چرا لیونل مسی باردیگر پیراهن آرژانتین را پوشید؟

کیهان ورزشی-

این روزها همه برنامه های سیاسی تلویزیون آرژانتین درباره فوتبال است. ازکوئیل فرناندز، ستون نویس ورزشی سرشناس آرژانتین در یکی از همین برنامه ها می گوید مسی به طور مخفیانه به کشورش باز می گردد اما در هنگام ورود با این جمله که "مسی نرو" مواجه می شود. همان جمله ای که در اولین ساعت های انتشار خبر خداحافظی اش از تیم ملی، به سرعت دنیای مجازی را پر کرد اما او در میان گریه هایش تصمیمش را گرفته بود چراکه پس از ناکامی در زدن ضربه پنالتی اش، باعث شد دست آرژانتین از کوپا آمریکا کوتاه بماند و حسرت این تیم 23 ساله شود.

کشوری در قلب فوتبال

10 سال قبل بود که مسی در جام جهانی 2006 بازی هایش را برای تیم ملی آرژانتین شروع کرد. روزهایی که وی به عنوان اصلی ترین امید آینده فوتبال کشورش که تاکنون دوبار قهرمانی جهان را بدست آورده، مورد ستایش بود؛ کشوری که در آن فوتبال در قلب تفکرات هویت ملی قرار دارد. فرناندز می گوید"فوتبال در همه جا حضور دارد اما در آرژانتین بیش از هر جای دیگریست چراکه در واقع کشوری است که ما در آن فوتبال را بعنوان یکی از اهرم های قدرت می شناسیم". با وام گرفتن از اعتماد به این ایده که فوتبال می تواند هر چیزی جدیدی را کاوش کند، بسیاری از مردم در آرژانتین ساعت های زیادی از روز خد را به بحث در مورد فوتبال اختصاص می دهند. جوانان در همین کشور می گویند برایشان از دست رفتن قهرمانی جام جهانی به اندازه آنکه دیگر مسی برایشان طعم پیروزی را نیاورد، دردناک نیست. اما قدیمی ترها نظر دیگری دارند. آنها با جزئیات می توانند به شما توضیح دهند که چرا یک بازیکنی که نمی تواند جامی برای کشورش بیاورد، قابل احترام نیست. مخالفان دولت کنونی می گویند رئیس جمهور موریسیو مسری از ناکامی آرژانتین در کوپا آمریکا اصلا خوشحال نیست و به آن واکنش خوبی نشان نداده چراکه بیشتر روزهای خود را صرف ستایش و بالیدن به مسی کرده تا منافع سیاسی و اقتصادی خودش را اینگونه با عوام فریبی به مردم آرژانتین تحمیل کند. اینگونه است که در کشوری که فوتبال شاید حرف اول و آخر را در آن بزند، یک بازیکن می تواند زندگی اش به زندگی کوچکترین تا بزرگترین افراد جامعه اش گره بخورد. اینگونه است که زندگی مسی با سیاست، هویت ملی و گذشته تاریخی کشورش گره خورده است.

مسی از آلمان تا امروز

در بارسلونا رشد کرد و در عین جوانی، بازیکنی بود که خیلی ها فوتبالش را تعقیب می کردند. خیلی زود نماد باشگاهش شد و تعریف جدیدی از فوق العاده بودن در فوتبال تعریف کرد. او استانداردهای فوتبال را تغییر داد و از همان زمان که سوت شروع بازی زده می شد تا آخرین لحظه، در کشورش مورد تشویق هم وطنانش بود. پیراهن آرژانتین با نام او وزن پیدا کرد و در تمام دنیا طرفدارانش چندین برابر شد. او واقعا فراتر از آرژانتین شده بود و حالا می توانست بر بسیاری از جوانان دنیا تاثیر بگذارد. آنها مسی را عاشقانه می پرستیدند. برای تماشایش فوتبال مردم راه های مختلفی را انتخاب می کردند اما در جام جهانی 2006 در روزی که خوزه پکرمن تصمیم گرفت در بازی مقابل آلمان، مسی جوان را روی نیمکت بنشاند، گویی همه دنیا از فوتبال روی گردان شدند. آن شکست پکرمن را خانه نشین کرد اما باعث شد تا همیشه این جمله را در یاد داشته باشد که "مسی باید بازی می کرد". این جمله ای بود که تا چندین ماه پس از جام جهانی آن را شنید و برای همیشه ملکه ذهنش کرد. از آن پس بود که فوتبال همیشه چرخه اش را طوری تنظیم کرد تا مسی به بلوغ و پیشرفت برسد. مربیان بسیاری آمدند و رفتند اما همه آنها روی نیمکت آلبی سلسته می دانستند که مسی یک نام همیشگی در این تیم است. بازیکنان می آمدند و می رفتند اما بازهم مردم مسی را می خواستند. این یک تئوری ناخواسته بود که به صورت الخلق الساعه شکل گرفت و طبق آن قدرتی به مسی اعطا شد اما مواقعی که بسیار کمتر از حد انتظار بود، مورد سرزنش قرار می گرفت.

