کیهان ورزشی-
از سال 1320 تربیت‌بدنی در ایران به دو بخش متمایز تفکیک شد. اداره تربیت‌بدنی آموزشگاههای ایران به وزارت فرهنگ (آموزش و پرورش)، اداره و هدایت دستجات آزاد و باشگاهها و توسعه ورزش در میان آحاد مردم به انجمن ملی تربیت‌بدنی واگذار شد.
به مرور زمان شکل و شمایل این نهاد ورزشی به سازمان تربیت‌بدنی و سپس به وزارت ورزش تبدیل شد و در حال حاضر دستگاه تربیت‌بدنی و ورزش را وزارت ورزش نظارت و اداره می‌کند.
با نگاهی به گذشته وزارت ورزش و سازمان سابق تربیت‌بدنی بر همگان روشن می‌شود که از ابتدا تا به امروز 28 فرد در مسند امور انجمن، سازمان و وزارت ورزش بر تخت ریاست جلوس کرده‌اند که متأسفانه در میان این افراد فقط چهار نفر (عباس ایزدپناه، حسین شاه‌حسینی، مصطفی داودی و دکتر گودرزی) دارای تخصص ورزشی بودند که برای اداره امور ورزش وارد جایگاه مدیریت ورزش شدند.
جالب اینجاست که هفته گذشته بدون آنکه معلوم شود که در وزارت ورزش چه اتفاقی افتاده است به صورت محترمانه!؟ وزیر ورزش استعفا و به نوعی عزل می‌شود که همگان متعجب می‌شوند!
به اعتقاد اکثر کارشناسان دلسوز و واقعی ورزش دکتر گودرزی یکی از سالم‌ترین و بی‌حاشیه‌ترین مسئولان ورزش بود که از خیلی از اسلاف خود در دوره‌های گذشته مدیریت ورزش را به خوبی ما شناخته و در این امور تخصص و آگاهی خوبی داشت.
آنچه مسلم است، دولت روحانی باشعار «تدبیر و امید» رأی اعتماد از مردم گرفت و دوره ریاست جمهوری ایشان آغاز گشت، اما در ارتباط با ورزش و تربیت‌بدنی و حذف دکتر گودرزی چه تدبیری وجود داشته است و چگونه می‌توان با وزیر پیشنهادی به مجلس شورای اسلامی به آینده «امید» داشت.
کارشناسان ورزش این سؤال را دارند که ضعف دکتر گودرزی چه بوده است که رئیس جمهوری صلاح وزارت ورزش را در حذف این عنصر مطلوب دولت پنداشته است؟ بدون شک اگر قرار بر حذف برخی از وزرا در دولت بود، از دکتر گودرزی جلوتر افرادی بودند که سالهاست در مسند وزارت کنگر خورده‌اند و لنگر انداخته‌اند و عملکرد آنها آثار مثبت و قابل لمسی در امور مردم نداشته است.
بی‌شک، حذف دکتر گودرزی از ورزش زمانی اتفاق می‌افتد که مقام معظم رهبری از عملکرد کاروان ورزش ایران در المپیک 2016 - ریو ابراز خرسندی می‌کند و عملکرد ورزشکاران را مورد ستایش قرار می‌دهد.
با این اوصاف، پاداش درخشش ورزشکاران در المپیک را با حذف وزیر ورزش صادر کردیم! تا بدانیم که در عزل افراد در دولت هیچ تدبیری وجود ندارد و باید همچنان چشم انتظار جولان غیرورزشی‌ها در امور ورزش و تربیت‌بدنی باشیم. از طرفی دیگر وقتی سابقه وزیر پیشنهادی وزارت ورزش را مورد مطالعه قرار می‌دهیم به این نتیجه می‌رسیم که ایشان در امور ورزش چندان تخصصی ندارند و اگر در گذشته نیز چند صباحی قائم مقام سازمان تربیت‌بدنی بوده است فقط در امور مالی سازمان نظارت داشته است و از نگاه فنی با ورزش بیگانه بوده است. البته مایه تأسف است که در وزارت ورزش، دکترای ورزش را حذف می‌کنیم و به جای ایشان فردی با مدرک کارشناسی ارشد علوم سیاسی را وارد می‌کنیم.
در دوره گذشته مجلس شورای اسلامی، وقتی سلطانی‌فر وزیر پیشنهادی به مجلس معرفی شد 117 رأی موافق و 148 رأی مخالف و 18 رأی ممتنع گرفت و از رسیدن به وزارت ورزش محروم شد.
با این احوال، نگارنده این مطلب- با پشتوانه سال‌ها حضور در ورزش- از دیرباز خواهان حضور افراد مرتبط با ورزش در سازمان تربیت‌بدنی و وزارت ورزش بوده است و خواهان فردی بودیم که بتواند ورزش را از رفتارهای سیاسی و باندی و گروهی رایج در کشورمان به صورت مستقل اداره کند چرا که اعتقاد هست که ورزش نباید بازیچه جناحی و حزبی و گروهی شود چرا که هدایت دستگاه ورزش که یک نماد مردمی و دارای قهرمانان ملی است نباید دستخوش رفتارهای سیاسیون شود!
بدون شک، نمایندگان مجلس که همواره به تخصص افراد تکیه کرده‌اند در بررسی عملکرد وزیر آینده ورزش نگاه جدی و دقیق و معطوف به منافع ملی و مصالح ورزش خواهند داشت تا خدای ناکرده ورزش ایران در مسیر انحرافی حرکت نکند. ما بر این باور هستیم که ورزش، وزیری از جنس خودش را می‌خواهد که با زیر و بم ورزش آگاهی داشته باشد چرا که هدف ورزش تربیت انسان و یک قهرمان واقعی است که بتواند الگوی جوانان این مرز و بوم شود و باید قبول کرد که وزارت ورزش با وزارت صنایع و معادن و حتی وزارت نفت و وزارت امور خارجه فرق فراوان دارد، پس موضوع شناخت و آگاهی وزیر معرفی شده ورزش را مورد مطالعه قرار دهید و آنوقت به سوی رأی اعتماد حرکت کنید.
* سیف‌الله ترابی
پربازدید ها 
پربحث ترین عناوین آخرین اخبار 
