سالی که نکوست ، از بهارش پیداست!

درباره موضوعات بلاتکلیف و مسائل حل ناشده ورزش بارها نوشته ایم . به جرات می توان این مسائل را از دغدغه های اصلی و سروکارهای مهم و ثابت این مجله - به ویژه طی سال های اخیر – دانست . در همین شروع سال باز هم بنابر وظیفه یادآور می شویم و هشدار می دهیم که بر سر راه ورزش ایران - برای اینکه به طور اصولی انسجام و سامان یابد و حرکت پیوسته و رو به جلوی خود را آغاز کند - مشکلات و موانعی وجود دارد که سال ها و حتی دهه هاست بلاتکلیف مانده و مسئولان به هر دلیلی ( یا حال و جربزه و اجازه اش را نداشته اند یا ...) برای حل و رفع این مشکلات مهم و ساختاری گامی برنداشته و حرکتی انجام نداده اند و حداکثر درباره آن حرفی زده و شعاری سر داده و وعده ای داده اند و دیگر هیچ. این در حالی است که به مصداق بیت

مشکلی نیست که آسان نشود

مرد باید که هراسان نشود

همه این مشکلات ، حل شدنی و همه این موانع ، برداشتتی است، تنها و مهمترین شرط آن وجود " اراده" ای است که باید میدانداری کند و مدیرانی که شجاعانه و متعهدانه برای حل این مسائل و برطرف کردن این موانع به جنگ آنها بروند. قبلا به کرات نوشته ایم که تا تکلیف این مسائلِ حل نشده و کارهای معطل و بر زمین مانده ، روشن نشود، محال است که ورزش ایران بتواند در مسیر تحول و پیشرفت قرار بگیرد و به جایگاهی که حقِ مسلم آن است دست پیدا کند. تا این مسائل حل نشود ، گفتن از تحول و پیشرفت و داشتن ساختار و سیستم اصولی در ورزش فقط حرف است و چیزی برای خالی نبودن عریضه و در عمل آنچه هست، روزمرگی است و نتیجه گرایی و هیاهو و جنجال و حاشیه و... الخ. در هیچ نقطه ای از دنیا ورزش پیشرفت نکرده و قوی و متحول نشده ، مگر اینکه روزی حل و دفع این مسائل و موانع را آغاز کرده اند و هنوز به آن ادامه می دهند. برای اینکه بحث از حالت انتزاعی و ذهنی خارج شود و ملموس تر وعینی تر ادامه یابد ، عرض می کنیم که بلاتکلیفی مالکیتی و مدیریتی تیم های معروف کشورمان ( استقلال و پرسپولیس) از جمله این مسائل حل نشده و کارهای بر زمین مانده است. بارها نوشته ایم که اگر روزی اراده های قوی به میدان آید و مسئولان بالادستی عزم خود را جزم کنند و قرار باشد فراتر از حرف و شعار و وعده ، ورزش مستعد کشورمان در مسیر بایسته قرار بگیرد، بدون تردید یکی از پیش شرط های موفقیت و ثمربخشی آن اراده ها ، روشن شدن تکلیف این دو تیم است. تا زمانی که با سرمایه های با ارزش کشورمان - که مهمتر از هر چیزی، پایگاه عمیق مردمی دارند - آنطور که شایسته است رفتار نکنیم و به خاطر مردم علاقه مند هم که شده توجه لازم وعملی را مبذول نداریم و مثل بچه سرراهی با آنها رفتار کنیم و بر کاروبار مدیریتی بی ثباتی و تغییرات پی درپی و... حاکم باشد، به طور طبیعی نمی توان انتظار داشت که وجود چنین سرمایه هایی به پیشرفت و تحول در ورزش منجر شود. بدتر از همه اینکه ، از نظر مجامع بین المللی اصولا سازوکار تشکیلاتی استقلال و پرسپولیس فاقد استانداردهای لازم است . دیده ایم و می بینیم که این دو تیم هر سال برای حضور در رقابت های باشگاهی آسیا با مشکلات و محرومیت ها و... مواجه می شوند و اسباب دلشوره و نگرانی طرفداران پرشمار را فراهم می آورند و این اصلا - نه فقط برای دو تیم پرسابقه و ریشه دار کشورمان بلکه برای آبرو و حیثیت ورزش ایران - خوب نیست.

پس از سال ها حرف زدن و عملا کاری نکردن، خوشبختانه به نظر می رسد که این بار مسئولان ورزش با کمک دیگر دستگاه های موثر و ذیربط قرار است به خاطر تهدیدات کنفدراسیون فوتبال آسیا و رفع سایه محرومیتی که کماکان مثل اجل معلق بر سر این دو تیم پرواز می کند، مساله استقلال و پرسپولیس را به یک جایی برسانند و آنها را از این بلاتکلیفی - که صدای مجامع بین المللی را هم درآورده - خارج کنند. امیدواریم این کار صورت بگیرد و یک بار دیگر به مصداق ضرب المثل " عدو شود سبب خیر، اگر خدا خواهد " یکی دیگر از مشکلات مزمن و موانع اصلی پیشرفت ورزش ایران بعد از چند دهه این دست و آن دست کردن و وقت را هدر دادن بالاخره حل شود. متاسفانه واقعیت های غیر قابل انکار به ما می گوید که در اغلب موارد قرار نیست مشکلی از مشکلات به طور ارادی و خودخواسته و برنامه ریزی شده حل شود تا ورزش ایران بتواند راحت تر و آزادتر فعالیت و حرکت کند و توانایی های بالقوه خود را به فعلیت برساند و اگر هم جایی مساله ای لاینحل بالاخره حل شده ، پای تهدید بین المللی یا خطر محرومیت و تعلیق و ... در کار بوده که موجب تحریک مسئولان ورزش برای حل موضوع یا مشکلی شده است. این در حالی است که مسئولان وظیفه دارند ورزش کشور را به شکل اصولی و منطقی روبراه و درست کنند، مسائل آن را به موقع حل و موانع بر سر راه آن را حتی الامکان برطرف نمایند و آن را در مسیر رو به بهتر شدن و قوی شدن به حرکت درآورند ، حال می خواهد بحث ها و شرایط بین المللی و خارجی باشد یا نباشد. در هرصورت ، امیدواریم در فرصت باقیمانده ( تا5 اردیبهشت) تلاش و کوشش مسئولان ورزش برای حل مساله این دو تیم و فراهم آوردن شرایط و کسب مجوزهای لازم به نتیجه برسد و بلاتکلیفی و سردرگمی آنها بعد از سال ها ، آن هم به شکل اصولی و کارشناسانه ( نه به روش ماستمالی و صوری) حل شود و پایان یاید، تا به مصداق ضرب المثل " سالی که نکوست ، از بهارش پیداست"! این اتفاق فرخنده مقدمه و پیش زمینه ای باشد برای حل دیگر مشکلات اساسی و پایان دادن به مسائل مهم بلاتکلیف که هرچند برطرف کردن و سروسامان دادن به آنها شاید به ضرر کسانی و باندهایی باشد که از قبل این بی سامانی ها و بلا تکلیفی ها حسابی بار خود را بسته و جیب های خود را پر کرده اند ، اما بدون تردید و حتما به نفع ورزش و دوستداران صمیمی آن خواهد بود.