بازیکنانی که مصدومیت‌های مداوم ، امکان درخشش را از آنها گرفت
ستارگان سوخته
پل پوگبا ، ستاره فرانسوی باشگاه یوونتوس و منچستریونایتد، در آغاز مسابقات این فصل به تورین برگشت تا یک بار دیگر برای " بانوی پیر " به میدان برود اما مصدومیت اجازه این کار را به او نداد. او چند هفته پیش بعد از مدت‌ها مصدومیت و در مقطع پایانی فصل این فرصت را به دست آورد تا برای یوونتوس به میدان برود اما تنها 23 دقیقه در زمین مسابقه دوام آورد و مجددا مصدوم شد و با ناراحتی بیرون رفت. این مصدومیت‌های مداوم باعث شده است این ترس به وجود بیاید که پوگبای 30 ساله دیگر هیچوقت نتواند به روزهای اوجش برگردد و همان بازیکنی شود که در دوره اول حضورش در تورین بود. در حقیقت باید به این مساله نیز اشاره کرد که با وجود مشکلات تاکتیکی فراوان در منچستریونایتد، پوگبا در این تیم هم نتوانست دائما آماده باشد و به میدان برود و با مصدومیت‌های زیادی دست و پنجه نرم کرد و همین مصدومیت‌ها نیز در نهایت مانع از این شد تا او خودش را به عنوان یکی از بهترین هافبک‌های دنیای فوتبال مطرح و ثابت کند. البته پوگبا تنها ستاره‌ای نیست که مصدومیت مانع از درخشش او و سوختن استعدادهایش می‌شود. سایت " گل " نگاهی به بازیکنان بااستعدادی انداخته است که مصدومیت مانع از درخشش بیشتر آنها شد .
جاناتان وودگیت
دوران وودگیت در رئال‌مادرید واقعا نمونه‌ای عجیب است. او به مدت 17 ماه اول حضورش در رئال مصدوم بود و سپس در اولین بازی خود یک گل به خودی زد و سپس کارت قرمز گرفت تا از زمین مسابقه اخراج شود. البته دلیل این که چرا تیم مادریدی حاضر به جذب این بازیکن شده بود، کاملا نمایان بود. وودگیت در اوج آمادگی، مدافعی عالی بود و این را با پیراهن لیدزیونایتد نشان داده بود. متاسفانه، او هیچوقت به قدری سالم باقی نمی‌ماند که بتواند از توانایی‌هایش نهایت بهره را ببرد و این که در طول سال‌های 2000 تا 2016 تنها دو بار توانست در یک فصل در 30 بازی یا بیشتر در لیگ به میدان برود نیز گواه این موضوع است. او در دوران حضورش در رئال‌مادرید نیز تنها 14 بار موفق به پوشیدن پیراهن این باشگاه شد.
یوان گورکوف
بعد از این که گورکوف توانست در سال 2009 بوردو را به دوگانه لیگ و جام حذفی برساند، مجله اکیپ به او لقب " جایگزین برحق زیدان " را داد. با این وجود مصدومیت‌های فراوان گورکوف مانع از این اتفاق شد. او در میلان هم به خاطر همین مصدومیت‌ها و برخی از رفتارها به هیچ عنوان موفق نبود. بعد از انتقال تاریخی به لیون در سال 2010 نیز مصدومیت‌ها به دنبال او آمدند. البته برخی از مصدومیت‌های این بازیکن هم بسیار عجیب و غریب بود. به طور مثال او بعد از دست دادن با الکساندر لاکازت از ناحیه دست مصدوم شد و یک بار هم هنگام راه رفتن در خیابان از ناحیه مچ دچار مصدومیت شد. در نهایت، بازیکنی که به عنوان یکی از آینده‌دارترین فوتبالیست‌های فوتبال فرانسه شناخته می‌شد بعد از یک سال بدون تیم بودن ، در سن 34 سالگی کفش‌هایش را آویخت.
ابو دیابی
عملکرد دیابی در 6 ماه اول حضورش در آرسنال به شکلی بود که هواداران این باشگاه و همچنین تیم ملی فرانسه به شدت به وجد آمده بودند و همه فکر می‌کردند پاتریک ویرای جدیدی ظهور کرده است. با این حال، دیابی هیچوقت به چنین سطحی نرسید. او در سال 2006 و در دیدار مقابل ساندرلند دچار مصدومیتی شدید شد که باعث شد سه عمل جراحی متفاوت انجام دهد و 8 ماه از میادین دور باشد. اگر چه دیابی در ژانویه 2007 به میادین برگشت اما دیگر در سطح سابق نبود و بیشتر دوران حضورش در آرسنال را به خاطر مصدومیت‌های متفاوت دور از میادین بود. در نهایت آرسن ونگر، مربی وقت آرسنال در مصاحبه‌ای اعلام کرد که امیدهای رسیدن دیابی به اوج حرفه ای‌اش با تکلی وحشیانه نابود شده است.
