کیهان ورزشی-
شهرآورد تهران با تمام «های و هوی» و «سرگرمی»های کاذب چند روزه اش، آمد و رفت و به خاطره ها پیوست. این مسابقه نیز همچون خیلی از دیدارهای قبلی دو تیم، نه جذابیت داشت و نه بار فنی، تا احتمالا تماشاگرانی که برای رفتن به ورزشگاه آزادی سدی به نام کرونا را برابر خود می دیدند، اکنون خرسند باشند که در آن سرما، زحمت سفر به «آزادی» را به جان نخریدند و در این شرایط اقتصادی، هزینه ای را متحمل نشدند.
درباره علل بد شکل و قیافه شدن این مسابقه، می توان به تفصیل نوشت ویکی از مهمترین دلایل چنین تکراری را در ذهن مربیان استقلال و پرسپولیس جستجو کرد؛ جایی که به آنان فرمان نمایش محتاطانه برای شکست نخوردن و روبرو نشدن با هجمه خردکننده هواداران داده می شود! بدون تعارف باید نوشت: تا وقتی که شکست در شهرآورد فاجعه تلقی شود و حکم به لرزان شدن صندلی مدیران و مربیان و زیر گیوتین رفتن بازیکنان بدهد، نه جسارتی برای بازی زیبا حاوی بار فنی نزد این نقش آفرینان می ماند و نه بازی بزرگ فوتبال ما شبیه شهرآوردهای دیگر کشورها – البته از نوع صاحب فوتبال- می شود و نتیجه اش «هیچ و پوچ» خواهد بود.
اما اگر از نازیبا بودن بازی اخیر بگذریم، باید به رفتار بازیکنان دو تیم در حین مسابقه اشاره ای داشته باشیم و از آن پلی بزنیم به رفتار مدیران دو باشگاه- بخوانید بزرگترها- قبل از دیدارشنبه گذشته.
خوشبختانه شهرآورد اخیر به رغم اشکالات فاحش در بحث داوری، در داخل زمین اتفاقات ناخوشایندی نداشت و بازیکنان دو تیم نه به جان هم افتادند و نه کلامی خارج از دایره احترام و ادب نثار هم کردند. مربیان نیز با آنکه در دقایقی به سبب همان اشتباهات داوری به مرز انفجار رسیده و سر و صدا به راه انداختند، اما در بسیاری از مواقع «خویشتن دار» بودند. حال این نوع رفتار را با رفتار مدیران دو باشگاه قبل از بازی مقایسه کنید! مدیرانی که حکم بزرگترهای این تیم های بزرگ و ریشه دار و مردمی را دارند اما به جای آنکه «بزرگ» باشند و بزرگتری کنند، با رفتارهای بچه گانه بر پیکره رنجور و خسته این باشگاهها شلاق می زنند، غافل از اینکه؛ اگر به راه اندازی چنین جنگ و جدل هایی، محبویت ماندگار به همراه داشت، امروز بسیاری از اسلاف آنها که اتفاقا در برپایی این قبیل «شو» های رسانه ای و مجازی و لیدرپروری و دل بستن به هورا کشیدن عده ای خاص و ... «استاد»تر بودند، اینگونه از یادها نمی رفتند و حداق اثری از آثارشان بر تارک فوتبال کشورباقی می ماند. اینجا است که باید شهرآورد و مسایل فنی و نتیجه آن و حتی اشتباهات داوری اش را کنار زد و با دقت و وسواس روی موضوع «رفتارهای مدیریتی در باشگاههای بزرگ پایتخت» متمرکز شد، زیرا ریشه بسیاری از عقب ماندگی های فوتبال ما که استقلال و پرسپولیس نماد آن هستند، همینجاست. آنهایی که فوتبال را به درستی می شناسند و از زیر و بم های آن و اصولی که باید مبنای هر پیشرفتی باشد شناخت دارند، معتقدند وقتی می توان به تجلی نشانه های پیشرفت فنی یک فوتبال و حرفه ای گری امیدوار شد که ابتدا فرهنگ صحیح آن در تمام ابعاد - تماشاگر، مدیر، مربی، بازیکن و ...- جاری و ساری شود.
با توجه به غریبه بودن مدیرعامل باشگاه پرسپولیس با فضای ورزش و بویژه فوتبال و اساسا وجود علامت سوال در روند رسیدن وی به آن جایگاه با درنظر گرفتن افراد ورزشی و توانمند برای تصدی آن مسئولیت، از ایشان نمی توان به اندازه مدیرعامل استقلال خرده گرفت؛ مدیری که سالها در فوتبال بوده و ادعای شناخت از این عرصه و مبارزه با پلشتی ها را دارد اما در عمل به گونه ای ظاهر می شود که ...
البته اینجا نام ها و سوابق چندان مورد بحث نیست و نیت، اشاره به تفکر مخربی است که هر مدیری را به سمت و سوی حاشیه سازی ، جنجال آفرینی و قهرمان مجازی شدن و ...می کشاند و در نهایت به فوتبال کشور و باشگاههای مردمی اش آسیب می رساند.
امتداد صحبت های بیجا و تحریک آمیز «مصطفی آجورلو» قبل از شهرآورد 97 و پاسخگویی کودکانه «مجید صدری» آن هم از تریبون رسمی دو باشگاه، خوشبختانه به مستطیل سبز کشیده نشد و این مسئله، هوشیاری و سطح فرهنگی بالاتر بازیکنان نسبت به بزرگترها(!) را نمایان ساخت.
این اتفاقات که امیدواریم شاهد تکرار آن نباشیم، بار دیگر نشان داد که مشکلات اصلی فوتبال ایران، روی تخته سیاه رختکن تیم ها و زمین های تمرین و کاغذهای تاکتیکی نبوده و در تاریکخانه هایی است که از دل آنها، برای فوتبال کشور و باشگاههای مردمی اش نسخه پیچیده می شود.
*حمید ترابپور
پربازدید ها 
پربحث ترین عناوین آخرین اخبار 