لحظه خداحافظی

نمی توان متصور شد که او دقیقا در زمانی که تصمیم به خداحافظی از تیم ملی کشورش گرفت و بعدا هم بر آن پافشاری کرد، به چه چیزی فکر می کرد. اما این حس وجود دارد که این تصمیم از سر احساس نبوده بلکه یک تصمیم محتاطانه بوده که با زمان آمیخته شده است. او حالا 29 سال دارد، پدر است، تمام دنیا او را می شناسند، همه حرکات و رفتارهایش را با جزئیات زیر نظر دارند و آن را در رسانه ها منتشر می کنند و مسئولیت هایش چیزی فراتر از تصور است که همه اینها باعث می شود تا او برای یک خداحافظی شکوهمند با قهرمانی آرژانتین در کوپا برنامه ریزی کند. این بدشانسی اش بود که پنالتی اش به اوت می رود و تیمش با همان ضربه جام را از دست می دهد. او از فوتبال ملی سیراب شده و بعید است چیزی بتواند منصرفش کند. همه می دانند که چیزی نمی تواند بر مسی تاثیر بگذارد. اینکه حس میهن پرستی در او کاهش یافته چیزی غیرطبیعی نیست. مانند بسیاری از هنرمندان که وقتی حال و هوای هالیوود را لمس می کنند، دیگر خودشان را به کشورشان متعلق نمی بینند. مسی هم یک هنرمند است که دیگر خودش را متعلق به کشورش نمی داند. حس وطن پرستی اش کم شده و دیگر انگیزه ای برای آرژانتین ندارد. حتی اگر حضور در المپیک جوانان 2018 بوینس آیرس یا فینال جام جهانی 2018 مسکو یا حتی خداحافظی در ورزشگاه شکوهمند ماراکانا در کوپا آمریکا 2019، او را وسوسه کند،

پایان 7 هفته بازنشستگی

ساعت 10:47دقیقه شب بیست و ششم ژوئن، در ورزشگاه متلایف نیوجرسی در سواحل شرقی آمریکا که بخاطر مهمترین میزبانی عمرش از شدت نور زیاد می درخشید، لیونل مسی آرام آرام به سمت توپ می رفت تا اولین ضربه پنالتی فینال کوپاآمریکا که پس از 120 دقیقه تلاش تیم های آرژانتین و شیلی کارش به ضربات پنالتی کشیده بود را بزند. ساعت 10:53 دقیقه بزرگترین بازیکن جهان پنالتی اش را به بالای دروازه فرستاده بود تا چند دقیقه بعد الکسیس سانچز پشت ضربه سرنوشت سازی برای کشورش قرار بگیرد. او گل را می زند و کار تمام می شود. بله شیلی قهرمان جام ملت های آمریکا شد تا اینگونه مسی و یارانش در دومین فینال متوالی مغلوب شیلی شوند. شکست های آنها به همین محدود نمی شد چراکه در این میان ناکامی در کسب قهرمانی جام جهانی و شکست مقابل آلمان در بازی فینال هم باردیگر به میان آمده بود و حالا خاطرات شکست هایشان در کمتر از 5 سال، سه گانه شده بود. در آن 6 دقیقه کابوس بار آلبی سلسته، همه این شکست های مانند چنگالی تیز به جان فوتبال ملی مسی افتاده بود و مثل یک خوره روحش را می بلعید؛ چیزی که باعث شد تا بلافاصله پس از آن شکست تلخ، مسی با رکورد 55 گل زده در 113 بازی ملی تصمیم به خداحافظی از تیم ملی کشورش بگیرد.

هفته های پرالتهاب

درست در روز ششم جولای و دو هفته بعد از اعلام بازنشستگی، مسی توسط دادگاه اسپانیا به دلیل فرار از مالیات مجرم شناخته و 21 ماه زندان محکوم شد. طبق قانون اسپانیا هر نوع محکومیت زندان مرتبط با مالیات که کمتر از 24 ماه باشد، می تواند به حالت تعلیق درآید چنانچه خسارت آن پرداخت شود. همین اتفاق افتاد و مسی از این مهلکه گریخت تا در پایان همین ماه اتفاق دیگری برایش رخ دهد. پس از اینکه عکسی از خودش در خانه، با لبخندی بر لب و موهای پلاتینیومی که تازه مد شده بود، در دنیای مجازی منتشر کرد باردیگر به خبر اول رسانه های تبدیل شد. مسی بدون هیچ استرسی در حال گذراندن تعطیلات تابستانی اش بود تا آنکه روز دوازدهم آگوست فرا رسید؛ روزی که روزنامه لانسیون آرژانتین از احتمال بازگشت مسی به تمرینات آماده سازی تیم ملی کمتر از دو ماه پس از تصمیمش مبنی بر خداحافظی از بازی های ملی خبر داد. چندی بعد نام مسی در لیست تیم ملی برای بازی های انتخابی جام جهانی قرار گرفت اما واقعا چه چیزی برای مسی پیش آمد که وی را مجاب کرد تا باردیگر به صحنه بازگردد که بارها در آن قلبش شکسته بود؟

