آبروداری در میان نخبگان

کیهان ورزشی- 

استقلال ایران در بهترین روز خود موفق شد در قطر نماینده این کشور را شکست دهد و راهی دور بعدی رقابت‌های لیگ نخبگان شود. نگاهی به تیم‌های صعود کننده نشان می‌دهد که استقلال دست به چه کار بزرگی زده است. مقایسه هزینه‌های آن تیم‌ها با استقلال و همچنین امکاناتی که در اختیار دارند - و تیم‌های ما در اختیار ندارند - گویای بزرگی کار آبی پوشان است. آنها برای فوتبال ایران آبروداری کردند. این برد و این صعود بازهم ثابت کرد که استعداد ایرانی و غیرت بازیکنان ما گاهی هر مانعی را کنار می‌زند، اما‌ای کاش یک بار – فقط یک بار – آنهایی که وظیفه اصلاح در این فوتبال را دارند و به آن عمل نکرده‌اند، تلنگری بخورند و برای نجات فوتبال ایران کاری کنند. این موفقیت نه می‌تواند بر ضعف‌های مدیریتی فوتبال ایران سرپوش بگذارد و نه سپری شود تا برخی پشت آن پنهان شوند. این بار هم مثل دفعات قبل تلنگری تلقی می‌شود تا برخی را از خواب بیدار کند، منتها این بیداری زمانی اتفاق می‌افتد که آنها واقعا خواب بوده و خود را به خواب نزده باشند!

برنامه دارند، منتها نه برای پیشرفت فوتبال!
یکی از خبرگزاری‌ها در مطلبی نوشت: انتخابات فدراسیون فوتبال قرار است ۱۰ روز دیگر برگزار شود و مهدی تاج، امیر عابدینی و حیدر بهاروند سه نامزد نهایی ریاست هستند. این در شرایطی است که علی کفاشیان و شهاب‌الدین عزیزی خادم که از سوی کمیته بدوی و استیناف فدراسیون به دلیل محکومیت قبلی در کمیته اخلاق، رد صلاحیت شده‌اند، با کنفدراسیون فوتبال آسیا و فیفا نامه نگاری کرده و معتقدند "به دلیل رعایت نشدن قوانین، انتخابات باید به تعویق بیفتد. "

با این وجود طبق اعلام فدراسیون قرار است ساعت ۱۱ روز شنبه ۱۱ اسفند انتخابات برگزار شود. حداقل انتظار در فاصله اندک باقیمانده تا آن زمان، ارائه برنامه از سوی نامزد‌های فدراسیون است؛ اتفاقی که تا امروز رخ نداده است. اگر چه نظر و رأی مجمع فدراسیون فوتبال تا حدود بسیار زیادی مشخص و قابل پیش بینی است، اما این موضوع نباید عاملی باشد برای عدم ارائه برنامه یا برنامه‌ای که اجرایی نخواهد بود.
مهدی تاج که برای سومین بار برای حضور روی صندلی ریاست اقدام کرده، علاوه بر ارائه برنامه‌ها باید درباره اجرایی شدن یا نشدن برنامه‌های پیشین خود توضیح دهد. امیر عابدینی که گفته می‌شد همراه رئیس فدراسیون فوتبال است، راه خود را از او جدا کرده و باید بگوید برای تحول فوتبال ایران چه برنامه‌هایی دارد. حیدر بهاروند اگر چه نامزد پوششی تاج است و قطعاً به نفع رئیس فدراسیون انصراف می‌دهد نیز از این دایره خارج نیست.
واقعیت این است که فوتبال ایران نیاز به طرح و برنامه‌ای جدی دارد و اگر هر کدام از این دو نفر (تاج + بهاروند و امیر عابدینی) در این باره طرحی آماده کرده‌اند، بهتر است هر چه زودتر آن را اعلام و رسانه‌ای کنند تا حداقل برنامه‌های‌شان مورد بررسی کارشناسان و اهالی رسانه قرار بگیرد.

این موضوعات در حالی به صورت سوال مطرح شده است که همه اهالی فوتبال می‌دانند نه این مدیران بلکه اغلب مدیران فوتبال ایران در رده‌های مختلف با تنها چیزی که سر و کار ندارند، برنامه است. اگر در فوتبال برنامه ریزی در اولویت قرار می‌گرفت، کار و بار آن به این شکل نبود. 

