کیهان ورزشی-این هم یکی سورپرایزهای زندگی است که ناگهان سرت را بچرخانی و از پنجره ماشین به شهری نگاه کنی که دقیقا ۲۸ سال قبل همین روز(۳۱ خرداد)
لرزید و جان هزاران نفر انسان را گرفت؛ منجیل حالا پس از نزدیک به سه دهه ایستاده؛ پر غرور و با صلابت با آن شمایل دلربا و منظره شبه سوئیسی.
حالا دقیقا در محل حادثه ایستاده ام؛ با هجوم پراکنده نوستالژی هایی که مرا به دوردست ها می برد؛ به حیاط خانه باغی شمیران که برایمان بهترین استادیوم دنیا بود و آن تلویزیون سونی که در عصر بی اینترنت و بدون موبایل، همه دنیا را در صفحه جادویی آن خلاصه می دیدیم، به کری خوانی برای برادرم که شیفته مارادونا و یارانش بود، به بازی های جذاب جام نود ایتالیا، جامی که با حادثه کلید خورد و با حادثه پایان یافت.
جام ظهور ستاره های رنگی و چهره های خاص، از «رنه هیگوییتای زیاده خواه» ، همان عقرب دیوانه،«گویی گوچه آ»ی دوست داشتی و ...بزنگاه انتقام ژرمن ها از راه راه پوشان آلبی سلسته و اشک ریزان برای مظلومیت مارادونا در آن فینال تاریخی و پنالتی دقایق آخر «آندریاس برمه»که دست خدا ( اشاره به گل مارادونا به انگلستان در جام جهانی ۱۹۸۶)هم یارای مهارش را نداشت.
حالا ۲۸ سال از آن لرزه که به هنگام تماشای جام جهانی و برزیلی های مغرور ،ما را نیز در پایتخت لرزاند می گذرد؛ حالا ما هم بازی هستیم و برای اسپانیا شاخ و شانه می کشیم، جام به راه خود ادامه می دهد، منجیل روی پاهای خود می دود؛ کاش آن خانه باغی، آن تلویزیون سونی و برادرم نیز بودند و ...
۳۱ خرداد مرا به بهترین جام جهانی زندگی ام می کشاند و‌مردمان منجیل را به بزرگ ترین کابوس زندگی شان؛ این کجا و آن کجا!
این هم از همان سورپرایزهای زندگی است؛ ای زندگی، ای زندگی؛ گاهی تصور می کنم ابتدا و انتهایت را به هم دوخته اند و از اول به آخر و از آخر به ابتدا می رسیم...
حمید ترابپور
پربازدید ها 
آخرین اخبار 
