دفاع از اعتبار ارتقاء یافته فوتبال ایران در جام ملت های آسیا

باید فدای "تیم" شویم!

کارلوس کروش سرمربی تیم ملی فوتبال میگوید هدفمان از شرکت در جام ملت های آسیا این است که:" قهرمان این مسابقات بشویم." او در بخش دیگری از این اظهارات خود که در مصاحبه با یکی از خبرگزاری ها(فارس) مطرح شده اضافه می کند:" وظیفه و هدف اصلی ما این است که باعث شادی و غرور ایران و ایرانی شویم و باید برای این هدف ارزشمند؛ خودمان را فدای این تیم کنیم."

حرف ها و اظهارات سرمربی پرتغالی تیم ملی فوتبال کشورمان صرفنظر از اینکه موافق یا مخالف آن باشیم، معمولا خواندنی است . او به عنوان یک مربی حرفه ای حرفه ای حرف می زند و حرفه ای استدلال می کند. یک مربی حرفه ای به چیزی جز موفقیت تیمش فکر نمی کند. او این موفقیت را بیش از هر چیز برای صاحبان اصلی تیم یعنی " تماشاگران" می خواهد . یک مربی حرفه ای می داند که حتی اگر هدفش از موفقیت بیش از هر چیز ابقا وتداوم کاری وافزایش درآمد شخصی است راهش این است که وظیفه اش را به بهترین وجه انجام‌دهدو کاری به چیزهای دیگر؛ اهداف فرعی و حرف های زید وعمرو و...نداشته باشد. انجام کار به بهترین وجه نیز وقتی صورت میگیرد که تماشاچی یعنی مالکان اصلی یک تیم‌خشنود و راضی باشند.حرف های اخیر کروش هم از همین جنس است. او می داند تماشا چی و علاقمندان تیم ملی دوست دارند تیمشان بعد از۴۲ سال بار دیگر صاحب معتبرترین جام فوتبال آسیایی بشود. به همین دلیل کروش نیز مطابق با این خواسته برای شرکت در جام پیش رو هدفگذاری کرده است.

خطرات و موانع درونی موفقیت

او به درستی می‌گوید که در این راه همه و هرکس که مدعی است به تیم ملی علاقمند است و درباره نتایج و سرنوشت آن دغدغه دارد در این مقطع بیش از هر وقت دیگر باید با عمل دقیق و دلسوزانه به وظیفه ادعای خود را ثابت کند. کروش در این باره می گوید:" ما به گروهی از افراد وفادار و متعهد نیاز داریم. و می خواهیم دوستی ما به صورت وفادارانه ادامه داشته باشد. ولی این تنها شامل بازیکنان نیست و همه از جمله هواداران ومسئولین هم باید نسبت به هدف ما متعهد شوند..."

ما به سهم خود امیدواریم این اتفاق بیفتد و همه به وظیفه خود در قبال تیم ملی به درستی عمل کنند. بارها یادآوری کرده و هشدار داده ایم که برای موفقیت یک تیم فقط کسانی که در این تیم"رو" و عیان نقش بازی کنند کافی نیستند بلکه جمعی به گستره یک" ملت" باید در این باره نقش آفرینی کنند. ما معتقدیم که درصد عمده ای ازعلل ناکامی های فوتبال ما در میادینی مثل جام ملت های آسیا و یا عدم صعود به المپیک ریشه در " درون" این فوتبال دارد ودر بررسی علمی و دقیق- نه کیلویی و غرض ورزانه، که در سالیان اخیر در رسانه های ما به ویژه رسانه حساسی چون تلویزیون رواج پیدا کرده و خود عامل داخلی مهمی است در ناکامی های فوتبال!-نباید از تاثیر منفی ومخرب عوامل داخلی و پشت پرده غافل بود.بارها این نشریه در باره" خطرات درونی" وضرباتی که از" درون" بر پیکر فوتبال ماوارد آمده نالیده و نوشته است اما.... طبق معمول کمتر مورد توجه کسانی که باید قرار گرفته و کمتر مسئولی پیدا شده که گوشی برای شنیدن این حرف ها داشته باشد.

