نفت سقوط کرد تا این سقوط، نه آگاهان و دلسوزان، بلکه تنها بخشی از شبکه مسموم دلالی فوتبال ایران را غمگین کند؛ افرادی که افسومندانه باید گفت ردپایشان در برخی رسانه های تصویری نیز دیده می شود.
کیهان ورزشی-
یکی از مهمترین اتفاقات هفته ما قبل پایانی لیگ برتر سقوط نفت بود؛ تیمی که در میان تمام ایستادگان لبه تیغ، از همه برای سقوط مستعدتر نشان می داد.
پیرامون سقوط این تیم با یک سوال مهم روبرو هستیم؛از این اتفاق باید شاد بود یا غمگین؟
تیمی که تماشاگر ندارد و با فلسفه فوتبال که جذب تماشاگر و کارکرد اصلی آن یعنی تزریق شور و نشاط به همان تماشاگر است بیگانه بوده و تنها وجود و حضور داشته تا عریضه خالی نماند، آیا سقوطش دردی را به همراه دارد؟
فوتبال به تماشاگر زنده است و نبود این مهم، علت العلل بسیاری از مشکلات می شود که بزرگترین آنها ریشه دواندن فساد است.
فساد آنجایی شکل می گیرد که یک تیم نه ناظری دارد و نه مشخص است پولش از کجا می آید و به کجا می رود.
فساد آنجایی شکل می گیرد که یک مجموعه بلاتکلیف به جولانگاه دلال ها مبدل و حیاط خلوت مربیان سفارشی و بازیکنان ناکارآمد و محبوب همان دلال ها می شود.
اصولا اگر تیمی تماشاگر داشته باشد و چشمان پر شماری کار و بار آن را دنبال کنند، دیگر به امان خدا رها نمی شود؛ یعنی همان چشمان، اجازه باری به هر جهت بودن را نمی دهند.
اینکه یک تیم ریشه دار و قدیمی که روزگاری در بحث سازندگی فعال بوده امروز دیگر در سطح اول نباشد خوشحال کننده نیست اما چه کسی است که نداند نفت تهران سالهاست از سازندگی فاصله گرفته و به محلی برای دعواهای حیدری - نعمتی شهرت طلبان مبدل شده است که بازیکنان سابقش، با وانت به دنبال بار زدن اموال توقیف شده آن هستند و همواره قطاری از طلبکارانش مقابل وزارت نفت و دیگر مراجع قانونی در حال تردد است و...
این بحث نیز مطرح می شود که؛ آیا اساسا باشگاهی که هوادار ندارد و می خواهد سازنده باشد، نمی تواند در یک رده و پائین تر به کار ساخت و پرورش بازیکن بپردازد؟ آیا الزاما باید در ویترین باشد تا تعدادی مدیر به شهرت برسند و برای مربیان سفارشی فرش قرمز پهن کنند؛ مربیانی که حتی در خواب هم نمی دیدند یک تیم محلی را هدایت کنند اما از صدقه سری فوتبال بی حساب و کتاب ایران و حمایت های نخ نما شده برخی مجریان و گزارشگران و رسانه های مرعوب، هر ساله تیم می گیرند و نابود می کنند و کسی هم به آنها نمی گوید بالای چشمتان ابروست!
آیا در فوتبالی که بسیاری از شایستگان آن به بازی گرفته نمی شوند و فراوانند کسانی که به رغم داشتن سابقه روشن، کارنامه درخشان و کارآمدی کنج خانه نشسته اند، انتخاب این مربیان علمی(!) که حتی در برهه ای به نیمکت ملی هم می رسند مشکوک نیست؟
نفت سقوط کرد تا این سقوط، نه آگاهان و دلسوزان، بلکه تنها بخشی از شبکه مسموم دلالی فوتبال ایران را غمگین کند؛ افرادی که افسومندانه باید گفت ردپایشان در برخی رسانه های تصویری نیز دیده می شود.
امید است نفت تهران حالا که بخاطر این سقوط -بخوانید به لطف این سقوط- کمی-فقط کمی- از شر فرصت طلبان و شهرت طلبان و دلال ها در امان خواهد بود، بتواند در ادامه راه خود به سازندگی پرداخته و با این هدف گام برداشته و به فوتبال ایران خدمت کند.
حمید ترابپور
پربازدید ها 
پربحث ترین عناوین آخرین اخبار 