لویی ساها
وقتی منچستریونایتد موفق شد لویی ساها را از فولام به خدمت بگیرد، الکس فرگوسن دلیل این کار را به خاطر آزارهای دائمی اعلام کرد که مهاجم فرانسوی در تقابل با منچستریونایتد برای " شیاطین سرخ " ایجاد می‌کرده است . فرگوسن معتقد بود ساها یکی از بهترین مهاجمانی است که او به خدمت گرفته است. با این حال، ساها برای درخشش نیاز داشت که سالم باشد. او شروعی رویایی در اولدترافورد داشت و با زدن 7 گل در 14 بازی نشان داد که چرا منچستریونایتد بیش از 15 میلیون دلار برای خریدش خرج کرده است. بعد از آن بود که مصدومیت‌های ساها شروع شد و دوران دوری این مهاجم از میادین به قدری طولانی می‌شد که ساها با دادن پیامک‌هایی به فرگوسن بابت آن از این مربی عذرخواهی می‌کرد. اگر چه مربی اسکاتلندی شرایط ساها را درک می‌کرد اما در نهایت در سال 2008 اجازه داد که این بازیکن به اورتون برود. فرگوسن در مورد فروش این مهاجم گفته بود: اگر چه او خیلی با استعداد بود اما هیچوقت نمی‌توانستم روی حضورش در زمین حساب باز کنم و برنامه بریزم.
جک ویلشر
ویلشر در سال 2022 کفش‌هایش را در حالی آویخت که در شروع کارش با آرسنال ستاره‌ای آینده‌دار به حساب می‌آمد و در 16 سالگی و با شکستن رکورد سسک فابرگاس به عنوان جوان‌ترین بازیکن تاریخ " توپچی‌ها " به میدان رفته بود ولی در نهایت مجبور شد در 30 سالگی فوتبال را کنار بگذارد. اگر چه او بیش از یک دهه بازی کرد اما در حقیقت هیچوقت نتوانست از مصدومیت مچ پایی که در یک دیدار دوستانه در سال 2011 دچارش شد، رهایی پیدا کند. بعد از بیش از یک سال دوری از میادین، ویلشر نشانه‌هایی از بازیکنی که کاپلو او را " آینده فوتبال انگلیس " نامیده بود، بروز داد اما در نهایت هیچوقت دیگر نتوانست فرم خوب یا سلامتش را حفظ کند و در سال 2018 به طور رایگان از آرسنال جدا شد ، اتفاقی که در روزهای اوج این بازیکن حتی تصورش هم غیرممکن به نظر می‌رسید.
تیاگو آلکانتارا
وقتی پپ گواردیولا در سال 2013 هدایت بایرن مونیخ را برعهده گرفت، فقط درخواست جذب حتمی یک بازیکن را کرده بود: تیاگو آلکانتارا. درک دلیل این موضوع هم کار سختی نبود. تیاگو بازیکن بسیار با استعدادی است ولی به شکل ناراحت‌کننده‌ای مدام مصدوم می‌شود و به همین خاطر هم بود که کلوپ در سال 2022 اعتراف کرد که نمی‌تواند زیاد از او تمجید کند چون وقتی این کار را می‌کند، همیشه برایش اتفاقی مثل مصدومیت می‌افتد. تیاگو بدون ذره‌ای تردید یکی از با استعدادترین بازی‌ساز‌های نسل خودش است که توانایی ارسال هر نوع پاسی را در هر شرایطی دارد. با این حال او به شدت مستعد مصدومیت است. وی تنها در یک فصل از دوران حرفه‌ای خود توانسته 30 بازی در لیگ انجام دهد که با توجه به توانایی‌های این بازیکن در تک‌تک مسابقات، آماری ناراحت‌کننده است.