اعتبار و وجهه فوتبال ایران

باری؛ اما به گمان ما حرف مهمتر و اصلی را کروش در این مصاحبه اینجا می زند که می‌گوید:"بارها گفته ام و باز می گویم که برخی افراد در درون ایران اطلاع کاملی از اعتبار و وجهه ای که تیم ملی در سراسر دنیا کسب کرد ندارند. این افراد اگر این مسائل را می دانستند سکوت می کردند و یکسری از صحبت ها را انجام نمی دادند." ما دقیقا نمی دانیم‌ این" برخی افراد" منظور کروش چه کسانی هستند حداقل در این نوشته زیاد هم نمی خواهیم در این باره کنکاش وتحقیق نماییم بلکه آنچه در این بخش از صحبت کروش برای ما مهم است همین است که او از" اعتبار و وجهه ائی که تیم ملی در سراسر دنیا- حتما بعد ازجام جهانی- کسب کرده است" سخن به میان می آورد و از این مهمتر آنجاست که در ارتباط با این سخن می گوید:"...ما یک جام جهانی خوب را پشت سرگذاشته ایم وباید بلد باشیم و یاد بگیریم که از جایگاهی که به دست آورده ایم حسن استفاده را داشته باشیم." این سخن بسیار دقیق و مهمی است که حتی با آموزه های اخلاقی و مکتبی ما کاملا همخوانی و تطابق دارد.به این معنی که به ما توصیه شده است که هر روز نسبت به روزقبل حداقل یک گام به جلو بردارید. مبادا فردایتان با دیروزتان برابر باشد! بلکه باید از همه نظر بهتر باشد. البته این توصیه چون ریشه عقلایی دارد مورد تائید همه مکاتب وادیان راستین است.... بگذریم.ما هم معتقدیم که تیم ملی فوتبال در جام جهانی نمایشی قابل قبول و حتی فراتر از انتظار داشت. البته الان که از زمان بازی ها گذشته و خلاصه کار از کار گذشته! و به سلامت رفتیم و با سربلندی برگشتیم بعضی صحبت از شیوه بازی تیم ملی می‌گویند و از تدافعی بازی کردن آن مقابل تیم هایی مثل اسپانیا- که همین چند روز پیش ۵ گل به کرواسی نایب قهرمان جام جهانی زد- و پرتغال ایراد می گیرندو... خب البته اولا هرکس در اظهار نظر آزاد است و ثانیا نظر هرکسی به ویژه آنها که از سر انصاف و تشخیص خود- نه بر اساس بی انصافی و غرض ورزی- نظر می دهند محترم است.

فتح دماوند ، شنا در کاسپین!

زیاد از اصل مطلب دور نشویم. صحبت بر سر این بود که نمایش تیم ملی در جام جهانی آبرومندانه و قابل قبول بود به شکلی نه تنها به وجهه فوتبال ایران ضرری نزد بلکه بدون شک بر اعتبار آن افزود. حالا مهمترین وظیفه و ماموریت کسانی که در این فوتبال نقشی بر عهده گرفته و مسئولیتی دارند این است که طبق حکم عقل و منطق و مطابق توصیه های مکتب وبالاخره برای برآورده ساختن انتطارات مردم ؛ کاری کنند که در آینده فوتبال ایران در مسیر روبه جلو حرکت کند واجازه ندهند کوچکترین نشانه ای که دال بر عقبگرد فوتبال ایران باشد در کار وبار این فوتبال مشاهده شود. برای این کار خیلی بدیهی است که باید یکسره وبی وقفه و خستگی ناپذیر والبته مدبرانه و فکورانه کار و تلاش کرد.کروش در این باره هم حرف قشنگی زده که خوب هم ترجمه شده.‌او می گوید:"ما در جام جهانی جایگاهی را به دست آورده ایم و به همین خاطر نمی توانیم زیر سایه نخلستان های جنوب ایران بنشینیم یا ازآب وهوای خوب شمال ایران لذت ببریم. نباید بگذاریم این احساس در ما ایجاد شود که روبه عقب حرکت می کنیم.ما باید کوه ها را پشت سر بگذاریم و باید قله ها را فتح کنیم. ما باید قله دماوند رافتح و در دریای کاسپین شنا کنیم و باید در خلیج فارس، خودمان را به ساحل موفقیت برسانیم." خلاصه کلام اینکه برای رسیدن به هدف و موفقیت باید آستین های همت را مخلصانه بالازد و دست در دست یکد یگر تلاش کرد.‌موفقیت با خوشباشی وبی مسئولیتی و سرسری کار کردن وشلختگی و... حاصل نمی شود . موفقیت در گروی ابراز لیاقت و اثبات شایستگی است.

