کیهان ورزشی-
دقیقا دو سال قبل،روز ۹ مهر ۱۳۹۵، پرسپولیس راه رسیدن به قهرمانی لیگ برتر را شروع کرده بود. برای تیمی که فصل قبل همه حریفانش را قلع و قمع کرده و فقط بخاطر تفاضل گل دستش از قهرمانی کوتاه مانده بود، قهرمانی تنها در لیگ دیگر خواسته بزرگی نبود. رویای هواداران فتح سه گانه را در ایران و آسیا نشانه رفته بود. اما در همین روزی که تاریخش را گفتیم، همه چیز بر باد رفت. گام اول جام حذفی از راه رسید و تیمی ناشناخته به نام قشقایی با هوادارانی از این ایل که با کلاه‌هایشان تمام ورزشگاه را به شکلی خاص درآورده بودند، حریف پرسپولیس در شیراز شد.
تمام آشنایی ما با این تیم بازیکن پابه‌سن گذاشته‌ای به نام مهدی شیری بود که زمانی خودش برای پرسپولیس بازی کرده بود. قرمزها که از بردهای متوالی و قدرتنمایی خود در لیگ با بادی به غبغب وارد میدان شده بودند، به ناگاه خود را در مواجه با حریفی دیدند که عبور از تیم اول ایران برایش حکم قهرمانی را داشت. پرسپولیسی‌ها بدون ۶ ۷ ملی‌پوش خود و با خیالی راحت به دیار تخت جمشید رهسپار شدند اما چیزی که با خود از آن آوردند، شکست غیرمنتظره و حذف زودهنگام از مسابقاتی بود که قهرمانی آن را برای خود کنار گذاشته بودند.
برانکو که فصل را باهدف‌گذاری برای موفقیت در سه جام شروع کرده بود، خیلی زود با یکی از آنها وداع کرد. با این حال فصل با قهرمانی سرخ‌پوشان و صعود آنها به نیمه‌نهایی باشگاه‌های آسیا تمام شد. فصل بعد همه چیز دگرگون شد؛ تیمی که خودش را برای رسیدن به فینال آسیا آماده می‌کرد؛ با یک اشتباه فاحش و کودکانه، در آستانه بازی نیمه‌نهایی مقابل الهلال مهدی طارمی را محروم شده دید و خبر محرومیت احتمالی تیم از دو پنجره نقل و انتقالاتی، همه معادلات را بهم ریخت. تیم برانکو با هزار امید به این دیدار رسید اما اشتباهی که بعدها از آن به عنوان "خیریت" یاد شد، رویای پرسپولیسی‌ها را بر باد داد.
درست در چنین روزهایی از سال قبل، الهلال با اقتدار تیم شاگردان برانکو را از پیش برداشت و به فینال آسیا رسید تا دومین هدف هم به ناکامی منجر شود. حالا پرسپولیس مانده بود و یک قهرمانی لیگ دیگر که بازهم به آن رسید؛ البته قاطعانه‌تر از قبلی.
بالاخره حکم فیفا از راه رسید و محرومیت از نقل و انتقالات برای دو پنجره متوالی گریبان قهرمان دوساله ایران را گرفت. تیمی که روزی ستاره‌هایش آنقدر پرشمار بودند که از ترس نیمکت نشینی طولانی به تیم دیگری می‌رفتند، حالا دست‌هایش خالی و خالی‌تر می‌شد. قهرمانی پرسپولیس در لیگ گویی پایان همه روزهای خوبی بود که برای هواداران همچون رویا بود و حالا آنها می‌دانستند که خود را برای یک کابوس آماده کنند.
پایان فصل چند ستاره دیگر هم آینده دیگری را برای خود انتخاب کردند تا همه به این نقطه برسند که برانکو باید تیمش را با جمع ۱۳ نفره‌ای از بازیکنان قدیمی و باتجربه‌تر و چندین بازیکن جوان برای سه جام دیگر آماده کند؛ تیمی که دوباره به جمع ۸ تیم برتر آسیا رسیده بود و الدحیل متمول را پیش روی خود می‌دید. شاید هواداران دوآتشه هم به این باور رسیده بودند که عبور از الدحیل با همه بازیکنان گرانقیمت و سرشناس‌اش تقریبا یک ماموریت غیرممکن است. اما یک شب دراماتیک و شگفت‌انگیز در آزادی همه محاسبات را بهم ریخت. تیم جمع و جور اما غیرتمند پرسپولیس توانست کاری کند شبیه به معجزه و از الدحیل و ستارگانش عبور کند.
عبور از این تیم قطری پرسپولیس را به جنگ تیم دیگری از این کشور کوچک می‌فرستاد؛ السد. این همان تیمی بود که قرمزهای پایتخت در مرحله گروهی هم با آن روبرو شده و یک برد و یک باخت را میان خود رده و بدل کرده بودند. حالا اما شرایط تفاوت داشت؛ السد با خرید بازیکنی چون گابی قدرتمندتر شده بود و پرسپولیس از میان همان مهره‌های اندکش، ماهینی را به دلیل پارگی رباط صلیبی در دربی و کامیابی‌نیاو انصاری را بخاطر محرومیت در اختیار نداشت و این یعنی برانکو باید به جوانانش بیش از قبل اعتماد کند.
روز ۱۰ مهر ۱۳۹۷، بازی نفس‌گیر از راه رسید. دقیقا دو سال بعد از شکست مقابل تیمی گمنام به نام قشقایی که البته حالا صدرنشین لیگ دسته اول است. رویای صعود به فینال لیگ قهرمانان آسیا با همه ستاره‌ها میسر نشده بود، پس چگونه می‌شد با این تیم که بازیکنانش به انگشتان دو دست هم نمی‌رسند، از این سد بزرگ گذشت. یقینا همین نقطه برای پرسپولیس و هوادارانش چیزی کمتر از قهرمانی نداشت اما آنها به این راضی نبودند. باید این طلسم می‌شکست و برای آن باید همین قدم اول را بلند برمی‌داشتند.
نفس‌ها در سینه حبس بود و شاید یک شکست کم گل بارقه‌های امید را برای بازی برگشت در آزادی نگه می‌داشت اما چه کسی می‌دانست قرار است در یک ضدحمله طوفانی علیپور از دراوزه‌بان السد پنالتی بگیرد و خودش آن را گل کند. چه کسی می‌دانست قرار است همه از جان مایه بگذارند تا پرسپولیس یک قدم به رویای صعود به فینال لیگ قهرمانان آسیا نزدیکتر شود. اما باید باور کنیم که همه این اتفاقات افتاد و تیم برانکو با یک پیروزی ارزشمند قطر را ترک کرد تا روز اول آبان جشن اولین صعود به فینال آسیا را مقابل هوادارانش بگیرد.
از آخرین حضور یک تیم ایرانی در فینال لیگ قهرمانان آسیا که ذوب‌اهن به آن راه یافت، ۸ سال می‌گذرد و از آخرین قهرمانی تیم‌های ما ۲۵ سال. می‌توان از این تیم انتظار داشت که این طلسم‌ها را بشکند و بالاخره اولین قهرمانی خودش و چهارمین قهرمانی تیم‌های ایرانی در آسیا را پس از یک ربع قرن تصاحب کند.
*عرفان خماند
پربازدید ها 
پربحث ترین عناوین آخرین اخبار 
