هجدهمین دوره بازی های آسیایی فردا به پایان می رسد. مهمترین کار پس از هر رویداد ومسابقه و فعالیتی ارزیابی و محاسبه دقیق و موشکافانه عملکرد انجام شده و کارنامه به دست آمده است. این کاربیش از هرکس باید از سوی مسئولان و برنامه ریزان ورزش کشور صورت پذیرد والبته نقش رسانه ها و کارشناسان در این باره ناگفته روشن است.
بررسی و سنجش عملکرد ورزش و ورزشکاران ایران در بازی های آسیایی باید در اولویت کاری باشد برای اینکه از طریق آن پی به نقاط ضعف و قوت برنامه ریزی و نحوه اجرا و عملکرد مدیریت ورزش ببریم.برای اینکه بتوانیم در صورت لزوم در برنامه ریزی خود تجدید نظر نماییم و نحوه مدیریت و عملکرد و اجرای خود را تصحیح و اصلاح نماییم.
واقعیت این است که موضوع " سنجش و ارزیابی” عملا در ورزش ما جدی گرفته نشده است و این خود دلایل متفاوتی مثل عدم ثبات مدیریت و روزمرگی و... دارد اما دلیل هرچه باشد این خود نشان دهنده این واقعیت است که هنوز ما ورزش را در کشور خود جدی نگرفته ایم و برای آن برنامه ای مدون و حساب شده نداریم که بخواهیم پس از هر اتفاق و رویدادی آن برنامه را در محک نقد و بررسی قرار دهیم.اگر هم در این باره اقدامی صورت گرفته باشد معمولا بعد از چهره بستن یک ناکامی بزرگ و به عنوان پاسخی به فشار افکار عمومی و پاسخگویی به آن بوده است.مثال روشن آن کمیته ای موسوم به" بررسی علل شکست کاروان ورزشی ایران"بود که پس از المپیک پکن آن هم به دستور رییس جمهور وقت تشکیل شد. والبته علیرغم تلاش هایی که در آن کمیته و امثال آن از سوی اعضا صورت می گیرد معمولا از سوی مسئولان توجه جدی به نتایج و پیشنهادات آن نمی شود و در ورزش کماکان برهمان پاشنه ای می چرخد که پیش از رویداد و تشکیل کمیته کارشناسی می چرخید! همانطور که عرض شد دلیل اصلی آن هم این است که ورزش هنوز به معنای واقعی جدی گرفته نشده و برنامه ریزی در آن چندان معنا و مفهومی ندارد.
با این همه و علی رغم این رفتار نه چندان مناسب ، خوشبختانه ورزش و ورزشکاران ما در غالب رشته ها و میادین و رویدادهای ورزشی که شرکت می کنند معمولا امیدوار کننده وافتخار آمیز بوده است. در همین بازی های آسیایی صرفنظر از نتیجه و تعداد مدال و... نمایش وعملکرد کلیت کاروان ورزش ما قابل قبول و تا حد زیادی رضایت بخش بود. اما بنابر آنچه که اشاره شد همه می دانیم که این عملکرد و نتایج به دست آمده و مدال های کسب شده و... معلول برنامه ریزی دقیق و کلان نبوده بلکه در این باره "حداقل " برنامه ریزی ، تدارک و کار حسابشده صورت گرفته است و همانطور که بارها تاکید کرده ایم این نتایج و عملکردها بیش از آنکه حاصل” تدبیروبرنامه” باشد معلول” تقدیر و شانس” بوده است. متاسفانه برنامه ریزی و معامله ما در باره ورزش خیلی وقت ها نه تنها کمک به تقویت و بهتر شدن امور نمی کند بلکه موجب تضعیف و خراب شدن کار می شود.در این باره برای مثال وضع و حال تیم استقلال در لیگ قهرمانان آسیا را خوب است بررسی کنیم. تیمی که حدودسه ماه پیش نمایش قابل قبول وامیدوار کننده ای داشت اما بعد از وقفه سه ماهه به جای برنامه ریزی و اعمال مدیریت و تقویت وبهتر شدن ، تیمی تحویل داده می شود که در ورزشگاهی پر از طرفدار در مصاف با حریف قطری ضمن یک نمایش بسیار ضعیف به شکستی فاحش تن می دهد. این مثال خوبی است برای اینکه بگوییم بر ورزش ما نه” برنامه” که”روزمرگی” حاکم است. و باز این در حالی است که آقای وزیر معتقد است واظهار می دارد که " فوتبال باشگاهی ما در بهترین شرایط تاریخی خود قرار دارد»!
در هرحال در این مجال مختصر قصد ورود به جزییات را نداریم ضمن اینکه مسایل و موضوعات موجود در باره ورزش آنقدر گفته و تکرار شده که برای اثبات آنها نیازی به توضیح واضحات نیست. کوتاه سخن اینکه با وجود عدم توجه بایسته و فنی وجدی ، ورزش ایران برای رشد وپیشرفت و بهتر شدن بسیار مستعد و دارای ظرفیت است و این استعداد و ظرفیت را در میادین مختلف از جمله همین بازی های آسیایی نشان داده و ثابت کرده است. این ورزش برای پیشرفت بیشتر و رسیدن به جایگاه حقه نیازمند تغییر نگرش مسئولان وبه دنبال ان تحول در روش های مدیریتی است. شک نداریم که در ارزیابی های کارشناسانه و نه خودفریبانه که ان شاء الله بعد از بازی های آسیایی از سوی مسئولان صورت خواهد گرفت این ادعا و نظر ثابت خواهد شد.
* سیدمحمدسعید مدنی
پربازدید ها 
پربحث ترین عناوین آخرین اخبار 