در ماجرای انتخابات پیش روی فدراسیون فوتبال نیز برنامه‌ای نزد کاندیدا‌های ریاست و دیگر پست‌ها وجود دارد، اما نه برنامه‌ای برای پیشرفت و نه طرحی برای آینده و برای ارائه به رای دهندگان بلکه برنامه‌ای برای جمع کردن رای از طریق لابی‌های پشت پرده! این همان آفت بزرگ فوتبال ماست که نتیجه اش روانه شدن غریبه‌ها به این فضا می‌شود.

آویزان‌های ورزش به جان هم افتاده‌اند!
در شماره قبل و در همین صفحات طی یادداشتی به موضوعی عجیب در ورزش ایران اشاره کردیم؛ موضوعی به نام سوءاستفاده برخی افراد از دوستی خود با دولتی‌ها و به ویژه با رئیس جمهور. قبل‌تر نیز با اشاره به پست گرفتن یکی از چهره‌های ورزشی به سبب حمایتش از رئیس جمهور در جریان میتینگ‌های انتخاباتی، هشدار دادیم که دولتی‌های نزدیک به ایشان اجازه ندهند عده‌ای با آویزان شدن به برخی از نام‌ها برای خود پست دست و پا کنند. یکی از آن مدیران اخیرا از راس باشگاهی صنعتی برکنار شد. او اعتراضی به برکناری خود نکرد و دلایل برکناری اش نیز اعلام نشد، اما عجیب‌تر آنکه همان مدیر این روز‌ها در تلاش است تا با آویزان شدن به یکی از افراد با نفوذ دولتی از دیگر باشگاه صنعتی سردرآورد و شاید نیز در زمان چاپ این یادداشت به هدف خود رسیده باشد! البته وی برای رسیدن به این سمت یکی از چهره‌های فوتبالی را رقیب خود می‌داند؛ چهره‌ای که از شاهکار‌های اخلاقی اش در همین باشگاه صنعتی شنیده‌ها و مستندات کم نیست. در این میان خبر می‌رسد که اینها برای رسیدن به مدیریت باشگاه صنعتی مورد نظر به جان هم افتاده‌اند و سرپرست کنونی این باشگاه نیز به روش‌های خاص خودش به دنبال حفظ میز و صندلی اش است و بدتر از همه آنکه جنگ رسیدن به صندلی مدیرعاملی در داخل باشگاه هم بین اعضای هیات مدیره جریان دارد و ...
این چند خط را برای هشدار دادن به آنهایی نوشتیم که به سبب عدم شناخت از فضای ورزش به آسانی فریب برخی از افراد را می‌خورند و در آینده بیشتر و دقیق‌تر درباره آنها خواهیم نوشت.

مدیرعاملی که دیگر نمی‌تواند پنهان شود!

تساوی برابر النصر، آن هم در شرایطی که تیم رقیب از همه پتانسیل خود بهره نمی‌برد و میزبان برابر ۷۰ هزار تماشاگر بازی می‌کرد، برای هواداران پرسپولیس کم از شکست نداشت. همین موضوع باعث شد تا باز هم شعار «حیا کن، رها کن» خطاب به مدیرعامل شنیده شود. هدف این یادداشت زیر سوال بردن توانایی‌های سرمربی جدید پرسپولیس و برجسته کردن اشتباهات فنی وی در این بازی نیست و اساسا وقتی یک مربی خارجی به فوتبالی می‌رود که با آن بیگانه است، باید به او فرصت داد؛ لذا کسی که بخواهد کارتال را بکوبد، در واقع نه فوتبال را می‌شناسد و نه ریشه مشکلات باشگاه پرسپولیس را. باید به این مربی فعلا فرصت داد و بعد‌ها درباره عملکرد وی قضاوت کرد، اما در این بین تماشاگران و هواداران پرسپولیس به خوبی ریشه مشکلات را یافته‌اند و با خطاب قرار دادن شخص مدیرعامل و البته مدیران دیگر باشگاه خواستار اصلاحات هستند، مدیرانی که دیگر نمی‌توانند پشت نام‌های مختلف و مربیان داخلی و خارجی مخفی شوند! آنها باید پاسخگوی اشتباهات خسارت بار خود باشند، از جذب و اخراج برخی از بازیکنان خارجی گرفته تا آمد و رفت مربیان گرانقیمت و ... اخیرا هم که خبر رسیده همین مدیریت به دلیل تعلل در پرداخت مطالبات یک طلبکار، بیش از ۴۰ میلیارد تومان به باشگاه ضرر زده است. این روز‌ها هواداران پرسپولیس به درستی جایی را هدف قرار داده‌اند که ریشه تمام مصائب تیم شان آنجاست. برای فرار از نقد درست هواداران و مخفی شدن، دیگر جایی برای این مدیران نمانده است! باید دید پلن بعدی آنها چیست.

حمید ترابپور