فصلی که به پایان رسید، برای امیر قلعه نویی یکی از مهمترین فصول زندگی فوتبالی اش بود؛ فرصتی بود برای اعاده حیثیت، شاید هم آخرین شانس او برای بازگشت به روزهای اوج.
تجربه ثابت کرده بود که او هرگاه که به لبه پرتگاه می رسد، بالهای تازه می گشاید و از مخمصه جان سالم به در می برد.
تراکتورسازی برای او حکم همان مخمصه را داشت؛ جایی بود که امیر جدا از مستطیل سبز، باید با کوهی از مشکلات مبارزه می کرد و گاهی اینگونه به نظر می رسید که اراده ای درون تیمی درصدد زمین زدن اوست.
جدایی اش از فوتبال تبریز و سفر پر ماجرایش به اصفهان، بسیاری را به انتظار روزهای پیش رو نشاند؛ روزهایی که برای او همچون شمشیر دو دم را داشت.
مخالفان امیر قلعه نویی، اصفهان را ایستگاه پایانی او می دانستند اما آنهایی که می دانستند امیر مرد روزهای دشوار است، یقین داشتند که تیمی خواهد ساخت چشم نواز.
اصفهان برای قلعه نویی یادآور روزهای خوب بود؛ شاید هم بهترین روزهای عمرش؛ روزهایی که با سپاهان مقتدرانه بر آسمان لیگ سر می سایید و تیمی جلودارش نبود.
سیستم مدیریتی باشگاه ذوب آهن و آرامشی که در این تیم دیده می شد، نوید یک همکاری خوب را می داد.
گرچه ذوب آهن او در نیم فصل اول در برخی مسابقات دور از انتظار ظاهر شد و امتیازات مهمی را از دست داد و در کنار این امتیاز دهی ها، برخی مشکلات جانبی و نمایش های مشکوک مشاهده شد، اما حمایت مدیران مجموعه از امیر که ریشه در شناخت آنان از توانایی های این مربی داشت، سبب شد تا به رغم کوچ چند ستاره، در نیم فصل دوم همان ذوب آهنی رخ نمایان کند که انتظارش را داشتیم.
ذوب آهن در نیم فصل دوم لیگ کوبنده ترین تیم بود و بدون سکته به سمت موفقیت گام برداشت.
آنها به تاسی از روحیه جنگجویانه سرمربی شان برای همه رقبا دردسرسازشده بودند و هم آبی ها و هم سرخ ها زهر این تیم را بر جان خریدند.
اصفهان باز هم برای امیری که خیال تمام شدن ندارد سکوی پرواز شد؛ پروازی که برای شناختن مقصد آن باید صبر کرد.
*حمید ترابپور
پربازدید ها 
آخرین اخبار 
