روز سرنوشت

کیهان ورزشی- 

قرار است امروز انتخابات فدراسیون فوتبال برگزار شده و رئیس و اعضای هیات رئیسه آن انتخاب شوند تا برای چهار سال آینده سکان هدایت این رشته ورزشی را در دست بگیرند. این اتتخابات در حالی برگزار می‌شود که فوتبال ایران سال هاست با مشکلات عدیده - چه از نوع ساختاری و چه ساختگی - دست به گریبان است و علی رغم هشدار‌های دلسوزانه و تذکرات فنی و کارشناسانه، نه تنها گام محکم و کارسازی جهت حل این مشکلات برنداشته‌ایم بلکه بر کمیت و شدت آنها اضافه شده، به طوری که امروز فوتبال یکی از مسئله سازترین رشته هاست که می‌تواند فراتر از ورزش، حتی تبعات منفی اجتماعی و فرهنگی داشته باشد. 

درباره انتخابات امروز و تعیین تکلیف مدیریت فوتبال، دوسه ماهی است که اهالی فوتبال و کارشناسان نظرات خود را مطرح کرده‌اند و این نشریه نیز بر اساس وظیفه و به سهم خود با استفاده از اظهارات برخی از اهالی شناخته شده و صاحب کسوت، پیشنهادات خود را صریحا بیان کرده است. اگر بخواهیم این حرف‌ها را خلاصه کنیم، این جمله به دست می‌آید که " این راهی را که فوتبال ما می‌رود، راه نیست و کجراهه واقعی است و در نهایت سر از نا کجا آباد درمی آورد". نتیجه‌ای که به دست می‌آید این است که بیش از این نباید معطل کرد و اگر واقعا مسئولان قصد ونیت اصلاح دارند، باید نقطه پایانی بر این راه و رسم بگذارند و با پلشتی‌ها و جریانات رخنه کرده و عناصر نامشروع - که کاروبار فوتبال را به اینجا کشانده‌اند - قاطعانه برخورد کنند. 
شکی وجود ندارد که ادامه این روش و تداوم این شرایط و سازکار به ضرر اهالی ورزش و فقط به نفع عناصر فرصت طلب و باند‌های منفعت جویی است که اصلا کاری به فوتبال و احساسات و توقعات مردم و سرنوشت ورزش مملکت ندارند و ورزش و فوتبال و ... را به دکانی تبدیل کرده‌اند که جیب شان را پر کرده و از طریق آن ناداشته‌های شخصیتی واجتماعی خود را جبران کنند.

تقریبا هیچ کدام از کسانی که با راه و رسم مدیریت ورزشی آشنایی دارند و فوتبال دنیا را می‌شناسند و از دال وذال فوتبال ایران و آنچه نا اهلان و منفعت جویان وجریانات فرصت طلب بر سر آن آورده و می‌آورند، آگاه هستند، از وضعیت حاکم - چه از حیث فنی وچه اخلاقی و فرهنگی - راضی نیستند. چگونه کسی که اهل فهم و تشخیص و شناخت است، از فوتبالی که سرنوشت آن تقریبا در اکثر قریب به اتفاق بخش‌ها و حوزه‌ها در چنگ دلالی گستاخ و افسار گسیخته گرفتار آمده، راضی باشد و دم نزند و با این وضع کنار بیاید؟!

 فوتبال را باید از دست این جریانات منفعت جو و دلالیسم بی مهار - که برای کسب منفعت خود ضربات سنگین اخلاقی و هزینه‌های هنگفت مالی بر پیکر فوتبال و بیت المال وارد کرده - نجات داد. دلالیسم چنان نفوذ کرده که برای تطهیر و تزکیه فوتبال باید عزمی راسخ و اراده‌ای آهنین داشت. این کار بیش وپیش از هر کسی برعهده افرادی است که قرار است با پیروزی در انتخابات، ردای مسئولیت را تحویل بگیرند و در این حوزه مدافع منافع ملی و به طور خستگی ناپذیر در پی تحقق انتظارات و توقعات مردم باشند. فوتبال در حالی به این روز افتاده که به گواه اهالی فن و کارشناسان داخلی و خارجی، از استعداد و توانایی‌های مادی و انسانی مناسبی برخوردار است و بر همین اساس جایگاهی که در سال‌های اخیر داشته، زیبنده نیست و باید بسیار بالاتر و فراتر باشد. 
سابقه و آرشیو فوتبال به روشنی این ادعا را ثابت می‌کند. فوتبال ایران روزگاری در همه رده‌های سنی و در سطح باشگاهی و ملی قدرت اول قاره کهن بود و قهرمانی‌ها و افتخارآفرینی‌های پیاپی به نام آن ثبت می‌شد. امروز این فوتبال جایگاه خود را در آسیا از دست داده و به این دلخوش است که در رده باشگاهی از حریفانی که محلی از اعراب نداشته و اصلا مرد میدان فوتبال ما نبودند، بیشتر از ۳، ۴ گل نخوردیم! و... در رده ملی هم که وضع معلوم است. فوتبال شکست ناپذیر ما که پی در پی قهرمان آسیا می‌شد، حدود نیم قرن است که رنگ فینال را ندیده و در رده جوانان، امید‌ها و... هم قافیه را سخت به حریفان باخته‌ایم.

از این نکته مهم نباید غافل باشیم که از دست رفتن جایگاه برتر فوتبال ایران در آسیا بیش از آنکه معلول برنامه و قدرت حریفان و رقیبان باشد (که تا حدی هست)، به دلیل آفات و بلایایی است که از داخل برسر آن آوار شده است. اگر وضعیت باشگاه‌های ما به اینجا رسیده، اگر تیم ملی نمی‌تواند انتظارات مردم را متحقق سازد و یک بار دیگر بر صدر فوتبال قاره کهن بنشیند، اگر امید‌ها راهی به المپیک پیدا نمی‌کنند، اگر جوانان ما علی رغم شایستگی ها، جهانی نمی‌شوند و چنانکه دیدیم در برایر همگنان ژاپنی خود عاقبت بازی را در ضربات پنالتی واگذار می‌کنند، باید علت اصلی را در " داخل این فوتبال" بجویید، نه فقط در قوت حریفان! 

در مقطعی که فوتبال کشورمان قدرت بلامنازع در آسیا بود، همین ژاپن که برای سال ۲۰۵۰ رسیدن به فینال جام جهانی را هدف قرار داده، حتی در سطح جوانان هم حریف قابل ملاحظه‌ای محسوب نمی‌شد و همواره با اختلاف دوسه گل از جوانان ما عقب بود، اما آنها سال هاست که به کار فنی واصولی و علمی همه جانبه روی آورده‌اند، در حالی که فوتبال ایران دیرزمانی است کار اصولی و علمی را رها کرده و به محل کاسبی و دلالی و رمالی باند‌های فرصت طلب و جریانات منفعت جوی شارلاتان مسلک تبدیل شده است. این واقعیت ناخوشایندی است که داد همه اهالی ورزش - وحتی مسئولان - را درآورده است. آیا این وضعیت تغییر می‌کند؟ این سوالی مهم است که پاسخ آن به زودی زود برهمگان روشن خواهد شد...

سید محمدسعید مدنی