کیهان ورزشی-
همیشه به این اندیشیده ام که چرا انسانها «هوش و استعداد» دیگران را می بینند، اما کمتر برای «تلاش» انسان های تلاشگر ارزشی قائل هستند؟ یعنی چرا مثلا حسرت هوش یک همنوع را که خود هیچ تلاشی برای بدست آوردنش نداشته می خورند و با احترام در مورد این موهبت خدادادی حرف می زنند، اما کمتر به موفقیت انسان هایی که هوش و استعداد نداشته خود را با تلاش مضاعف جبران می کنند می پردازند؟ بواقع کدامیک باید محترم تر باشند؛ تلاش یا استعداد؟
سال هاست که فوتبال جهان اسیر دو نام بزرگ شده؛ «کریستیانو رونالدو» و «لیونل مسی»! شاید واژه «اسیر» ، برخی از طرفداران این دو را ناراحت کند. اصولا شاید ما باید خداوند را شاکر باشیم که در دورانی فوتبال را تماشا می کنیم که این دو اعجوبه، همزمان در آن حضور دارند. اما واقعیت این است که چنین رقابتی، کم کم همه ما را خسته کرده. از همین روست که خیلی از ما، مثلا ظهور «محمد صلاح» و هر نام دیگری را به فال نیک گرفته و از آن استقبال می کنیم. چون به نظر میرسد شیرینی حضور همزمان این دو فوق ستاره در عصر حاضر، مانع رشد و تکثیر ستاره های دیگر می شود...
با تکیه بر گفته های بالا، از نظر نگارنده، اینکه رونالدو با هت تریک های متوالی نام خود را همواره بر تارک فوتبال جهان حفظ می کند و مسی با دریبل های ویرانگرش، همچنان ما را مخمور در هم آمیختگی هنر حرکات موزون و ورزش فوتبال می نماید، خیلی مهم نیست. در اینجا می خواهیم استفاده بهینه ای از بحث «همزمانی» ظهور این دو ستاره داشته باشیم.
همه می دانیم که مسی یک دریای «استعداد» بود که در فقر و بیماری رو به خشکیدن و نابودی می رفت. خدا او را دوست داشت که اروپایی ها او را کشف کردند و از جهان سوم به جهان اول آوردند و بر اساس شیوه های خود تربیت نمودند تا علیرغم تمام کمبودهای جسمی، تبدیل به این موجود دوست داشتنی شد. اما هرگز ندیدیم که او برای «پیروزی» و «بردن جام» دندان بفشارد، با داور و بازیکن حریف درگیر شود، جنگ اعصاب راه بیندازد، با دست گل بزند، و... او هنوز و همچنان از «استعداد خدادادی» خود سود می برد، و شاید به همین دلیل باشد که هرگز یک جام ملی بین الملی را تصاحب نکرده و زیر سایه «مارادونا» باقی مانده.
رونالدو اما یک استعداد متوسط بود، با دنیایی «خواهش» و «اراده»! حتی هنوز هم علیرغم بدن عضلانی و خوش تراشش که حاصل تمرینات طاقت فرسا و زندگی سالم است، نحوه دویدن و راه رفتن او ایراد دارد. اما نتیجه کار او این اجازه را به هیچکس نمی دهد تا از چنین نقصان هایی انتقاد کند! شاید خواست خدا با او هم یار بود که گرچه استعدادی به اندازه مسی به او نداد، اما مربی زیاده خواهی چون «فرگوسن» را بر سر راهش قرار داد تا کاتالیزور آن اراده بی پایان باشد. او اکنون یک قهرمانی اروپا را در کارنامه خود دارد. البته که نه اعتبار پرتغال به اندازه آرژانتین بود، نه او بعنوان یک بازیکن «تعیین کننده» برتر از مسی. اما او مفهوم خواستن را بسیار بهتر و صحیح تر از مسی نمودار ساخت و به همه ما آموخت: در نبود و کمبود استعداد خدادادی و با حضور همت و اراده، می توان رشد کرد و به آسمانها رسید، اما برعکسش هرگز! این شاید بزرگترین و مهمترین درس فوتبال معاصر باشد تا یاد بگیریم تنها به آنچه داریم دلخوش نباشیم، و بجایش برای رسیدن به ناداشته ها تلاش کنیم. درسی لذتبخش تر از تمام دلبری های فوتبالی این دو ستاره دوستداشتنی... تا ظهور ستاره و ستارگانی دیگر!
*دکتر محمد شفائی
پربازدید ها 
پربحث ترین عناوین آخرین اخبار 
