آدرس ریشه بی اخلاقی‌ها در فوتبال؛ باشگاه‌ها و فدراسیون

کیهان ورزشی-

حقیقتش درهفته گذشته و حواشی ایجاد شده در بازی‌های ملوان با شمس آذر، سپاهان و آلومینیوم و همچنین تراکتور با چادرملو و... چند بار نشستم چند خطی حرف دل و گلایه بنویسم، اما هر بار آنقدر از این فوتبال کثیف، بی اخلاق و منحرف دلزده بودم که ذهنم یاری نمی کرد. دیروز عصری تلفنی با یکی از نویسندگان با سابقه و متعهد رسانه‌های ورزشی دعدغه مندصحبت کردم و کمی آرام شدم. 

 اواخر شب گذشته بعد از چند دقیقه فکر کردن و به خودم گفتم شاید چند خط حرف دل گوش شنوایی داشته باشد، که البته امیدی در آن نمی بینم، اما نوشتم. 
از عجایب روزگار فوتبال، تا دلتان می خواهد در لیگ برتر ما دیده می شود. (رقابت‌های دسته پائین‌تر هم، کم حاشیه ندارد). 

اینکه چرا اینقدر بی اخلاقی، بی ادبی، فحاشی و... در مجموعه فوتبال از داخل مستطیل سبز گرفته تا نیمکت مربیان و سکو‌ها وجود دارد، باید به دو آدرس باشگاه‌های فرهنگی ورزشی و ساختمان فدراسیون فوتبال مراجعه کرد.

از مدیران باشگاه‌ها باید پرسید شما در مسیر «عنوان فرهنگی» چه کار مثبتی انجام داده‌اید که هیچ آثاری از آنها را نمی بینیم؟ 

لطفا نفرمائید که در فلان مناسبت مذهبی و ملی پیش از بازی در داخل ورزشگاه بنر نصب کردیم، بازیکنان با نمادی از آن مناسبت وارد زمین شدند و... که قدری خنده دار است. پس لطفاً با خودتان خلوت کنید که واقعاً سهم شما مدیران و اعضای هیئت مدیره در ایجاد این بی اخلاقی‌ها چقدر است؟

اما از مسیر باشگاه‌ها به سمت ساختمان فدراسیون فوتبال برویم. جایی که به جرات بیشترین نقش را در کاهش و افزایش وضع موجود در ورزشگاه‌ها دارد. مخاطب ما در فدراسیون فوتبال مشخصا رئیس آن و کمیته انضباطی است. آقای رئیس محترم کمیته انضباطی میشه بفرمائید چه خلافی بوده که در فوتبال ما اتفاق نیافتاده و شما هم محکمترین برخورد‌ها رو داشتید که عامل بازدارندگی برای همه تیم‌ها و باشگاه‌ها بوده؟ والله، بالله و تالله اگر محافظه کاری ها، رودربایسی‌ها و... را کنار گذاشته بودید الان وضع اینطور نبود. شاید بپرسید کدام محافظه کاری؟ موضوع پرونده بیرانوند و اعلام رای آن؟! لیگ در حال اتمام است، اما چرا رای آن نباید اعلام شود؟ که همین پاشنه آشیل خیلی از این اتفاقات تلخ این روز‌های فوتبال ما شده. (تازه خبر آمده که یک شنبه آینده نخستین جلسه رسیدگی به آن در کمیته استیناف قرار است برگزار شود. یک خسته نباشید جانانه به خودتان بگوئید.) 

به قبل‌تر برگردیم. داستان صوت تاسف بار و لو رفته یکی از بازیکنان با موضوع اتوبوس تیم ملی را یادتان هست؟ آیا این کار زشت فقط دو جلسه محرومیت از بازی دوستانه تیم ملی باید داشته باشد؟ وقتی با این کار زشت چنین برخورد ضعیفی میشود، کار به جایی میرسد که زمین مسابقه می چرخد و بازیکن تیم مطرح و ملی پوش فعلی هم متوجه این چرخش زمین نمی شه؟! و به خیال خودش سمت نیمکت و پزشک تیمش، اطراف کشاله اش را به علت درد نشان میدهد؟! اتفاقی که فقط در فوتبال ما دیده می شود. 

در مواردی خیلی خیلی پائین از این مورد کمیته محترم انضباطی شبانه رای محرومیت موقت صادر کرده. اما چرا رسیدگی به این اقدام بسیار زشت موکول شده به بعد از بازی با ملوان؟ 

جناب رئیس و اعضای کمیته انضباطی اینکه فوتبال بدون تماشاگر لذت و معنا ندارد درست و منطقی است، اما با چه شرایطی؟ آیا در هر وضعی این حضور قابل قبول است؟ آیا شما خانواده و فرزندانتان در مسابقات حضور دارند؟ 

شما‌ها رو به مسابقات لیگ برتر فوتبال در دهه هشتاد ارجاع می دهم. (برای یادآوری بهتر زمانی که سردار رویانیان مدیر عامل باشگاه پرسپولیس بود).
 یادمان نرفته در آن مقطع در بسیاری از ورزشگاهها، روی سکو‌ها شاهد شعار‌های زشت علیه داوران، مربیان و بازیکنان و ریختن کاغذ به شکل پول به عنوان دریافت رشوه از سوی داوران بود. یک اقدام خوب و محکم کمیته انضباطی وقت باعث شد شعار سکو‌ها تبدیل شود به  «داور عزیزم، دقت کن» . آرشیو فیلم این بازی‌ها موجود است. 

احکام چی بود؟ جریمه نقدی سنگین و محرومیت چند جلسه‌ای تماشاگران تیم‌های مطرح پرسپولیس، استقلال و... از بازی خانگی. دقیقا یادم هست که یکی از جلسات محرومیت باشگاه پرسپولیس به دور بعد لیگ برتر خورد و مدیرعامل وقت این باشگاه با توجه به یک مناسب عید مذهبی درخواست بخشش کرد که رئیس کمیته انضباطی با آن مخالفت کرد و تا مدت‌های زیادی حواشی سکو‌ها به حداقل شکل ممکن خود رسیده بود. 

آقایان مسئول کمیته انضباطی با دریافت جرایم نقدی فقط ناهنجاری، بد اخلاقی و فحاشی را قیمت گذاری می کنید. اگر این جرایم موثر بود الان نباید وضع سکوها، رفتار بازیکنان، مربیان و مدیران تیم‌ها بدتر از گذشته باشد.

به نظرم کمیته انضباطی و اخلاق باید تماشای چند باره فیلم بازی‌های لیگ اروپا و نحوه برخورد تماشاگران و مربیان تیم‌های طراز اول دنیا با شکست و پیروزی‌ها را مقابل یکدیگر به عنوان یک کلاس آموزشی اجبار کنند؛ و سخن آخر با وزیر محترم ورزش و جوانان. به واقع نقش سیاست گذاری و نظارت وزارتخانه در حوزه ورزش و فرهنگ و اخلاف چیست؟ با نشست و همایش و هم اندیشی کار نتیجه نمی‌دهد. 

پس لطفاً خودی نشان دهید. 

 *حسن علیرضائی