پیام امید یک بازی

پیروزی خارج از خانه تیم پرسپولیس در برابر السد خودبه خود باعث خوشحالی است. اینکه یکی از نمایندگان فوتبال ایران موفق می شود تا مرحله نیمه نهایی رقابت های باشگاهی آسیا جلو برود و بازی خارج ازخانه در این مرحله را هم با وجود مشکلات فنی و حاشیه ای و مهمتر از همه فقدان یار ونفر به اندازه کافی و اطمینان بخش در برابر حریفی که به ظاهر همه چیز دارد و اصلا شرایط آن با تیم ما قابل مقایسه نیست ، ببرد باعث خوشحالی است و به قول فرشاد خان پیوس تا همین جا هم چیزی از قهرمانی کم ندارد. اما آنچه بیش از شادی طبیعی ناشی از یک پیروزی در باره این بازی نشاط آور و امیدوار کننده است پیامی بود که این بازی و نتیجه ثبت شده در پایان آن به اهالی ورزش و فوتبال به ویژه کسانی که در ورزش ردای مسئولیت به تن کرده اند؛ داد. ما سرمقاله شماره قبل مجله رابه همین موضوع اختصاص دادیم ودر آنجا تقریبا مفصل به آن پرداختیم وبرای چندمین بار نوشتیم این برای اولین بار نیست که ورزش و ورزشکاران ما این گونه پیام می دهند و با درخشش خود از به ظاهر غیرممکن ها؛ ممکن می سازند. پیام این درخشیدن‌ها این است که ظرفیت و پتانسیل این ورزش به ویژه از حیث انسانی خیلی بالاست ودر صورت استفاده صحیح و مدبرانه و دلسوزانه از آن و تبدیل نکردن نعمت به نقمت آن هم به دست خود این ورزش با این جوانان ورزشکار قادر است جایگاه خود را دراکثر رشته ها و درسطح قاره ای و کلاس جهانی ارتقا بخشد.

صیانت از "مدال های واقعی"

مخاطب اصلی این پیام به طور طبیعی مسئولان و مدیران ورزش هستند.آنها باید با فهم و درک این پیام برای کشف و رشد و پرورش نیروی عظیم مستعد در ورزش و هدایت آنها در مسیر صحیح برنامه و تدبیر و همت و اراده اجرا داشته باشند. محیط و فضای ورزش را در حد امکان سالم و موانع بر سر راه رشد و پیشرفت نونهالان و نوجوانان مستعد را بردارند. به ویژه در این باره باید سخت مراقب افراد و جریانات فاسد و مخرب باشند که متاسفانه ردپای آنان در ورزش ما وبدتر از همه در عرصه سنین پایه و بعضی مدارس فوتبال به عیان دیده می شود و با کمال تعجب و باز هم تاسف اراده ای برای قلع وقمع کردن و ریشه کن کردن قانونی انها از سوی مسئولان صورت نمی‌گیرد. این مسئله ودر واقع معضل جدی که بسیاری از اهالی ورزش وخانواده ها و... در باره آن هشدار می دهند خیلی بالاتر و مهمتر از نگرانی در باره ورزش است. اینجا بحث خیلی جدیتر است و موضوع سلامت جسمی و روانی بخشی از نسل جوان در میان است. نسلی که به ورزش روی آورده تا در مسیر سلامت و سازندگی وارتقای جسمی و روحی خود حرکت کند و تبدیل به فردی مفید و مثبت برای جامعه باشد اما بعضی وقت ها نتیجه کاملا بر عکس می شود ودر همین مسیر در تله و ورطه های نابود کننده و افراد وعناصرشیاد وفاسدی که در ورزش به شکل وشیوه های مختلف و تحت عناوین موجه نفوذ کرده اند ، گرفتار می شوند وبه راه های انحرافی و اعتیاد و... گرفتارشده و جوانی و به طور کلی اینده و زندگی آنان تباه می شود... تاکید می کنیم اینجا بحث فراتر از صرفا موضوع ورزش و مصلحت ورزش است اینجا پای سلامت ومصلحت نسل جوان مملکت که قرار است آینده ان را در عرصه ها و حوزه های مختلف از جمله ورزش تضمین کنند و بسازند در میان است. وخیلی باعث شرمندگی و تاسف خواهد بود که مدیران ومتولیان ورزش بدون توجه به این خطرات و آسیب هاو آفت هاو... به دنبال نتیجه و برد وباخت و مدال وجور کردن کارنامه مشعشع و پرافتخار برای خود و ارائه آن به مقامات بالا تر باشند. چند بار طی دو سه شماره اخیر به بهانه سخنان رهبری در دیدار اخیر ورزشکاران اعزامی به بازی های اسیایی نوشتیم وخطاب به مسئولان محترم ورزش و جوانان هم نوشتیم‌که بیهوده دنبال مدال های حلبی و فلزی عمر مدیریتی خود را هدر نکنید " مدال های واقعی" همین جوانان برومند و دسته های گلی هستند که خدا به این سرزمین ارزانی داشته خانواده هایشان به امانت به شما مسئولان و مدیران و بزرگتر های ورزش سپرده اند.

