همان همیشگی؛ خودزنی!

استقلال سال پرتلاطمی را پشت سر گذاشت ، از آن سالهایی که برای هواداران آبی دوست پر بود از استرس و نگرانی. داستان از همان روزی شروع شد که با یک تصمیم خلق الساعه فردی به نام علی خطیر روی صندلی شماره یک باشگاه استقلال نشست. خطیر برای جامعه فوتبال البته ناشناخته نبود اما او را بیشتر به سبب جنجال های قبلی اش می شناختند؛ از زمان حضورش در همین استقلال و مشتی که یک بازیکن سرشناس نثارش کرد تا دوران حضور در تشکیلات فدراسیون فوتبال و ... با این حال خیلی ها بدون پیشداوری به مدیریت جدید استقلال نگریستند و منتظر ماندند تا نوع مواجهه وی با مسائل این باشگاه و شکل ارتباطش با سرمربی جوان را تماشا کنند. آنها که قبل از آمدن علی خطیر شکل عجیبی از مدیریت با کلید واژه «حجت کریمی» را از سر گذرانده بودند ، خیلی زود متوجه شدند که خطیر هم از همان قماش است؛ از آن تازه رسیده های دنبال حرف و حدیث. البته در این بین جواد نکونام نیز همنوا با این مدیر جنجال ساخت و سر و صدا به پا کرد.

این دو، کار خود را با قهر آغاز کردند و با همان قهر که خط و نشان نیز چاشنی آن شده بود ، ادامه دادند. خطیر که به زعم خودش می خواست سقف بودجه تعیین شده از سوی فدراسیون را رعایت کند - و مشخص هم نشد که این پایبندی اش به قانون ریشه در قانونمندی او دارد و دلبستگی اش به فدراسیون نشینان یا دشمنی با نکو - از همان ابتدا گفت که قهرمان شدن یا نشدن استقلال برایش مهم نیست و این را در نشست خود با سرمربی تیم اعلام کرد. از سوی دیگر نکونام که خوب می دانست برای محکم کردن جای پای خود در استقلال چیزی به جز ماندن در کورس قهرمانی لازم نیست ، بی توجه به این فرموده(!) جناب مدیر ، همان کاری را کرد که خودش می خواست. این جمله تاکیدی که " هوادار استقلال جز به قهرمانی راضی نیست " ، علت العللی بود برای ادامه جنگ مدیر باشگاه و سرمربی تیم. در این میان عدم جذب نفرات مورد نظر نکونام در فصل نقل و انتقالات بر این آتش افروخته شده بنزین ریخت. صحبت های گاه و بیگاه سرمربی تیم علیه مدیریت در نشست های خبری ، این انتظار را به دنبال داشت که خطیر در مقام دفاع از خود برآید اما او ترجیح داد که سکوت کند و چراغ خاموش پیش برود. لغو اردوی نیم فصل استقلال به سبب همین اختلافات ، اوج دعوا را به نمایش گذاشت. فعالیت های زیرپوستی پیاده نظام های رسانه ای دو طرف دعوا که همه برای خوشامد بالاسری هایشان فعالیت می کردند ، صدای شیپور جنگ را بالاتر می برد.

به موازات این دعوا اما بازیکنان استقلال در مستطیل سبز با فوتبال اقتصادی خود - که البته چندان هم زیبا نبود - امتیازات خوبی را کسب کردند و هفته ها در صدر جدول ایستادند. نوع نتیجه گیری آبی ها با نوع مدیریت و حواشی پیرامون باشگاه همخوانی نداشت و همین مسئله سبب شد که هواداران تیم خیلی زود پشت نکونام قرار گرفته و علیه مدیریت ، جبهه تشکیل دهند.

نکونام که لباس رزم را تا آخرین روزهای حضور خطیر در استقلال بر تن داشت ، در کنار جنگ داخلی ، با برخی از عوامل بیرونی نیز به ستیز پرداخت و همواره این ذهنیت که برخی نمی خواهند استقلال قهرمان شود را تقویت می کرد. از سوی دیگر با بیرون رفتن سپاهان از کورس قهرمانی، پرسپولیس شانه به شانه آبی ها پیش رفت. تقویت این تیم در نیم فصل و متقابلا دست خالی استقلال در جذب بازیکن ، حکم بنزین سبز را برای پرسپولیس داشت. همین موضوع بهانه ای شد برای شعله ور شدن آتش درون استقلال و خشم فزاینده جواد نکونام. خریدهای پرسپولیس آنقدر تاثیرگذار بودند که این تیم را در هفته های پایانی برنده کورس کردند. رفتن علی خطیر - که در واقع اخراج شبانه او از سوی مالکان جدید بود - موج شادی را به تیم آبی پوش برد ولی این رفتن سبب نشد که استقلال قهرمان شود. آنها تا آخرین ثانیه های لیگ برتر برای قهرمانی جنگیدند اما شاید آن جایی چوب خوردند که باید نساجی قائمشهر را شکست می دادند و غفلت کردند. نایب قهرمانی برای استقلالی که یک فصل کامل درگیر حواشی بود ، اتفاق بدی به حساب نمی آمد ولی در کنار آن نقدهایی جدی به مدیران این باشگاه و سرمربی جوان - که تمرکز خود را در مقاطعی از دست داده بود - وارد می کرد. آنها در یکی از عجیب ترین فصول تاریخ خود تا یک قدمی فتح جام رفتند اما رقیب شان فرصت طلب تر بود. استقلال فصل 1402 -1403 به همان اندازه ای که از رقبای خود ضربه خورد ، از درون نیز آسیب دید که این خودزنی ها ، حداقل در این باشگاه ، غریب نیست و ریشه تاریخی دارد.