«حول حالنا ... » در ورزش !

حالا که آخرین شماره مجله در سال ۱۴۰۰ طبق سنت در قالب " ویژه نامه " خدمت خوانندگان عزیز و محترم تقدیم می شود در سخن آغازین ، فرصت را غنیمت می شماریم و براین حرف و نظر همیشگی خود تاکید می کنیم که ورزش ایران برای عبور از وضعیت کنونی به یک تحول کلی و اصلاح اساسی نیاز دارد . با بررسی رویدادها و اتفاقات ورزش ایران در سالی که آخرین روزهای آن را سپری می کنیم - مثل تقریبا همه سال های گذشته - به این نتیجه می رسیم که فراتر از نتایج تلخ وشیرین ورزش و ورزشکاران ، خیلی از کارهای اساسی ، انجام نشده و روی زمین مانده و خلاصه ورزش ایران برای حرکت در مسیر مطلوب و رسیدن به جایگاه حقه خود خیلی کار دارد . ورزش ایران در سال گذشته در بزرگترین میدان و معتبرترین گردهمایی ورزش جهان یعنی المپیک ( و این بار در توکیوی ژاپن) شرکت کرد و نتایجی تقریبا درحد انتظار - با توجه به وضعیت موجود و واقعیت ها - به دست آورد. ورزشکاران پارالمپیکی ما نیز مثل دوره های قبل حضوری موفق داشتند و با کسب نتایج خوب و مدال های رنگارنگ ، شاید بیش از هر دوره و مقطع دیگری توجه عمومی و ملی را جلب کرده و به سهم خود دل مردم ورزش دوست ایران را شاد کردند . بعضی از رشته ها مثل هندبال و فوتبال جواز صعود به مرحله نهایی رقابت های جهانی را به دست آوردند ، کشتی باز هم افتخارآفرین شد و ملی پوشان در رقابت های جهانی در دو رشته فرنگی و آزاد در حد نام و سابقه کشتی ایران ظاهر شده و کارنامه ای به مراتب بهتر از المپیک به نام خود ثبت کردند و ... این اتفاقات شیرین و پیروزی ها در کنار ناکامی ها و شکست هایی که در ذات و طبیعت ورزش است ، داستانی است که همیشه وهر ساله با کمی اختلاف و بالا و پایین شدن عددی و کمی ، برای ورزش رخ می دهد و حتما در سال پیش رو هم که ورزش ایران در میادین جهانی یا قاره ای مثل بازی های آسیایی شرکت می کند ، باز اتفاق خواهد افتاد، اما این نتایج تقریبا مشابه و این روند تکراری وهمچنین اتفاقاتی که در متن و حاشیه ورزش از حیث اجرایی و فنی و مدیریتی و فرهنگی و اخلاقی و ... می افتد به ما و همه کسانی که گوش شنوا دارند یادآوری می کند که ورزش ایران ظرفیت بالقوه و توانایی های ذاتی فراوان دارد و آنچه امروز در مشت آن است چیزی در حد " کف” و "حداقل” این ظرفیت ها و توانایی هاست . بنابراین برای اینکه توانایی ذاتی و ظرفیت های بالقوه ورزش به عینیت و فعلیت تبدیل شود ، باید یک تحول سراسری و اصلاح واقعی و اساسی صورت بگیرد و این کار ، پیش و بیش از هرجا باید در عرصه مدیریتی رخ دهد . خوشبختانه در سالی که گذشت باندی که نزدیک به شش سال سکان مدیریت ورزش را به ناحق در دست گرفته بود و با عملکرد غالبا غیر مسئولانه و غلط و گاه حتی به عمد ، غلط خود یکی از بدترین دوران را از حیث فنی و فرهنگی و ... رقم زد و از این رهگذر، ضربات سختی بر پیکر ورزش ما وارد آورد و در زمان مسئولیت ، خودکامانه رفتار می کرد و گوشش هم بدهکار هیچ انتقادی نبود و به هیچ کسی هم پاسخگو نبود و ... با پایان کار دولت دوازدهم ، به ناچار کنار رفت و جای خود را به مدیریتی جدید داد . البته ما هم مثل خیلی از اهالی ورزش انتظار داریم دستگاه های ناظر و مسئول ، این آقایان را به طور قانونی وادار به پاسخگویی درباره عملکرد و بهتر بگوییم " ترک فعل” های مسئولیتی خود کنند و مثلا فقط به این سوالات پاسخ دهند که طی دوران مدیریت خود چه بر سر دو تیم پرطرفدار این مملکت آوردند و چرا این تیم ها از حیث مدیریتی به محله بروبیا تبدیل شده بودند و چرا آقایان مثلا مدیر ورزش ، مدیریت این تیم ها را به نوبت به دوستان و آشنایان و همکاران سابق استانی و هم باندی های جناحی و ... واگذار می کردند و ثبات و آرامش را از آنها گرفته بودند ، به طوری که بارها ( در دوران قبل از کرونا و مثلا ماجرای فراری دادن استراماچونی و ... ) شاهد شدیدترین اعتراضات و تندترین شعارها و فحاشی روی سکوها و همچنین تجمعات اعتراض آمیز