در باره ورزش سنین پایه و آفات و خطراتی که آن را ودر واقع نسل جوان و آینده ساز این مملکت را تهدید می کند سخن بیش از اینهاست اما اینجا ما به همین مختصر بسنده می کنیم اما به یاری خدا ومدد مولا در حدتوان واز سرانجام وظیفه به طور جدی به آن خواهیم پرداخت و مطالباتی را که در این باره جامعه ورزش و دلسوزان این حوزه از مسئولان دارند در قالب مطالب مختلف پیگیری خواهیم کرد.

"تیم" یا "محله بروبیا" ؟!

با توجه به اتفاقاتی که روزهای اخیر در فوتبال ما رخ داده نا چاریم به سهم خود یکی از اصول شناخته شده فوتبال و ورزش آن هم در سطح قهرمانی و حرفه ای یاد اور شویم‌. مسائلی مثل اعتراض به لیست نفراتی که از سوی کروش به تیم ملی دعوت شده اند و اینکه چرا فلانی و فلانی که یا جایی اصلا بازی نمی کنند و در تیم های خودشان ذخیره هستند همواره در لیست دعوت شده ها هستند وچرا بعضی افراد که همواره در تیم های خود فیکس هستند؛ مهره های موثری هم هستند و کارشناسان بازی آنها را تایید می کنند و از حیث اخلاقی هم مشکلی حداقل با سرمربی تیم ملی دارند در لیست ایشان جایی ندارند. در این باره حتی چهره شناخته شده و خوشنامی مثل ابراهیم قاسمپور که خود از سرد وگرم چشیده های فوتبال ماست اخیرا سخن به اعتراض بر زبان آورده است.یا ازسوی دیگر می شنویم که دروازه بان دوم استقلال( حسین حسینی) بعد از بازی اخیر این تیم با نفت مسجد سلیمان اعتراض خودرا به نیمکت نشینی علنی کرده است و از مسئولان تیم خواسته است تا رضایت نامه اورا صادر کنند .و... اما آن اصل فوتبالی و مورد وفاق همگان این است که در امور فنی و تاکتیکی یک تیم مربی" همه کاره" است. ازسیر تاپیاز امور فنی تیم به مربی و کسی که مسئولیت هدایت فنی تیم را بر عهده دارد مربوط است.اگر غیر از این باشد هرکس مجاز باشد در امور فنی تیم دخالت کند بازیکن بیاورد بازیکن ببرد آن دیگر اسمش" تیم" نیست، محله برو وبیا است!

مربی ، تصمیم گیرنده اصلی !

بدون تردید نگارنده که این حرف ها را می زند و اصل بالا را یاد آور می شود حتمانظراتی در باره مسائل ذکر شده بالا دارد که الزاما با نظرات سرمربی تیم ملی یا آقای شفر همخوانی ندارد. اما اداره منظم و هدفمند و سازمان یافته کارهای جمعی در گروی رعایت اصول است. "هرکس در جای و جایگاه خودش" یک اصل و شاید مهمترین اصل فوتبالی است. در باره امور فنی تیم این مربی است که حرف آخر را می زند. در همین تیم پرسپولیس که دوسال اخیر قهرمان لیگ برتر شده است این برانکو است که می گوید مثلا به مدافع هافبک ملی پوشی چون رضاییان احتیاج دارد یا ندارد؟ به مثلا طارمی نیاز دارد یا ندارد؟ مسلمان را جلوی استقلال در ترکیب قرار می دهد یا ترجیح می دهد وی نیمکت نشین باشد و... در این باره حتما نظرات متفاوت است والبته باید کار شناسان و اهل فن نظرات کارشناسی و حتی انتقادات خود را مطرح کنند( چنانکه اقای قاسمپور و... مطرح کرده اند) اما این مربی است که تصمیم‌گیرنده اصلی است و تکلیف را در این باره تعیین می کند. والبته سرانجام هم این مربی است که باید در باره انتخاب و عملکرد و روش خود به مردم و کارشناسان و مسئولان پاسخگو باشد.این اصلی است که همه کسانی که با ورزش آن‌هم در سطح قهرمانی آن آشنا هستند آن را به رسمیت می شناسند چنانکه‌مثلا وقتی هفته پیش خبرنگاری از اقای برانکو ایوانکوویج در باره نفرات دعوت شده از سوی کروش به اردوی تیم ملی پرسید و مثلا اینکه چرا بازیکنانی مثل سید جلال حسینی وشجاع خلیل زاده و علیپور و... در لیست ایشان نیست، برانکو علیرغم اختلافاتی که با کروش دارد از اصول حاکم بر فوتبال که مربی حرفه ای چون او بدان بهتر از هرکس دیگر واقف است غافل نمی شود و میگوید:"نیاز نیست بگویم سید جلال شاید بهترین فصل کل دوره فوتبالش را پشت سرگذاشته است... اما این مساله مربوط به نظر سرمربی تیم ملی و انتخاب او است".

· سیدمحمدسعید مدنی