کیهان ورزشی-
این برد بار دیگر موید یک جمله قدیمی و آشنا بود؛ ایرانی مرد روزهای سخت است.
شاگردان کروش در این بازی می دانستند چه می خواهند و برای رسیدن به این خواسته ذره ای عقب نشینی نکردند.
برد تیم ما زمانی محتمل شد که تیم حریف خسته و آشفته از تکرار یک تاکتیک سوخته همچون کژدم اسیر در دل آتش به خودزنی مشغول بود. دوربین های تلویزیونی روی چهره «هروه ره نار»سرمربی مراکش زوم می کردند که سرخی گونه هایش نوید بخش یک اتفاق خوب برای ما بود.
تاکتیک آنها یعنی ارسال های بلند به پشت خط دفاعی ایران که به لطف درخشش دو مدافع میانی و دو مدافع کناری ما خنثی شده بود خطر ساز نشد و اصرار عجیب آنها بر این تاکتیک سوخته، همان چیزی بود که ما می خواستیم.
نیمه دوم همان بزنگاه حساس بود، جائیکه کروش دست به تعویض کاپیتان پر اشتباه خود زد و نبض تیم ملی را سرعت بخشید.
گرچه تعویض های اجباری برنامه ها ما را دستخوش تغییر کرد اما همان اتفاقات ناخواسته در کنار روح جنگندگی که از مرد پرتغالی بر کالبد تیم دمیده می شد، زمان را با سرعت به سمت لحظه موعود پیش می برد؛ لحظه انفجار. ارسال مواج حاج صفی و اشتباه کشنده بازیکن بخت برگشته مراکش.
تیم ملی در روزی که خوب جنگید، خوب برد و این همان دستمایه بزرگ ما از جام بیست و یکم می تواند باشد؛ فارغ از نتایج دو دیدار دیگر.
این بازی گرچه سطح توقعات را بالا برد اما باید با حقایق شیرین فوتبال مان و البته واقعیات تلخ آن کنار بیاییم.
الان وقت شادمانی است و سرور، پس از این نمایش جانانه و این پیروزی سزاوارانه لذت ببریم.
باید خوشحال باشیم که همگی در این پیروزی سهیم هستیم.
باید خرسند باشیم که تلفیق محصولات لیگ مان با لژیونرها، تحت هدایت یک مربی بزرگ افتخار کسب کردند.
امروز وقت لذت بردن از فوتبال است؛ پس باید لذت ببریم.
*حمید ترابپور
پربازدید ها 
آخرین اخبار 
