قهرمان " جوزپه مئاتزا"
کیهان ورزشی-
در یکی از روز‌های تابستان سال ۲۰۱۳ و در مسابقات پیش فصل، فرانچسکو‌آچربی، بازیکن وقت باشگاه ساسولو متوجه شد که به سرطان مبتلا شده و باید سریعا تحت درمان قرار گیرد. تومور از بدن او جدا شد ولی دوباره بار دیگر خود را در بدن مدافع ایتالیایی نشان داد. در سال ۲۰۱۴، فرانچسکو آچربی مجبور شد از دنیای فوتبال کناره‌گیری کند و به شیمی‌درمانی بپردازد. آچربی که ۳ ماه تمام جلسات شیمی‌درمانی خود را ادامه داد، در این خصوص گفت: من هیچ ترسی نداشتم و تعجب می‌کردم که چرا سرطان روحیه مرا تغییر نداده است. یک روز در چُرت بعد از ظهر احساس می‌کنم یک خواب و رویا دیدم. پدرم بود و مرا به قدرتمند بودن و جلو رفتن تشویق کرد. وقتی از خواب بیدار شدم احساس کردم سرطان یک فرصت دوباره به من داده و باید مقابل آن بایستم.
آچربی از پای ننشست و توانست پس از شیمی درمانی تمرینات خود را با جدیت دنبال کند و به دنیای فوتبال بازگردد. حالا پس از این سال‌ها لقب "شیر بزرگ" را به آچربی می‌دهند، ستاره‌ای که سرطان را شکست داد و به قلب دفاع "آتزوری" رسید.
از سرطان تا قهرمانی در یورو
آچربی که در ویتزولو پرِدابیشی ایتالیا به دنیا آمد، دوران فوتبالی خود را در تیم‌های متوسط آغاز کرد و سرانجام در سال ۲۰۱۲ به میلان پیوست، انتقالی که برای هر بازیکن ایتالیایی تحقق یک رویا محسوب می‌شود، اما اوضاع طبق انتظار پیش نرفت. عملکرد ضعیف و مشکلات اعتماد به نفس باعث شد حضورش در میلان کوتاه و ناموفق باشد. این ناکامی می‌توانست پایان رویا‌های او باشد ولی آچربی از آن دسته بازیکنانی نبود که به این راحتی تسلیم شوند. او برای شروعی تازه به ساسولو رفت و تصمیم گرفت مسیر خود را از نو بسازد، اما سرنوشت نبردی سخت‌تر برای او آماده کرده بود.
در سال ۲۰۱۳، طی یک معاینه پزشکی معمولی، پزشکان تشخیص دادند که آچربی به سرطان بیضه مبتلا شده است. این خبر ویرانگر بود. در ۲۵ سالگی، او نه‌تنها آینده فوتبالی خود، بلکه زندگی‌اش را نیز در خطر می‌دید. پس از یک عمل جراحی، به نظر می‌رسید که بیماری را شکست داده، اما چند ماه بعد، طی یک چکاپ مجدد به منظور پیگیری، متوجه شد سرطان دوباره برگشته و قصد ندارد دست از سر زندگی او بردارد. آچربی بعد‌ها اعتراف کرد: فکر کردم زندگی‌ام تمام شده است. انگار زمین زیر پایم خالی شد.
آچربی نزدیک میلان بزرگ شد و عاشق فوتبال بود. یک بار در اظهار نظری گفته بود:”عضو فوسا دی لئونی، اولترا‌های میلان، بودم. ” در سن ۱۴ سالگی تیم کوچک اتلتیکو چیوزیو را ترک کرد تا به همراه دوستانش فوتبال آماتور بازی کند، اما دوباره به فوتبال حرفه‌ای برگشت. در ۲۰ سالگی، با تیمی در دسته چهارم ایتالیا قرارداد بست. در ۲۲ سالگی در سری B حضور داشت و در ۲۳ سالگی برای اولین بار در سری A برای تیم کیه‌وو بازی کرد. او سال ۲۰۱۶ در این باره گفته بود:" این کار را برای پدرم انجام دادم، نه برای خودم. رابطه‌مان عشق و نفرت همزمان بود. دائما مرا به چالش می‌کشید. سال ۲۰۱۱ بعد از این که با جنووا قرارداد امضا کردم، قرارداد امضا شده را جلوی صورتش گرفتم. "
فرانچسکو آچربی حالا خوشگذرانی را کنار گذاشته تا به تمریناتش بپردازد و عصر‌ها را هم در خانه و در آرامش بگذراند. روبرتو، پدر آچربی مشکل قلبی داشت و ۷ بار دچار سکته شده بود، اما در سال ۲۰۱۲ و چهار ماه قبل از ثبت قرارداد پسرش با میلان فوت کرد. آچربی هفت سال پیش گفت: "دلم برای چالش‌هایش تنگ می‌شود. من پیراهن شماره ۱۳ الساندرو نستا را بر تن می‌کردم، اما به جای تمرین کردن به مهمانی می‌رفتم. همه چیز می‌خوردم و جدا به خداحافظی از فوتبال فکر می‌کردم. سرطان، زندگی مرا نجات داد. از خدا به خاطرش متشکرم. "
با این حال، او که با چالش‌های فراوانی در فوتبال مواجه شده بود، این بار نیز اراده‌ای قوی به خرج داد. او تحت شیمی‌درمانی قرار گرفت و ماه‌ها درمان سختی را پشت سر گذاشت که هم بدن و هم ذهنش را مورد آزمایش قرار داد. در این دوران، آچربی به بازنگری عمیقی در زندگی و انتخاب‌هایش پرداخت. او متوجه شد که گاهی فوتبال را دست‌کم گرفته و آن‌طور که باید، متعهد نبوده است. سرطان، هرچند معلمی بی‌رحم بود، اما به او هدفی جدید بخشید. آچربی گفت: "به خودم قول دادم که اگر از این وضعیت نجات پیدا کنم، زندگی‌ام را تغییر بدهم. همه چیز را به فوتبال و زندگی اختصاص خواهم داد. "
آچربی به وعده خود عمل کرد. او نه‌تنها سرطان را شکست داد بلکه به یک بازیکن حرفه‌ای نمونه تبدیل شد. عملکرد درخشانش در ساسولو توجه لاتزیو را جلب کرد و این باشگاه او را در سال ۲۰۱۸ به عنوان جانشین استفان دی‌فرای به خدمت گرفت. در لاتزیو، آچربی به اوج شکوفایی رسید. ثبات، رهبری و استقامتش باعث شد به یکی از محبوب‌ترین بازیکنان تیم تبدیل شود. او نقشی کلیدی در موفقیت‌های تیم داشت و به فتح کوپا ایتالیا و سوپرکاپ ایتالیا کمک کرد، اما شاید بزرگ‌ترین افتخار او در سال ۲۰۲۱ رقم خورد، زمانی که نقش مهمی در قهرمانی ایتالیا در مسابقات یورو ایفا کرد.
