رستمی: رفتم، چون عزت نفسم را با چیزی معامله نمی‌کنم

* این روزها شمال کشورهستم و به دنبال استراحت و تفریح هستم. همانطور که در جریان هستید من از دنیای وزنه برداری خداحافظی کرده‌ام و فعلا قصد دارم استراحت کنم.

* قضیه خداحافظی من هم به این صورت شد که حدود چهار هفته پیش عمل جراحی در ناحیه شکم انجام دادم، اما مسائلی بعد از آن از طرف مسئولین پیش آمد که تصمیم گرفتم از دنیای ورزش خداحافظی کنم و الان شسه هفته ای می شود که به نشانه اعتراض خداحافظی ام را اعلام کرده ام.

آغاز ماجرای خداحافظی

*بعد از عملی که انجام داده بودم دکتر بالای سرم آمد و گفت شما باید چهار هفته استراحت مطلق داشته باشی و بعد از آن کم کم تمرینات سبک و نرمش خود را آغاز کنی و فعلاً باید دوران نقاهت را بگذرانی. فردای آن روز و زمانی که هنوز در بیمارستان بودم یک خانم و آقا از طرف کمیته ملی پارالمپیک به من سر زدند و گفتند که شما مشکلی نداری و یکی، دو هفته دیگر می توانی تمرینات خود را شروع کنی و ما در این خصوص با دکتر صحبت کرده ایم و مشکل خاصی نیست. این قضیه گذشت و من دیدم این حرف با حرفهای دکترم متفاوت است. بعد از یک هفته که برای معاینه پیش دکتر مراجعه کردم دوباره از دکترم پرسیدم که تمریناتم را باید از کی شروع کنم؟ ایشان گفت: از هفته دیگر می توانی شروع کنی! من از این صحبت خیلی تعجب کردم و به دکترم گفتم: شما که اول گفتی چهار هفته استراحت مطلق و بعد هم تمرینات سبک و نرمش باید داشته باشم ولی چطور شد که یک دفعه دوران نقاهت من کم شد؟ دکترم در جواب گفت: ببخشید یکی از مسئولین ورزشی شما به من زنگ زدند و گفتند که دوران نقاهت شما را کمتر اعلام کنم! من که تعجب کرده بودم وقتی بیشتر پیگیر علتش شدم متوجه شدم که مطرح شدن این صحبت دو دلیل داشته: اول اینکه تمرینات روح الله رستمی نباید قطع شود چون مسابقات کسب سهمیه پارالمپیک 2024 در کره جنوبی در راه است و دوم اینکه زودتر به تمرین برگردد که ما جلوی حقوقش را نبندیم! من از این قضایا خیلی ناراحت شدم چرا که اعتقاد داشتم سلامتی ام واجب تر از این مسائل است و چرا مسئولان مدام به فکر مدال هستند. من که انواع و اقسام مدال ها را در ۱۴ سال ورزش حرفه‌ای ام گرفته ام ولی الان که اولویت اول من سلامتی ام است چرا مسئولان چنین دیدگاه و نگاهی دارند. بخاطر همین خداحافظی ام را اعلام کردم تا بیش از این جور من را عزیزان دیگری نکشند و بیت المال را الکی مجبور نشوند خرج من کنند.

رستمی عزت نفسش را با چیزی معامله نمی کند

*البته هفته پیش در این خصوص با من تماس گرفته شد و خیلی خشک و رسمی به من اعلام کردند که دوشنبه جلسه ای در این خصوص در فدراسیون جانبازان و معلولین تشکیل خواهد شد. من هم در این جلسه حضور پیدا کردم. منتهی نه کسی اشتباهات خودش را گردن گرفت و نه از من دلجویی شد. انگار نه انگار که اتفاقی افتاده است. تنها نکته این جلسه این بود که من را متهم کردند که چرا اعتراضت را رسانه‌ای کردی؟ که من در جواب گفتم رستمی عزت نفسش را با چیزی معامله نمی کند. اعتراضی داشتم و حرفم را اینطور نشان دادم، ولی آنها می خواستند ثابت کنند که من اشتباه کردم و در نهایت جلسه هم به همین ختم شد و خروجی دیگری نداشت.

* در این جلسه که رئیس فدراسیون جانبازان و معلولین، دبیر کمیته ملی پارالمپیک، دبیر فدراسیون و آن خانم دکتر و شوهرشان که در موقع عمل من بیمارستان آمده بودند در جلسه حضور داشتند،آقای اسبقیان به من گفتند بعد از علنی شدن اعتراض های شما رسانه ها به ما انتقاد کردند و حتی در فضای مجازی مردم و اهالی ورزش به ما خرده گرفته اند که البته من در جواب گفتم اگر کسی صحبتی کرده به من ربطی ندارد و من نظرم را گفتم.