ماریو گوتزه
اگر چه گوتزه نتوانست در فینال جام‌جهانی 2014 ثابت کند که از مسی بهتر است اما مشخصا در ریو عملکردی عالی داشت و اندکی بعد از حضور در زمین مسابقه به عنوان یار تعویضی، گل قهرمانی تیم ملی کشورش را نیز زد. در آن زمان، این بازیکن تنها 22 سال داشت و به نظر می‌رسید دوران حرفه‌ای فوق‌العاده‌ای انتظارش را می‌کشد. با این حال، شرایط به سرعت برخلاف میل این بازیکن پیش رفت. او به گفته خودش با ترک دورتموند به مقصد بایرن در سال 2013 اشتباهی بزرگ مرتکب و همین حرکت مانع از رشد بیشتر وی شد . مدتی بعد هم مشخص شد که این بازیکن بیماری نادری دارد که باعث ایجاد مشکلات عضلانی و در نهایت دوری او از میادین می‌شود. او این روزها در آینتراخت فرانکفورت توپ می‌زند و هیچ نشانی از بازیکنی ندارد که کلوپ روزی او را بهترین بازیکن جوانی که تا به حال زیر نظر این مربی کار کرده است، توصیف کرده بود.
آدریانو
اینتر با خرید آدریانو به نظر می‌رسید که جانشینی عالی برای رونالدوی برزیلی پیدا کرده است. این بازیکن درست مثل هموطنش بازیکنی فیزیکی و تکنیکی بود که می‌توانست از هر زاویه‌ای گلزنی کند. متاسفانه بعد از شروعی عالی در اینتر، زندگی و دوران حرفه‌ای این بازیکن به شکلی ناگهانی از ریل خارج شد که دلیل آن مرگ پدر این مهاجم و سیل مصدومیت‌ها بود.
مارکو رویس
نام رویس از روی مارکو فان باستن برداشته شده است که ادای احترامی به یکی از بزرگترین بازیکنان دنیای فوتبال است اما به شکلی عجیب مانند طلسمی روی رویس عمل کرد چرا که او نیز مانند این بازیکن هلندی به خاطر مصدومیت دائما از میادین دور است. اگر چه رویس هنوز و در سن 33 سالگی به بازی کردن مشغول است اما مصدومیت‌های پیاپی مانع از حضور او در تیم ملی آلمان در تورنمنت‌های بزرگ شده است. درست است که بازیکنان فوتبال پول زیادی به خاطر حضور در میادین به دست می‌آورند اما بهای آن را با از دست دادن سلامتی‌شان می‌پردازند و مارکو رویس نمونه بارزی از این حقیقت دردناک است.
مایکل اوون
وقتی مایکل اوون توپ طلا را به دست آورد، تنها 21 سال داشت و خیلی‌ها انتظار داشتند دست کم یک توپ طلای دیگر به دست بیاورد ولی حتی در مقطعی از دوران حرفه‌ای او که به نظر می‌رسید تمام رکوردهای فوتبال انگلیس را می‌شکند ، به خاطر پارگی همسترینگش در جریان دیدار مقابل لیدز، هیچوقت نتوانست از تمام سرعتش استفاده کند. اگر بخواهیم منصف باشیم، اوون با این شرایط هم هنوز مهاجم خوبی بود اما دیگر مهاجمی محسوب نمی‌شد که همه در جام‌جهانی از او به عنوان " بهترین مهاجمی که دنیای فوتبال به خود دیده است " ، یاد کنند.
رونالدو نازاریو
دو توپ طلا، یک کفش طلا، یک قهرمانی در جام‌جهانی و ... اینها تنها بخشی از افتخارات دوران حرفه‌ای رونالدوی برزیلی هستند اما او می‌توانست دوران بسیار بهتری داشته باشد ، اگر مصدوم نمی‌شد . وقتی اولین مصدومیت وحشتناک زانو به سراغ رونالدو آمد، او تنها 23 سال داشت و در اینتر توپ می‌زد و بعد از آن اتفاق به مدت سه فصل از میادین دور شد. رونالدو هیچوقت کاملا خوب نشد با این حال باز هم گلزنی می‌کرد ولی دیگر آن مهاجم درخشان سابق نبود که الساندرو نستا تقابل با او را بدترین تجربه زندگی خود توصیف کرده بود. او قبل از مصدومیت ، با توجه به سرعت، قدرت و مهارت‌هایش واقعا مهارناپذیربود و بهترین مهاجم تمام ادوار به حساب می‌آمد. فقط کافی است تصور کنید که اگر آن مصدومیت‌های زانو سراغ این بازیکن نیامده بود ، چه دوران حرفه‌ای درخشانی را می‌گذراند.