طرفداران نگران این تیم ها جلوی باشگاه یا حتی مجلس شورای اسلامی بودیم . این افرادی که به اشتباه ردای مدیریت را در عرصه ورزش و جوانان به تن کرده بودند باید به ملت پاسخگو باشند که چرا درباره استقلال و پرسپولیس اینقدر تعلل و دست دست و” ترک فعل” کردند تا سرانجام کنفدراسیون آسیا صلاحیت حرفه ای این دو تیم را برای حضور در رقابت های باشگاهی تایید نکرد و عدم انجام وظیفه باند حاکم بر ورزش ایران موجب اهانت به این تیم ها و جمعیت میلیونی طرفداران آنها و در واقع توهین به کلیت ورزش ایران شد . این افراد باید درباره اهانتی که به ورزش و ورزش دوستان ایرانی شد ، توضیح دهند و پاسخگو باشند ... اما از مدیریت جدید که حداقل وزیر آن چهره شناخته شده ای در ورزش و برای ورزش دوستان ایرانی است انتظار می رود با توجه به شناختی که از واقعیات و مشکلات ورزش و همچنین توانایی های نهفته آن از حیث انسانی ومادی دارد ، شجاعانه ، مدبرانه و با روحیه انقلابی، لااقل آن اقدامات اصلاحی و ضروری را در ورزش و مدیریت ورزش ، شروع کند . بی تعارف و خیلی سرراست بگوییم برای ایجاد تحول و درانداختن طرحی نو برای ورزش به مدیرانی در تراز مرحوم حاج آقا یزدانی خرم احتیاج داریم ، مدیری با ایمان ، متوکل ، خودباور ، باشخصیت ، شجاع و دارای انگیزه خدمت و قوه تدبیر و ابتکار که سال گذشته به رحمت ایزدی پیوست . فقط اینگونه مدیران هستند که می توانند تحول و اصلاحات لازم را در ورزش ایران به وجود آورند و حتی مثل کاری که مرحوم یزدانی خرم در والیبال کرد، از به ظاهر "غیر ممکن " ، "ممکن " بسازند . بنابراین با افراد عوضی آمده و بعضا فرصت طلب و طمعکار و آقازاده که با " لابی” و سفارش این و آن مقام ذینفوذ و خلاصه راه های ناصواب در ارکان و حتی حوزه های مدیریتی ورزش نفوذ کرده اند نه تنها کارها سامان نمییابد که سرمایه و انرژی و عمر با ارزش جامعه ورزش هدر هم می رود . نمونه آن را اخیرا در ماجرای فوتبال دیدیم که رئیس و مدیران فدراسیونی که از حیث فنی به جام جهانی - به قول خودشان و بعضی از همپالکیهای” سینمایی”- "سریعترین صعود” را کرده بود ، به " سریعترین سقوط " گرفتار شدند و هنوز یک سال ازشروع ریاست در فدراسیون فوتبال نگذشته حکم عزل و برکناری آنها صادر شد و این یعنی وجود مدیر نا اهل و کسی که از جامعه ورزش و مردم ایران شناخت لازم و کافی را ندارد و از مشاوران ناآگاه تر از خودش استفاده می کند و برابر مسائل اخلاقی و فرهنگی که این ملت روی آن به شدت حساس است ، حساسیتی ندارد و خطاکاران و توهین کنندگان به حریم تیم ملی و پیراهن مقدس آن را به جای تنبیه ، نوازش و تشویق هم می کند و به غلط تصور می کند که صعود به جام جهانی یعنی مجوز قبح شکنی فرهنگی و هرهری مسلکی و اباحه گری اخلاقی و حرمت شکنی و ... ! به جز ضرر و زیان فنی و فرهنگی و اتلاف وقت گرانبها ثمری ندارد . سخن را جمع و کلام را کوتاه کنیم با تاکید براین نکته که ورزش مستعد و پرظرفیت ایران برای بزرگی کردن ، برای ارتقای جایگاه بین المللی و جهانی و بالاخره برای اینکه در شان و اندازه ملت بزرگ ایران باشد نیازمند تحول همه جانبه و اصلاحات اساسی است یعنی همان دعای «حول حالنا»ی اول سال شامل حال ورزش هم شود. این نیاز سال هاست که احساس می شود اما مدیریت های قبلی به آن توجه لازم را نداشتند . امیدواریم مدیریت فعلی ، هر چند در شش ماه گذشته قدم اساسی و مشهودی در این مسیر برنداشته ، از کنار این نیاز مهم و در واقع مهمترین نیاز ورزش - که انجام آن توقع و انتظار اهالی ورزش هم هست – مانند اسلاف خود بی تفاوت نگذرد و لااقل شروع کننده اصلاحات در ورزش باشد و گام اول را در این راه بردارد .کلام پایانی هم اینکه ، ضمن تبریک فرا رسیدن سال نو امیدواریم و به درگاه خدای قادر و متعال دعا می کنیم که سال آینده برای ملت بزرگ ایران ، جامعه محترم ورزش و خوانندگان عزیز و گرامی کیهان ورزشی سالی توام با سلامتی و موفقیت و سربلندی باشد .

ان شاءا...

*سیدمحمدسعید مدنی