برای «عیسی آل‌کثیر» که بی‌رحمانه پیش می‌رود
پسر دزفولی اردوگاه سرخ حالا در حوالی 35 سالگی کمی از آرزوهای رنگی و بزرگ خود فاصله گرفته است که بخشی از آن ناشی از جبر گذر عمر است و بخشی دیگر ریشه در فراز و نشیب های فوتبال - این پدیده پرماجرا و گاه مهربان و گاه بی رحم - دارد. برای عیسای پرسپولیسی ها داستان کمی متفاوت است. او در روزگاری که می توانست روی ابرها راه برود ، اسیر برخی از حوادث شد. اشتباهات و بدشانسی ها در هم گره خوردند تا او از قافله عقب بماند. آن مصدومیت لعنتی و آن سماجت خودش در به تاخیر انداختن درمان، او را عقب برد؛ به شکلی که خیلی ها می گفتند که اگر هم برگردد ، آن مهاجم زهردار قبل نخواهد بود. حضور او در باشگاه بزرگ پایتخت نیز به عقیده خیلی ها دیر اتفاق افتاد. با این حال وقتی لباس سرخ را بر تن کرد ، خیلی زود درخشید و با دلبری هایش در آن پیراهن به چهره محبوب سکوها مبدل شد. رفته رفته حواشی بر کار و بار او سایه افکند ، از آن شادی گل دردسرساز در لیگ قهرمانان آسیا تا رجوع به درمان های غیر منطقی و گاها عجیب برای زانوی مصدومش به جای مراجعه به جراحان و ... اما عقلانیت در مهاجم جنوبی جای تصمیمات احساسی را گرفت. دوران مصدومیت به سر آمد. حضور عجیب و ناموفق در باشگاه سپاهان برایش پندآموز بود تا خیلی زود متوجه شود که هیچ جایی خانه آدم نمی شود.بازگشت او به پرسپولیس مصادف شد با برخی از جریانات درون تیمی اما او بی توجه به حواشی پیرامون خود ، موتور گلزنی اش را روشن کرد و این موتور همچنان حکم آتشبار ارتش سرخ را دارد.شاید 34 سالگی مجال دورخیز به او ندهد؛ دورخیزی برای رسیدن به پیراهن تیم ملی اما اگر " ژنرال " همچنان بر این اصل خود که " سن فقط یک عدد است " استوار باشد، شاید آل کثیر هم طعم حضور در آن اردوگاه جذاب را بچشد؛ به خصوص در این روزها که چپ و راست برای قرمزها گل می زند.
*حمید ترابپور
پربازدید ها 
آخرین اخبار 
