هجدهمین دوره بازی های آسیایی برای ورزش ما از حیث نتیجه تقریبا همان طور که انتظار می رفت، به پایان رسید. نه کمتر از حد انتظار و نه بالاتر از آنچه انتظار میرفت. برای اهل ورزش و کسانی که به آرشیو ورزش ایران آگاهند این نتایج به هیچ وجه نه از حیث تعداد مدال( که در بازی های اسیایی تهران ما در مجموع 81 مدال کسب کردیم) نه از حیث مقام( که ما در اندونزی ششم شدیم اما در همین دور قبل در کره جنوبی پنجم و دو دوره قبل از آن در چین چهارم و در ۱۹۷۴ در تهران دوم شدیم) و نه حتی از حیث مرغوبیت مدال( که درگوانگجو 2010، ما 21 مدال طلا کسب کردیم و در تهران 1974 نیز 36 مدال طلا برای ما به دست امد.) " بی سابقه" نبود چنانکه در پیام تبریک بعضی مقامات مثل پیام رییس محترم جمهور و رئیس محترم مجلس، ذکر شده بود! با این حال همانطورکه بالاتر اشاره شد عملکرد کاروان ورزشی ایران برای مردم و اهالی ورزش قابل قبول و رضایتبخش و شایسته تقدیر بود . واز همین رو شاهد بودیم که رهبر معظم انقلاب نیز از کاروان ورزش ایران به خاطر" شادکردن" مردم تقدیر و تشکر کردند .
حالا با پایان گرفتن بازی های اسیایی یکی از بزرگترین وظایف پیش روی مسئولان ورزش ما این است که به کمک کارشناسان برجسته و صاحب نظران ورزش فارغ از چرتکه اندازی ها و امار سازی ها و افتخار تراشی های کاذب و خود فریبی و تلاش برای اغوای دیگران به ویژه مقامات بالا دستی برای اثبات کار امدی مدیریت خود! وخلاصه پرهیز از خود پرستی وسیاسی کاری وبا در نظر گرفتن‌مصالح ورزش و منافع ملی به محاسبه وارزیابی عالمانه وضعیت ورزش ایران با تکیه بر عملکرد کاروان ورزش ایران در جاکارتا بپردازندو با شناسایی نقاط قوت و ضعف راه آینده ورزش را ترسیم نمایند
همان طور که بالاتر اشاره شد در یک نگاه کلی و با توجه به شرایط و واقعیات موجود در ورز ش ایران نتایج کاروان اعزامی به جاکارتا قابل قبول و رضایت بخش است و معنای دیگر این حرف این می شود که اگر برای تغییر شرایط و واقعیت ها و حداقل بخشی از آن برنامه ریزی و اقدام شود می توان به ورود ورزش به مرحله بالاتر امیدوار باشیم.
به اعتقاد ما ورزش ایران سال هاست که در یک مسیر ثابت و یکنواخت حرکت می کند . نگاهی به نتایج ووضعیت ما در دوره های مختلف بازی های آسیایی و حتی المپیک ها و نتایج و تعداد مدال ها ، می تواند یکی از نشانه های ملموس و عینی این نظر باشد. دلیل تداوم این روند هم نبود برنامه ریزی وترسیم اهداف بلند مدت و دل بستن به وضع موجود و حاکمیت روز مرگی به کاروبار مدیریت ورزش است.مشکلی که مربوط به امروز و دیروز نیست و همیشه دامنگیر ورزش ما بوده است. این است که می گوییم دنبال فریب خود و دیگران نرویم و با القاب و توصیفاتی مثل بی سابقه و کم سابقه سعی در کتمان و پنهان کردن واقعیت ها نکنیم. ورزش ما تابوده با کمی اختلافات همیشه همین بوده است. ورزشی که به گواه تجربه و شواهد غیرقابل انکار از ظرفیت بسیار بالا و مطلوبی برای رشد برخوردار بوده اما چون هیچوقت برای رشد وپیشرفت آن برنامه ای نبوده و به این مقوله ، دولت ها و مدیریت های مختلف" نگاه ابزاری" داشته اند و بیشتر دنبال این بوده اند که از قبل ورزش و موفقیت های ورزشکاران و تلاش و افتخار آفرینی ورزشکاران برای خود و کارنامه شان نمره قبولی دست وپا کنند، این است که ورزش در بعد قهرمانی ونتیجه گیری در روندی یکنواخت وبدون جهش های ملموس و معنادار حرکت کرده است. حالا اگر می خواهیم ورزش واقعا ونه به شکل کاذب و تبلیغاتی از این که هست بهتر شود و از اینجا که هست گامی به جلو بردارد اولا باید همت کرد واراده ها را به کار انداخت و بعد دیدگاه و نگرش مدیریتی به ورزش را اصلاح کرد و بالاخره در روش و برنامه ریزی از یکسو و عملیات و اجرا از سوی دیگر تغییرات محسوس و تاثیر گذار ایجاد نمودو... در غیر این صورت آینده ورزش هم مثل حال و گذشته تداوم پیدا خواهد کرد و کماکان باید به" حداقل" ها اکتفا کرد وعملاهیچ اتفاق" بی سابقه" ای در آن روی نخواهد داد...
* سیدمحمدسعید مدنی
پربازدید ها 
پربحث ترین عناوین آخرین اخبار 