مارکو فان باستن
فان باستن یکی از ستاره‌های دنیای فوتبال است که کامل‌ترین بازیکن شماره 9 تاریخ محسوب می‌شود. او هم گلزن خوبی بود و هم گل‌های فوق‌العاده‌ای می‌زد. با این حال در آگوست 1995، این بازیکن مجبور شد به خاطر مصدومیت از ناحیه زانو و در حالی که تنها 30 سال داشت، از میادین خداحافظی کند. او از دو سال قبل از آن ، بازی نکرده بود و در واقع در دوران اوجش با مصدومیت دست و پنجه نرم کرد. بعدها کاپلو بازنشستگی زودهنگام فان باستن را ضایعه‌ای بزرگ برای این بازیکن و دنیای فوتبال توصیف کرد.
جاناتان وودگیت
دوران وودگیت در رئال‌مادرید واقعا نمونه‌ای عجیب است. او به مدت 17 ماه اول حضورش در رئال مصدوم بود و سپس در اولین بازی خود یک گل به خودی زد و سپس کارت قرمز گرفت تا از زمین مسابقه اخراج شود. البته دلیل این که چرا تیم مادریدی حاضر به جذب این بازیکن شده بود، کاملا نمایان بود. وودگیت در اوج آمادگی، مدافعی عالی بود و این را با پیراهن لیدزیونایتد نشان داده بود. متاسفانه، او هیچوقت به قدری سالم باقی نمی‌ماند که بتواند از توانایی‌هایش نهایت بهره را ببرد و این که در طول سال‌های 2000 تا 2016 تنها دو بار توانست در یک فصل در 30 بازی یا بیشتر در لیگ به میدان برود نیز گواه این موضوع است. او در دوران حضورش در رئال‌مادرید نیز تنها 14 بار موفق به پوشیدن پیراهن این باشگاه شد.
یوان گورکوف
بعد از این که گورکوف توانست در سال 2009 بوردو را به دوگانه لیگ و جام حذفی برساند، مجله اکیپ به او لقب " جایگزین برحق زیدان " را داد. با این وجود مصدومیت‌های فراوان گورکوف مانع از این اتفاق شد. او در میلان هم به خاطر همین مصدومیت‌ها و برخی از رفتارها به هیچ عنوان موفق نبود. بعد از انتقال تاریخی به لیون در سال 2010 نیز مصدومیت‌ها به دنبال او آمدند. البته برخی از مصدومیت‌های این بازیکن هم بسیار عجیب و غریب بود. به طور مثال او بعد از دست دادن با الکساندر لاکازت از ناحیه دست مصدوم شد و یک بار هم هنگام راه رفتن در خیابان از ناحیه مچ دچار مصدومیت شد. در نهایت، بازیکنی که به عنوان یکی از آینده‌دارترین فوتبالیست‌های فوتبال فرانسه شناخته می‌شد بعد از یک سال بدون تیم بودن ، در سن 34 سالگی کفش‌هایش را آویخت.
ابو دیابی
عملکرد دیابی در 6 ماه اول حضورش در آرسنال به شکلی بود که هواداران این باشگاه و همچنین تیم ملی فرانسه به شدت به وجد آمده بودند و همه فکر می‌کردند پاتریک ویرای جدیدی ظهور کرده است. با این حال، دیابی هیچوقت به چنین سطحی نرسید. او در سال 2006 و در دیدار مقابل ساندرلند دچار مصدومیتی شدید شد که باعث شد سه عمل جراحی متفاوت انجام دهد و 8 ماه از میادین دور باشد. اگر چه دیابی در ژانویه 2007 به میادین برگشت اما دیگر در سطح سابق نبود و بیشتر دوران حضورش در آرسنال را به خاطر مصدومیت‌های متفاوت دور از میادین بود. در نهایت آرسن ونگر، مربی وقت آرسنال در مصاحبه‌ای اعلام کرد که امیدهای رسیدن دیابی به اوج حرفه ای‌اش با تکلی وحشیانه نابود شده است.