برای برگشتنم به تیم ملی شرط دارم

* من تصمیم خودم را گرفته ام و پشیمان هم نیستم چون احساساتی تصمیم نگرفتم. هفته پیش هم در تماسی که با آقای توکلی سرمربی تیم داشتم این موضوع را بیان کردم و گفتم به خاطرکمک به تیم ملی و شخص خود شما حاضرم از تصمیمم صرف نظر کنم ولی دلیل دیگری نمی بینم که برگردم. منتهی برای برگشتنم به تیم ملی شرط دارم. باید موضوعی که پیش آمده مشخص شود و شخصی که این حرفها را زده بیاید و عذرخواهی کند. باید مشخص شود که چه مسئولی آن حرف را به دکتر معالجم گفته است؟

زیر وزنه سینه‌ام پاره شد

*من من همیشه از جانم برای تیم ملی مایه گذاشتم، حتی قبل از بازی های پارالمپیک توکیو و در اردوی گرجستان آسیب دیده بودم و در آن مسابقات علاوه بر اینکه دست چپم آسیب دیده بود و زیر وزنه سینه ام پاره شده بود توانستم مقام دوم را کسب کنم. هیچ وقت کم فروشی نکرده ام و همه توانم را گذاشته ام و حقم این نیست که یک نفر با من اینگونه برخورد کند و و مثل یک ورزشکار آماتور ما را ببیند.

* انتظار داشتم که در جلسه ای که در فدراسیون جانبازان برگزار شد مسئولین احترام من را حفظ می کردند که متاسفانه این اتفاق رخ نداد و جالب اینکه همه می خواستند به من ثابت کنند که مقصر خودت هستی که رفتی و مشکلات را رسانه‌ای کرده‌ای و این وسط ما حرف شنیده ایم.

برنامه ریزی تا بازی های المپیک ۲۰۲۸

* من تا قبل از این اتفاق تمام برنامه ام را تا بازی های المپیک ۲۰۲۸ ریخته بودم ولی الان دیگر هیچ برنامه ای ندارم و با این وضعیت که من دیدم چشمم آب نمی خورد که اتفاقی بیفتد.

*شکر خدا هر وقت که در تیم ملی بوده ام خالصانه و مخلصانه هرچه در توان داشته ام گذاشته ام تا بهترین نتیجه رقم بخورد. همه مشکلات را هم تحمل کرده ام ولی مگر یک ورزشکار چقدر می تواند مشکلات را تحمل کند؟ کاسه صبر ما هم سر آمده. در در این قضایا هم از حاج آقا خسروی وفا و حاج آقا اسبقیان انتظار بیشتری داشتم. من دوست داشتم بین ما رابطه مراد و مریدی باشد نه فرمانده و سرباز. ولی اینقدر شرایط سخت شد که چنین احساسی به من دست داد و من مجبور شدم مشکلم را رسانه ای کنم.

بی توجهی به دستور مقام معظم رهبری

* در حال حاضر و در کنار چنین موضوعی که برایم پیش آمده متاسفانه هنوز مشکل اشتغال ما هم حل نشده و من هیچ شغلی ندارم و با وجود تاکیدات مقام معظم رهبری که پس از بازی های توکیو و در حضور وزیر ورزش عنوان کردند که مشکل شغل مدال آوران باید حل شود اما هنوز هیچ اتفاقی رخ نداده و ما چشم انتظار روزهای آینده هستیم. رهبری خیلی اصرار داشتند که این مشکل حل شود ولی متاسفانه مسئولان ورزش تاکنون فقط وعده و وعید داده‌اند.

مزایده انگشتر رهبری برای کار خیرخواهانه

*در پایان باید به این موضوع اشاره کنم که تو کلم همیشه به خدا بوده و وجدانم راحت است که هیچ وقت برای تیم ملی کم نگذاشته ام و اگر باز هم احساس کنم که تیم ملی به من نیاز دارد خالصانه و مخلصانه حاضرم کمک کنم. در حال حاضر هم مشغول کار خیری هستم تا بتوانم انگشت رهبری که پس از بازی های پارالمپیک در دیدار با ایشان هدیه گرفتم را از طریق سایت ایسام به مزایده بگذارم تا موجب آزادی جمعی از مددجویان بدهکار در موضوعات مالی و محکومیت های دیه ناشی از حوادث کاراگاهی یا سوانح رانندگی را فراهم نمایم. این هدیه به جرات با ارزش ترین هدیه زندگی من است و به همین دلیل می خواهم با آن بزرگترین قدم خیر را بردارم. این انگشتر را که بیشتر از جانم دوستش دارم به مزایده گذاشتم تا شاید گره‌ای از کار گرفتاری باز شود و آن دسته از هموطنانم را که بضاعت مالی ندارند تا دیون خود را پرداخت نمایند از پشت میله‌های سرد زندان آزاد کنم.

*رسول عسکری