درک رز: این یک سپاسگزاری است، خداحافظی نیست
پس از بیش از یک دهه حضور در NBA، ستاره سابق شیکاگو بولز تصمیم دشواری گرفت و کفش ها را آویخت. صحبت از درک رُز است ، بازیکنی که پس از جدا شدن از ممفیس گریزلیز، به جای اینکه به دنبال تیم جدیدی بگردد، تصمیم به بازنشستگی گرفت. در واقع بعد از 15 فصل بازی در لیگ حرفه ای بسکتبال که با مصدومیت هم همراه بوده است، این می تواند بهترین تصمیم در نظر گرفته شود.
در پست فضای مجازی این بازیکن آمده است: "پیش فرض های روانشناختی به صورت خودکار می تواند اسباب تحقق رویاها را فراهم سازد." با این جمله دورانی از ورزش وی که در تیم های شیکاگو بولز، نیویورک نیکس، کلیولند کاوالیرز، مینسوتا تیمبرولوز، دیترویت پیستونز و این اواخر ممفیس گریزلیز سپری شد، سرانجام به پایان خط رسید.
رز در هر شش شهری که حضور داشت، تبلیغات روزنامه ای بسیاری را انجام داد و حتی شعری هم برای ورزش بسکتبال نوشت. در این بین باشگاه شیکاگو بولز ویدیویی را برای تمجید و بزرگداشت وی در حساب فضای مجازی خود منتشر ساخته است. در این پست آمده: "وقتی تاریخ را مد نظر قرار دهیم، رز شماره یک سال 2008 محسوب می شود و به همین دلیل نشان داده است که چرا از همان ابتدا به عنوان یکی از بهترین بازیکنان لیگ شناخته می شد." او ذاتا یک گلزن قهار بود و توانست در اولین فصل بازی خود، در 20 سالگی، عنوان بهترین بازیکن جوان لیگ را به همراه بولز از آن خود سازد. درست سال بعد از آن بود که توانست در تیم منتخب فصل NBA جای بگیرد. کار به همین جا هم ختم نشد و او در سال 2011 به عنوان جوان ترین بازیکن تاریخ NBA عنوان ارزشمندترین بازیکن فصل را از آن خود ساخت.
اما همواره به همراه هر داستان بزرگی، یک ماجرای غم انگیز هم هست. مصدومیت ها از راه رسیدند تا مسیر بازیکنی که در شرایط اسطوره شدن قرار داشت را دشوار سازند. بعد از فصلی که به عنوان بهترین بازیکن برگزیده شد، در فصل 2012-2011 تنها در 39 بازی به میدان رفت. اوضاع از این هم بدتر شد. در اولین دور بازیهای پلی آف در آن فصل، دچار پارگی رباط صلیبی شد و همین موضوع او را در تمام فصل 2013-2012 بیرون از میادین نگه داشت.
اگر چه او از بند مصدومیت رها شده بود، دیگر نتوانست آن بازیکن همیشگی باشد و این موضوع سبب شد که دوران حضورش در بسکتبال را بین تیم های یاد شده، سپری کند. درک رز در نهایت به عنوان یک بازیکن "باورنکردنی" در بسکتبال شناخته می شود. اما همیشه وقتی به آنچه ممکن بود به دست آید فکر می کند، غبار غم چهره اش را فرا می گیرد. او اینگونه با موضوع برخورد می کند: "بسکتبال همیشه عشق اولم بوده است. به عنوان یک نوجوان رویایم این بود که بازیکن NBA شوم و به این هدف دست یافتم. این یک خداحافظی از بازی که دوستش دارم نیست، یک تشکر است."
*سیدمحمدطاهر شاهین