لویی ساها
وقتی منچستریونایتد موفق شد لویی ساها را از فولام به خدمت بگیرد، الکس فرگوسن دلیل این کار را به خاطر آزارهای دائمی اعلام کرد که مهاجم فرانسوی در تقابل با منچستریونایتد برای " شیاطین سرخ " ایجاد می‌کرده است . فرگوسن معتقد بود ساها یکی از بهترین مهاجمانی است که او به خدمت گرفته است. با این حال، ساها برای درخشش نیاز داشت که سالم باشد. او شروعی رویایی در اولدترافورد داشت و با زدن 7 گل در 14 بازی نشان داد که چرا منچستریونایتد بیش از 15 میلیون دلار برای خریدش خرج کرده است. بعد از آن بود که مصدومیت‌های ساها شروع شد و دوران دوری این مهاجم از میادین به قدری طولانی می‌شد که ساها با دادن پیامک‌هایی به فرگوسن بابت آن از این مربی عذرخواهی می‌کرد. اگر چه مربی اسکاتلندی شرایط ساها را درک می‌کرد اما در نهایت در سال 2008 اجازه داد که این بازیکن به اورتون برود. فرگوسن در مورد فروش این مهاجم گفته بود: اگر چه او خیلی با استعداد بود اما هیچوقت نمی‌توانستم روی حضورش در زمین حساب باز کنم و برنامه بریزم.
جک ویلشر
ویلشر در سال 2022 کفش‌هایش را در حالی آویخت که در شروع کارش با آرسنال ستاره‌ای آینده‌دار به حساب می‌آمد و در 16 سالگی و با شکستن رکورد سسک فابرگاس به عنوان جوان‌ترین بازیکن تاریخ " توپچی‌ها " به میدان رفته بود ولی در نهایت مجبور شد در 30 سالگی فوتبال را کنار بگذارد. اگر چه او بیش از یک دهه بازی کرد اما در حقیقت هیچوقت نتوانست از مصدومیت مچ پایی که در یک دیدار دوستانه در سال 2011 دچارش شد، رهایی پیدا کند. بعد از بیش از یک سال دوری از میادین، ویلشر نشانه‌هایی از بازیکنی که کاپلو او را " آینده فوتبال انگلیس " نامیده بود، بروز داد اما در نهایت هیچوقت دیگر نتوانست فرم خوب یا سلامتش را حفظ کند و در سال 2018 به طور رایگان از آرسنال جدا شد ، اتفاقی که در روزهای اوج این بازیکن حتی تصورش هم غیرممکن به نظر می‌رسید.
تیاگو آلکانتارا
وقتی پپ گواردیولا در سال 2013 هدایت بایرن مونیخ را برعهده گرفت، فقط درخواست جذب حتمی یک بازیکن را کرده بود: تیاگو آلکانتارا. درک دلیل این موضوع هم کار سختی نبود. تیاگو بازیکن بسیار با استعدادی است ولی به شکل ناراحت‌کننده‌ای مدام مصدوم می‌شود و به همین خاطر هم بود که کلوپ در سال 2022 اعتراف کرد که نمی‌تواند زیاد از او تمجید کند چون وقتی این کار را می‌کند، همیشه برایش اتفاقی مثل مصدومیت می‌افتد. تیاگو بدون ذره‌ای تردید یکی از با استعدادترین بازی‌ساز‌های نسل خودش است که توانایی ارسال هر نوع پاسی را در هر شرایطی دارد. با این حال او به شدت مستعد مصدومیت است. وی تنها در یک فصل از دوران حرفه‌ای خود توانسته 30 بازی در لیگ انجام دهد که با توجه به توانایی‌های این بازیکن در تک‌تک مسابقات، آماری ناراحت‌کننده است.
ماریو گوتزه
اگر چه گوتزه نتوانست در فینال جام‌جهانی 2014 ثابت کند که از مسی بهتر است اما مشخصا در ریو عملکردی عالی داشت و اندکی بعد از حضور در زمین مسابقه به عنوان یار تعویضی، گل قهرمانی تیم ملی کشورش را نیز زد. در آن زمان، این بازیکن تنها 22 سال داشت و به نظر می‌رسید دوران حرفه‌ای فوق‌العاده‌ای انتظارش را می‌کشد. با این حال، شرایط به سرعت برخلاف میل این بازیکن پیش رفت. او به گفته خودش با ترک دورتموند به مقصد بایرن در سال 2013 اشتباهی بزرگ مرتکب و همین حرکت مانع از رشد بیشتر وی شد . مدتی بعد هم مشخص شد که این بازیکن بیماری نادری دارد که باعث ایجاد مشکلات عضلانی و در نهایت دوری او از میادین می‌شود. او این روزها در آینتراخت فرانکفورت توپ می‌زند و هیچ نشانی از بازیکنی ندارد که کلوپ روزی او را بهترین بازیکن جوانی که تا به حال زیر نظر این مربی کار کرده است، توصیف کرده بود.
