال کننده بود و اهالی ورزش را امیدوار کرد که در آینده ای که نباید چندان هم دور باشد ، صاحب یک مجموعه استاندارد و مجهز ورزشی خواهند شد. چینی ها که در دو سه دهه اخیر میزبان مسابقات مختلف بین المللی و قاره ای و حتی المپیکی بوده اند، از این نظر(ساخت ورزشگاه و اماکن ورزشی) دارای تجربه های ذیقیمت و کارنامه بسیار قابل قبولی هستند و می توانند ورزش ایران را برای داشتن امکانات و مجموعه ورزشی مدرن و مستحکم یاری کنند. اصولا ساختن و اضافه کردن به امکانات و تجهیزات ورزشی خبر خوش و فرخنده ای است و کسی در آن شک و تردیدی ندارد منتها چنانکه همه می دانیم - و ما نیز بارها تاکید کرده ایم - مهمتر از داشتن امکانات و تجهیزات ورزشی و تالارها و ورزشگاه ها و... نحوه استفاده و مدیریت این امکانات و سرمایه هاست.

تعریف ساده برای مدیریت شاید این باشد " تدابیر و برنامه‌ها و اقداماتی که موجب شود از امکانات و سرمایه های در اختیار مادی و انسانی، بهترین و تاثیرگذارترین بهره ها در جهت تحقق هدف برده شود.”

به نظر بسیاری از کارشناسان و آگاهان به چم وخم ورزش ایران، خوشبختانه این ورزش از نظر سرمایه انسانی و امکانات مادی و تجهیزات ورزشی کمبود مهم و مختل کننده ای برای حرکت در مسیر پیشرفت وارتقای جایگاه ندارد. گوشه وکنار و مناطق مختلف کشور بزرگ و چهارفصل ایران، مملو از استعدادهای انسانی و نیروی باانگیزه و بالقوه است و از این نظر کمبود حاد و دست و پاگیری وجود ندارد اما آنچه که به عنوان مانع اصلی بر سرراه تحول و پیشرفت بایسته و مورد انتظار ورزش قرار گرفته ، عامل مهم دیگری است که آن را " مدیریت " می گویند ، عاملی که نمی خواهد یا نمی تواند از این سرمایه های غنی و امکانات موجود به درستی و در مسیر اصلاح و تحول و پیشرفت و قویتر شدن ورزش ایران استفاده کند. در یک ارزیابی دقیق و علمی روشن می شود که گیر و مشکل اصلی ورزش ایران امکانات و وسایل و ابزار مادی ، حتی پول و مسائل مادی و یا مشکل نیروی انسانی و اشکالات فیزیکی و کمبودهای هوشی و ذهنی و ذاتی جوانان و ورزشکاران ما نیست بلکه مشکل اصلی وغیرقابل کتمان این است که این ورزش تاکنون و آنطور که مطابق با داشته های باارزش و پنهان و آشکار آن باشد، درست مدیریت نشده و از آنچه که از نظر مادی و غیر مادی در اختیار دارد به طور صحیح و سازنده استفاده نکرده ایم . اهالی ورزش و خاصه متخصصان فن گواهی می‌دهند که این حرف ما هرگز کتره ای و دیمی نیست و مثال ها و موارد زیاد و متنوعی در دست هست که به راحتی ثابت می کند در ورزش ما چه کفران نعمتی می شود و چه " سرمایه سوزی”‌هایی وجود دارد. آقای هاشمی در اظهارات خود از” حق مردم” سخن گفته است ، سخنی تحسین برانگیز و کاملا منطقی . درباره قدر ناشناختن سرمایه ای بی نظیر و بسیار ارزشمند به نام " مردم” در ورزش آنقدر مثال و نمونه در دست داریم که ذکر آن از وظیفه این نوشته خارج است اما کوتاه سخن اینکه همه می دانیم - و حتما آقای هاشمی هم به دلیل سابقه و مسئولیت هایی که در ورزش داشته است، می داند - که " حق مردم” در ورزش ما خیلی جاها، ادا نشده و بدتر از همه حرمت و منزلت آنها رعایت نمی شود. نمونه ساده آن اینکه کافی است نحوه برخورد با مردم بلیت به دست برای ورود به ورزشگاه در روزهایی که کمی - و فقط کمی – شلوغ تر از حد معمول است را بررسی کنیم تا خیلی از مسائل روشن شود. ما اگر بهترین و مجهزترین ورزشگاه ها را بسازیم و در آن بهترین رقابت‌های بین المللی را برگزار کنیم اما در این ورزشگاه ها حرمت و جایگاه " مردم” به عنوان بزرگترین سرمایه و حامی ورزش رعایت نشود، ساختن آن ورزشگاه ها پشیزی ارزش ندارد. در هرجای دنیا که ورزش پیشرفت کرده یا قصد و اراده پیشرفت وجود دارد، یکی از اصلی ترین و مهمترین اقدامات حتما ایجاد تسهیلات هرچه بهتر برای ورود و اقبال تماشاگر به ورزشگاه است . اگر بعضی از کشورهای همسایه با هزینه های گزاف ستارگان فوتبال دنیا را به استخدام درمی آورند، یکی از اصلی ترین دلایل آن ، کشاندن و جذب مردم به ورزشگاه‌هاست . خوشبختانه در کشور ما بدون تحمل چنین هزینه هایی وعلی رغم عدم سرویس دهی های حتی حداقلی، مردم مشتاق ورود به ورزشگاه ها هستند اما چون هنوز نااهلانی که اینجا و آنجا برای ورزش تصمیم می گیرند و خط وربط تعیین می کنند ، اصلا ورزش - و لاجرم مردم - را نمی شناسند، با عملکرد و رفتار خود ، مردم را از ورزشگاه رفتن منصرف و حتی منزجر می‌کنند ... عرض کردیم که اگر بخواهیم از سرمایه سوزی ها و قدرناشناسی هایی که در حق نعمت ها و ثروت های خدادادی در ورزش ما صورت می گیرد بنویسیم، مطلب به درازا می کشد‌. فقط یک جمله دیگر : قدر مردم در ورزش وقتی به معنای واقعی دانسته و حق آنها ادا و حرمت شان رعایت می شود که ‌کار ورزش و پست های کوچک و بزرگ آن بر اساس اصل شایسته سالاری در دست اهلش باشد ، نه نااهلان سفارشی که نه ورزش را می شناسند و نه مردم را...

* سیدمحمدسعید مدنی