در تعقیب رکورد

با ضربه ایستگاهی فوق العاده ای که در بازی مقابل آمریکا در مسابقات کوپاآمریکا زد، بر گابریل باتیستوتای افسانه ای غلبه کرد تا به تنهایی برترین گلزن فوتبال ملی آرژانتین باشد. او که در سطح باشگاهی به همه رکوردها دست پیدا کرده، در 29 سالگی برای رسیدن به رکورد 143 بازی ملی خاویر زانتی، تنها 31 بازی کم دارد. مسی به شکستن این رکورد هم چشم دوخته چراکه در میان هم تیمی هایش تنها اوست که این شانس را دارد تا در تاریخ فوتبال آرژانتین جاودانه شود.

خواهش های کودکانه

خبر کناره گیری یکی از بت های فوتبال آرژانتین به سرعت تمام سرزمین مادری اش را در برگرفت و به همان سرعت کمپین هایی تشکیل شد تا ستاره بارسلونا را به تامل دوباره تصمیمش ترغیب کنند. کودکان مناطق مختلف آرژانتین با پیراهن مسی از خودشان عکس می گرفتند و با این پیام که "لئو نرو" هنگام بازگشت تیم ملی از آمریکا، از مسی می خواستند در تصمیمش تجدید نظر کند. حالا شرایط با آن زمان تفاوت فاحشی کرده است. همه آن کودکان ناامیدی آن دوره را فراموش کردند و همه توجهشان به حفظ مسی در پیراهن سفید و آبی آسمانی آلبی سلسته است.

حسادت به رونالدو

علی رغم ابراز همدردی کریستیانو رونالدو با همتای آرژانتینی اش بدنبال شکست در فینال کوپاآمریکا، همچنان استدلال تقابل و دنباله روی از یکدیگر میان این دو بازیکن که بهترین بازیکنان دوران خود هستند، قویتر از همیشه پابرجاست. پس از تصمیم مسی برای جدایی از تیم ملی کشورش، رونالدو توانست در فرانسه قهرمانی یورو را بدست آورد تا به رزومه اش چیزی را بیفزاید که مسی سالهاست به دنبال آن است یعنی بدست آوردن عنوانی با تیم ملی.اگرچه مسی تاکنون نتوانسته به این موفقیت برسد اما از آنجاییکه جام ملت های آمریکا برخلاف جام جهانی و یورو هر ساله برگزار می شود، خیلی زود می تواند به این رستگاری برسد و به حسادت کنونی اش نسبت به ستاره پرتغالی ها پایان دهد.

تاجران جوایز

در کنار همه تنش های میان رونالدو و مسی، اصلی ترین مناقشه میان آن دو به جوایزی بر می گردد که به طور انفرادی آنها را به تصاحب خود می آورند. از سال 2008 از میان مسی یا رونالدو یکی جایزه بهترین بازیکن سال فیفا یا همان بالون دور را بدست می آورد. سهم مسی 5 جایزه و رونالدو سه جایزه بوده است. با این حال امسال ستاره پرتغالی بیشترین امید و محبوبیت را برای رسیدن به این جایزه در پایان سال دارد چراکه علاوه بر قهرمانی با پرتغال در یورو، دومین قهرمانی اش با رئال مادرید در لیگ قهرمانان را بدست آورد. اگرچه مسی هم برای خود شانس کمی قائل نیست و برای ششمین جایزه به دو قهرمانی با بارسلونا در اسپانیا چشم دوخته است. با این وجود به نظر می رسد چیزی که در پایان سال در این مورد تصمیم گیرنده باشد، عملکرد در سطح ملی باشد که رونالدو یکقدم از مسی پیش است.

واکنش مارادونا به بازگشت

پس از این ماجرا، دیه گو مارادونا اسطوره فوتبال آر‍ژانتین از علت بازنشستگی کوتاه مدت لیونل مسی گفت. مارادونا با اشاره به ناکامی های مسی در دو فینال کوپا آمه ریکا در سال های 2015 و 2016 و شکست در برابر تیم ملی آلمان در فینال جام جهانی 2014 برزیل، اعلام کرد: مسی به این علت اعلام بازنشستگی کرد که همه فوتبال دوستان سه شکست پیاپی در سه فینال مهم را فراموش کنند.از آنجایی که مسی می دانست پس از اعلام بازنشستگی به زودی به تیم ملی آر‍ژانتین باز خواهد گشت، این حقه را به کار برد. مسی با اعلام بازنشستگی خود را از فشار انتقادات شدید مبنی بر ناتوانی در کسب عنوان قهرمانی با تیم ملی کشورش نجات داد و به جای آن دل همه را به رحم آورد.توجه هواداران و فوتبالدوستان نیز به جای شکست تیم ملی آرژانتین در برابر تیم شیلی، به خداحافظی لئو مسی جلب شد.