گل‌حیاتی
آچربی از دل لیگ‌های پایین ایتالیا آمد، از عشق به پدرش که پیش از رسیدن او به میلان درگذشت، از کابوس‌های گذشته، از چالش‌های بی‌شماری که سد راهش بودند. او با صبر و پشتکار، توانست پله‌های ترقی را یکی پس از دیگری طی کند و خود را به عنوان یکی از بهترین مدافعان سری آ مطرح کند. انتقال او به اینتر در سال ۲۰۲۲، نقطه عطفی در دوران حرفه‌ای او بود. در حالی که بسیاری معتقد بودند آچربی پا به سن گذاشته و توانایی رقابت در سطح بالای فوتبال را ندارد، او با عملکرد درخشان خود، نشان داد که سن، تنها یک عدد است و انگیزه و تعهد می‌تواند هر محدودیتی را از میان بردارد. گل آچربی به بارسلونا، تنها یک گل نبود بلکه یک پیام بود، پیامی به تمام کسانی که در زندگی با مشکلات دست و پنجه نرم می‌کنند، به کسانی که امید خود را از دست داده‌اند و به کسانی که فکر می‌کنند برای رسیدن به آرزوهایشان دیر شده است. آچربی با این گل، به تمام دنیا ثابت کرد که هیچ‌گاه نباید تسلیم شد، هیچ‌گاه نباید دست از تلاش برداشت و هیچ‌گاه نباید اجازه داد که ناامیدی بر ما غلبه کند. اکنون با این گل سرنوشت‌ساز، نگاه‌ها به سوی آچربی و اینتر معطوف شده است. آیا آچربی که با غلبه بر سرطان و پشت سر گذاشتن تمام مشکلات، خود را به عنوان یک قهرمان واقعی اثبات کرده است، می‌تواند در ادامه راه نیز تاریخ‌ساز شود؟ آیا اینتر، که با درخشش آچربی جان دوباره‌ای گرفته است می‌تواند به فینال لیگ قهرمانان اروپا صعود کند و جام قهرمانی را بالای سر ببرد؟
آچربی که به گواه هم تیمی هایش در سخت‌ترین روز‌های بیماری هم تمرین داشت و به جای پرتو درمانی، فوتبال درمانی می‌کرد، نه تنها از دل مرگ به زندگی برگشت بلکه در بازی برگشت مقابل بارسلونا جایی در حوالی دهه پنجم زندگی، درست در لحظاتی که نا امیدی مطلق آسمان میلان را گرفته بود، فاصله ۱۰۰ متری دروازه خودی تا رقیب را دوید، پاس دومفریس را به دقیق‌ترین شکل ممکن به تور دروازه بارسا چسباند و با نجات تیمش از شکست یک شاهکار دیگر خلق کرد، شاهکاری به قدرت شکست دادن سرطان و به شکوه بازی جذاب بارسا و اینترمیلان.
فرانچسکو آچربی به عنوان یک مدافع میانی در حمله چندان فعال نبود و این قابل درک است. با این حال، او اولین گل خود را در فوتبال حرفه‌ای در فوریه ۲۰۰۹ برای پاویا به ثمر رساند. سپس، او تا مارس ۲۰۱۲ صبر کرد تا اولین گل خود را در سری آ با پیراهن کیه وو رقم بزند. بیشترین گلی که او در یک فصل به ثمر رسانده، چهار گل بوده که این کار را سه بار انجام داده است؛ دو بار با سامپدوریا و یک بار با لاتزیو.
اکنون انتظار طولانی برای یک هدف اروپایی به پایان رسیده است. آچربی در شصت و ششمین حضور خود در رقابت‌های اروپایی، آخرین گل بازی مقابل بارسلونا را به ثمر رساند تا این دیدار دراماتیک در پایان وقت اضافه در دور برگشت نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا به تساوی برسد. این گل بدون شک مهمترین گل دوران فوتبال حرفه‌ای بازیکن ایتالیایی بود. آچربی در طول دوران حرفه‌ای خود ۲۶ گل در سری A، سری B، لیگ قهرمانان اروپا، لیگ اروپا و کوپا ایتالیا ثبت کرده است. این گل‌ها در بیش از ۵۰۰ بازی حرفه‌ای برای لاتزیو، ساسولو، رجینا، کیه وو ورونا، میلان و اینتر به ثمر رسیده است.
عرفان خماند
