کیهان ورزشی-
دیدن رقص توپ زیر پای ژاوی از تلویزیون یک چیز است و دیدن آن از روی سکوی تماشاگران چیز دیگری. شاید نتوان تصور کرد که بازیکنان مقابلش از مواجهه با هنر فوتبال این نابغه چه حالی دارند. دوست داشتم از کامیابی‌نیا، ماهینی و دیگر بازیکنان پرسپولیس حس و حالشان را بپرسم. یا حتی بازیکنان استقلال که دو سال قبل با او روبرو شدند. در هر حال این اتفاق میسر نشد پس بهتر است به همان لذت تماشای بازیکنی که مرزهای 38 سالگی را درنوردیده بسنده کرد.
همان کاری که چند بازیکن ما و تعدادی بازیکن بی‌استعداد قطری انجام می‌دادند. آنقدر نامش بزرگ است که می‌تواند هر بازیکنی را محو تماشای خودش کند. ابهتی دارد که گویی نباید بیش از اندازه به او نزدیک شد و باید به وی اجازه داد تا هنرش را در فوتبال جاری کند. چندین صحنه را در ذهن دارم که وقتی توپ به زیر پایش لغزید، چه خودی و چه غیرخودی به سراغ وظایف خود که یکی فرار به سوی دروازه پرسپولیس و دیگری گرفتن یار حریف بود، رفتند و ژاوی تداعی کننده روزهای حضورش در بارسلونا شد؛ سرش را بالا گرفت، نگاه کرد و پاسی داد که نمونه‌اش همچنان در آسیا کمتر دیده می‌شود. واقعا تماشایی بود!
این برای یک تماشاگر که فقط از فوتبال، سرگرمی و لذت می‌خواهد، کافی بود. اما برای تیمی که برای صدرنشینی برد می‌خواست و باید بیش از شکست السد به مهار ژاوی فکر می‌کرد، چیزی شبیه بحران بود. شاید هواداران دوآتشه هم می‌دانند چه می‌گویم. استرس حکمرانی ژاوی در میانه میدان را به خوبی در چشم‌هایشان می‌شد خواند. همه آنقدر محو ژاوی شده بودند که فراموش کردند السد تیمی است که برای قهرمانی در لیگ قطر می‌جنگد و اگر میان تمام یازده بازیکنش در کنار ژاوی دو بازیکن بااستعداد داشته باشد، می‌تواند از چنین وضعیتی استفاده کند و به خواسته‌اش که همان جبران گل به خودی مرتضی پورعلی گنجی بود، برسد.
آنها در خط حمله خود یک مهاجم الجزایری باهوش به نام بغداد بونجاح داشتند که همیشه بوی گل می‌داد. همیشه می‌دانست که بازیکنان ما به فکر این هستند که مبادا ژاوی فریبشان بدهد و همه چشم‌ها به کاپیتان اسپانیایی تیمشان دوخته شده است. او بارها تا فروپاشی دروازه پرسپولیس پیش رفت و در سایه ژاوی، مدافعان تیم برانکو را چندین بار اسیر حرکات خود کرد. وقتی او به راحتی با یک سر توپ بهترین مدافع ایران یعنی سیدجلال حسینی را جای گذاشت و توپش را با بدشانسی محض به دیرک افقی بیرانوند کوبید، با خود گفتم که در جام جهانی با مهاجمان به مراتب خطرناک‌تر چه کنیم؟ اگر بخواهیم محو ستاره‌های دیگری بشویم که تعدادشان پرشمار است، چه کنیم؟
سیدجلال با همه اطمینانی که به او داریم و وی را جزو بهترین مدافعان کشورمان می‌دانیم، به ما نشان داد که می‌تواند تو سر توپ بخورد. مرتضی پورعلی گنجی به اشتباه گل به خودی می‌زند و جشن صعود تیمش را خراب می‌کند و صدای ژاوی روی سرش بلند می‌شود. شجاع با تکل خشن به استقبال ژاوی می‌رود تا از او زهر چشم بگیرد اما فراموش می‌کند که فوتبال بزرگان جای زهر چشم گرفتن نیست که اگر اینگونه بود، ژاوی به جای فوتبال در 38 سالگی باید در 28 سالگی کفش‌هایش را می‌آویخت. یک بازی نیمه بین‌المللی و این همه نگرانی برای خط دفاعی و بازیکنانی که محو ستاره می‌شوند. برای جام جهانی باید چه کنیم؟
عرفان خماند
پربازدید ها 
آخرین اخبار 
