پاشنه آشیل سرخ!

بازی پرسپولیس در مقابل السد قطر چشمگیر‌ترین تلاش "گاریدو" برای خلق اولین پیروزی این تیم در رقابت‌های لیگ نخبگان آسیا بود، تا شاید بعد از شکست هفته اول مقابل الاهلی نماینده عربستان و تساوی خانگی مقابل پاختاکور نماینده ازبکستان، این بار السد نماینده فوتبال قطر بعد از برد خیره کننده تیم ملی فوتبال ایران مقابل یاران اکرم عفیف، شکار قرمز پوشان پایتخت شود! از قضا محاسبه اولیه "گاریدو" درست از آب درآمد، چرا که به وضوح در گیرنده‌های تلویزیونی احساس می‌شد تماشاگران قطری دل و دماغی برای تشویق و حمایت از تیم خودی ندارند و اکرم عفیف نیز آن روحیه و سرزندگی گذشته اش را نداشت و در جنگ‌های تن به تن با فرشاد فرجی و دیگر یاران میهمان خیلی زود پا پس می‌کشید و تلاشی مضاعف نمی‌کرد. در این میان حملات خطرناک پرسپولیس در نیمه اول با چاشنی پرس شدید در منطقه یک سوم دفاعی میزبان خیال طرفداران پرسپولیس را راحت کرده بود که این بار طلسم خواهد شکست و اولین برد لیگ نخبگان را جشن خواهند گرفت به ویژه که تعداد ایرانی‌های حاضر در ورزشگاه جاسم بن حمد خیلی کمتر از میزبان نبود. ترکیب اولیه و حضور هم زمان لوکاس ژوائو و علی علیپور برای اولین بار نیز این گمانه زنی را تائید می‌کرد که پرسپولیس هر چه در توان دارد برای شکست السد رو کرده است. اما کار‌ها آن طور که تصور می‌شد پیش نرفت. پرسپولیس در واپسین دقایق بازی نیمه اول در عین برتری روی ضربه کرنر ارسالی اکرم عفیف به سادگی دروازه اش باز شد! تا حسرت موقعیت‌های متعددی که با بی دقتی عالیشاه، ریگی و ژوائو از دست رفت را بیشتر بخورد. تعویض‌های گاریدو در نیمه دوم هر چند به پرسپولیس تحلیل رفته از دقیقه شصت و پنج جان دوباره‌ای بخشید، اما میل وافر به حرکات زائد و بازی انفرادی بیش از حد مهره هایی، چون امید عالیشاه، وحید امیری و میلاد محمدی از یکسو و مکث و تعلل بیش از حد ژوائو برای وارد کردن آخرین ضربه کاری بر پیکر السد نشان می‌داد که این بازی گره خواهد خورد. تعویض مهاجم با مهاجم، ورود آل کثیر به جای ژوائو نه تنها تحرکی به خط حمله نبخشید بلکه دندان نیش پرسپولیس را نیز کشید! چرا که با بیرون رفتن ژوائو با قد و قامت بلند و قدرت بدنی بیشتر در درگیری‌های تن به تن عملا کسی آن جلو نبود تا روی توپ‌های بلند بی هدف آزار و اذیتی برای رومن سایس مدافع میانی غول پیکر مراکشی این تیم ایجاد کند و آل کثیر کم انگیزه‌تر و نا آماده‌تر از آن بود که بتواند خط دفاع فشرده السد را به هم بریزد. اما اشتباه اصلی محاسباتی گاریدو چه بود؟ سرمربی اسپانیایی سرخ پوشان در این بازی مرتکب سه اشتباه در ترکیب تیم شد. ۱) به کار گیری علی علیپور در پست وینگر راست ۲) بهره گیری هم زمان از مسعود ریگی و میلاد سرلک ۳) به بازی گرفتن وحید امیری از ابتدای بازی و قرار دادن امید عالیشاه در پشت سر ژوائو تک مهاجمش! در حالی که علی علیپور علی رغم تلاش زیاد ویژگی‌های یک وینگر راست را نداشت و علی رغم دوندگی و جنگندگی قابل قبول نه در بازیسازی و ارسال‌های هدفمند از جناح راست موفق بود نه در عبور از مدافع چپ السد! بازی هم زمان مسعود ریگی و میلاد سرلک عملا قدرت بازیسازی، حفظ توپ و حمایت مناسب از خط حمله را از منطقه مرکزی خط هافبک پرسپولیس گرفته بود. هر چند در ظاهر تقسیم وظیفه‌ای بین این دو هافبک دفاعی وجود داشت تا ریگی بیشتر به پشت محوطه جریمه السد سرک بکشد و سرلک بیشتر به پشت محوطه جریمه خودی بچسبد! و در پیشروی مدافعان میانی پرسپولیس روی ضربات کرنر از مهاجمان میزبان روی ضد حملات سریع نیمه دوم مراقبت و تمرکز کند. اما نه ریگی در ماموریت خود موفق بود نه سرلک در جمع کردن توپ‌های پشت محوطه جریمه و دوئل‌های تک به تک با بازیکنان حریف! در حقیقت سرلک خیلی زود به ترکیب اصلی پرسپولیس رسید و از روز‌های آرمانی خود فاصله بسیاری دارد. از سوی دیگر به بازی گرفتن وحید امیری از همان دقایق نخست بازی درست است که این خاصیت را دارد که یک موج هجومی غیر قابل پیش بینی برای حریفان ایجاد می‌کند، اما با تحلیل قوای بدنی وینگر چپ پا به سن گذاشته پرسپولیس در نیمه دوم عملا گاریدو نیرویی معادل امیری نداشت که برای تحرک بیشتر جناح چپ خود به میدان بیاورد. آخر این که امید عالیشاه علی رغم کوشش بسیار در گرفتن خطا، عبور از بازیکنان حریف و شوت زیبایی که در آخرین لحظات به دیرک افقی السد زد، هرگز در سرعت دادن به بازی و صاحب توپ کردن بازیکنان خودی در فضای خالی و ایجاد موقعیت‌های ممتاز موفق نبود. از بازیکن با تجربه ای، چون عالیشاه توقع می‌رود که گاه با پاس‌های تک ضرب فضای پشت مدافعان را برای فرار‌های مهاجمانش هدف بگیرد و با ارسال‌های سالم از جناحین در چنین بازی‌هایی که حریف با دفاع فشرده همه راه‌ها را به روی پرسپولیس می‌بندد کار را برای تیم در بیاورد، اما اصرار عجیب عالیشاه در دریبل بازیکنان حریف و حرکت پا به توپ در مسیر‌های ده و گاه بیست متری نه فقط ضرب آهنگ هجومی قرمز پوشان را مختل می‌کرد بلکه موجب تحلیل قوای بدنی خودش نیز می‌شد. درست است که مصدومیت بازیکنان موثری، چون اوستون اورونوف و ایوب العمود دست پرسپولیس را برای چیدن بهترین ترکیب تا حدودی بسته بود، اما عدم استفاده از بازیکنانی، چون محمد خدابنده لو و یاسین سلمانی در دیداری که تیم نیازمند توزیع و تقسیم مناسب توپ در تمام فضای زمین حریف است نمی‌تواند توجیه پذیر باشد. آخر آن که قلب خط دفاع پرسپولیس همچنان متزلزل است و ضعف سرزنی این تیم روی ارسال‌های بلند، ضربات کرنر و ایستگاهی و پرتاب‌های بلند اوت همچنان پا برجاست! روی گل السد مرتضی پور علی گنجی با چشمانی بسته به زمین چسبید و ژوائو بلند قامت با چشمانی بسته‌تر روی هوا بلند شد، در حالی که گولسیانی باز هم در نقطه فرود توپ حضور نداشت تا زودتر از بازیکن کوتاه قامت السد سر بزند! مانند کاری که رومن سایس با شایستگی بیش از نود دقیقه برای السد انجام داد. 

*مازیار مهرانی