آدریانو
اینتر با خرید آدریانو به نظر می‌رسید که جانشینی عالی برای رونالدوی برزیلی پیدا کرده است. این بازیکن درست مثل هموطنش بازیکنی فیزیکی و تکنیکی بود که می‌توانست از هر زاویه‌ای گلزنی کند. متاسفانه بعد از شروعی عالی در اینتر، زندگی و دوران حرفه‌ای این بازیکن به شکلی ناگهانی از ریل خارج شد که دلیل آن مرگ پدر این مهاجم و سیل مصدومیت‌ها بود.
مارکو رویس
نام رویس از روی مارکو فان باستن برداشته شده است که ادای احترامی به یکی از بزرگترین بازیکنان دنیای فوتبال است اما به شکلی عجیب مانند طلسمی روی رویس عمل کرد چرا که او نیز مانند این بازیکن هلندی به خاطر مصدومیت دائما از میادین دور است. اگر چه رویس هنوز و در سن 33 سالگی به بازی کردن مشغول است اما مصدومیت‌های پیاپی مانع از حضور او در تیم ملی آلمان در تورنمنت‌های بزرگ شده است. درست است که بازیکنان فوتبال پول زیادی به خاطر حضور در میادین به دست می‌آورند اما بهای آن را با از دست دادن سلامتی‌شان می‌پردازند و مارکو رویس نمونه بارزی از این حقیقت دردناک است.
مایکل اوون
وقتی مایکل اوون توپ طلا را به دست آورد، تنها 21 سال داشت و خیلی‌ها انتظار داشتند دست کم یک توپ طلای دیگر به دست بیاورد ولی حتی در مقطعی از دوران حرفه‌ای او که به نظر می‌رسید تمام رکوردهای فوتبال انگلیس را می‌شکند ، به خاطر پارگی همسترینگش در جریان دیدار مقابل لیدز، هیچوقت نتوانست از تمام سرعتش استفاده کند. اگر بخواهیم منصف باشیم، اوون با این شرایط هم هنوز مهاجم خوبی بود اما دیگر مهاجمی محسوب نمی‌شد که همه در جام‌جهانی از او به عنوان " بهترین مهاجمی که دنیای فوتبال به خود دیده است " ، یاد کنند.
رونالدو نازاریو
دو توپ طلا، یک کفش طلا، یک قهرمانی در جام‌جهانی و ... اینها تنها بخشی از افتخارات دوران حرفه‌ای رونالدوی برزیلی هستند اما او می‌توانست دوران بسیار بهتری داشته باشد ، اگر مصدوم نمی‌شد . وقتی اولین مصدومیت وحشتناک زانو به سراغ رونالدو آمد، او تنها 23 سال داشت و در اینتر توپ می‌زد و بعد از آن اتفاق به مدت سه فصل از میادین دور شد. رونالدو هیچوقت کاملا خوب نشد با این حال باز هم گلزنی می‌کرد ولی دیگر آن مهاجم درخشان سابق نبود که الساندرو نستا تقابل با او را بدترین تجربه زندگی خود توصیف کرده بود. او قبل از مصدومیت ، با توجه به سرعت، قدرت و مهارت‌هایش واقعا مهارناپذیربود و بهترین مهاجم تمام ادوار به حساب می‌آمد. فقط کافی است تصور کنید که اگر آن مصدومیت‌های زانو سراغ این بازیکن نیامده بود ، چه دوران حرفه‌ای درخشانی را می‌گذراند.
مارکو فان باستن
فان باستن یکی از ستاره‌های دنیای فوتبال است که کامل‌ترین بازیکن شماره 9 تاریخ محسوب می‌شود. او هم گلزن خوبی بود و هم گل‌های فوق‌العاده‌ای می‌زد. با این حال در آگوست 1995، این بازیکن مجبور شد به خاطر مصدومیت از ناحیه زانو و در حالی که تنها 30 سال داشت، از میادین خداحافظی کند. او از دو سال قبل از آن ، بازی نکرده بود و در واقع در دوران اوجش با مصدومیت دست و پنجه نرم کرد. بعدها کاپلو بازنشستگی زودهنگام فان باستن را ضایعه‌ای بزرگ برای این بازیکن و دنیای فوتبال توصیف کرد.
*آرمین زمانی
