کیهان ورزشی-
چند سال قبل در حاشیه مصاحبه ای بلند و بالا با زنده یاد ناصر حجازی دروازه بان فقید فوتبال ایران، جمله ای را از زبان او شنیدم که اکنون می تواند برای این مقال کاربرد داشته باشد.
حجازی که خود از بزرگان دروازه بانی ایران و آسیا و بازیگر یکی از جام جهانی(1978 آرژانتین) بود در پاسخ به این سوال که؛ چرا گلرها گاهی رفتارهایی عجیب از خود بروز می دهند گفت: «دو دسته بازیکن در فوتبال داریم که گاهی حرکات و تصمیمات غیر منتظره از آنها سر می زند؛ یک گروه بازیکنان چپ پا هستند و گروه دیگر گلرها زیرا همواره در چشم هستند و تحت تاثیر توجهات خاص گاهی رفتارهای عجیب از خود نشان می دهند.»
جمله آن روز مرحوم حجازی که بر گرفته از تجربه و مشاهدات او بود، می تواند پاسخی به این پرسش باشد که؛ چرا دروازه بان های مطرح فوتبال ایران در مقاطعی از عمر ورزشی خود دست به اقدامات غریب زده و گاهی هم آن اقدامات خودویرانگر جلوه کرده است؛ نمونه اش رفتاری که سید مهدی رحمتی دروازه بان اول تیم ملی ایران پیش از جام جهانی برزیل از خود بروز داد و منتج به بیرون ماندن وی از قفس توری تیم ملی و نشستن پرنده خوشبختی روی شانه های علیرضا حقیقی شد.
می خواهیم به جام جهانی آرژانتین اشاره ای داشته باشیم. از شرط و شروط دروازه بان اول آن تیم پای پلکان پرواز به آن جام که گفته بود:«اگر خواسته ام برآورده نشود نمی آیم!» فاکتور می گیریم، هر چند همان اتفاق نیز در زمره بد قلقی های دروازه بان های ملی قرار می گیرد.
جام جهانی آرژانتین می دانستیم گلر اول مان ناصر حجازی است و فاصله فاحشی بود بین شماره یک خوش تیپ آن زمان با رقبایش، اما در جام های جهانی بعدی سورپرایزهایی را در قفس توری شاهد بودیم و این قصه تا برزیل 2014 ادامه داشت.
جام جهانی بعدی 1998 فرانسه بود که انتظار حضور عقاب را در بازی اول برابر یوگوسلاوی داشتیم اما مصدومیت عابدزاده، پرنده خوشبختی را روی شانه های نکیسای جوان نشاند تا او هم افتخار بازی در جام جهانی را داشته باشد.
جام جهانی آلمان 2006 هم برای ما درون دروازه با شگفتی همراه شد و در حالیکه آن سال سنگربانانی آماده در اوج شهرت و در سطح اول بودند، مربیان کروات تیم ملی به میرزاپور اعتماد کردند؛ میرزاپوری که در پروسه ناموفق قبلی صعود به جام جهانی (2002)انتقادات فراوانی را متوجه خود دیده بود، شماره یک لقب گرفت.
قصه جام جهانی 2014 آفریقای جنوبی هم که همگان بیاد دارند.
رحمتی آماده و سرپنجه به دلیل یکی از همان رفتارهای خودویرانگر مختص بازیکنان بی مشاور پیراهن شماره یک تیم ملی را از دست داد و با تمام تلاش هایی که به جهت بخشش وی از سوی کارلوس کروش صورت گرفت، مرغ مرد پرتغالی با همان یک پا نمایش داد و رحمتی هم راهی برای بازگشت پیدا نکرد.
محصول خودزنی سید مهدی رحمتی، رونمایی از یک سورپرایز درون دروازه تیم ملی ایران در جام جهانی آفریقای جنوبی بود؛ علیرضا حقیقی.
دروازه بان جوان کروش در جام جهانی خوش درخشید تا خیلی ها آن عملکرد را دورخیز او برای جام جهانی بعدی تلقی کنند تا شاید تاریخ فوتبال ایران هم سنگربانی با سابقه دو حضور در جام جهانی را به خود ببیند، اما مسیر آن دروازه بان رو به رشد نبود و حالا در آستانه سفر تیم ملی به روسیه حتی نمی توان با قاطعیت از دعوت مجدد وی به اردوی تیم ملی سخن گفت.
اینکه چرا ستاره های ما در موفقیت و آمادگی استمرار ندارند بحثی مهم است اما در این مجال قصدمان اشاره به آن و چرایی اش نیست.
بیش از یک ماه دیگر قصه حضور در جام جهانی برایمان تکرار می شود و باز هم یک سوال مهم برای علاقه مندان به فوتبال مطرح است؛ چه کسی قلعه چی خواهد بود؟ بیرانوندی که این روزها کروش همه جوره به او اعتماد دارد یا یک نفر از میان رقبای جوان او.
تجربه نشان می دهد که سرمربی پرتغالی تیم ملی ایران مردی غیر قابل پیش بینی بوده و همواره بر این فلسفه که کسی نباید احساس کند فیکس است پافشاری کرده است و همین تجربه سبب می شود از خود بپرسیم: آیا او برای دروازه تیم ملی در روسیه هم سورپرایز ویژه ای دارد؟
پاسخ قطعی این سوال را فقط روز بازی با مراکش خواهیم گرفت.
حمید ترابپور
پربازدید ها 
پربحث ترین عناوین آخرین اخبار 
