کیهان ورزشی-
تیم ملی ایران در اولین بازی رسمی خود پس از جامجهانی در تاشکند به مصاف ازبکستان رفت و موفق شد این تیم را یکبار دیگر در خانه خود شکست دهد. این پنجمین پیروزی یوزهای ایرانی در مقابل ازبکها در زمان مربیگری کارلوس کروش بود که البته با بردهای قبلی تفاوتی داشت. آنهم این بود که کروش در حالی به پنجمین برتری خود رسید که شاید نتوان در آینده آن را جزو کارنامه این مربی دانست چراکه همچنان پس از جامجهانی نوع رابطه وی با فدراسیون ما مشخص نیست و به قول خودش شاید تنها چیزی که او و فدراسیون را به این همکاری نصفه و ناقص پایبند کرده، قول و قرار مردانهای بوده که میان آنها رد و بدل شده است.
ایران در حالی روند آمادهسازی خود را برای رسیدن به جام ملتها آغاز کرده که همچنان مهمترین مساله بودن یا نبودن کروش است. پس از نمایش قابل قبول تیم ملی در جامجهانی همچنان اصلیترین گزینه برای پایان دادن به حسرت ۴۰ ساله قهرمانی ایران در آسیا خود کروش است که میداند چگونه میتواند تیمش را در مدت زمان کوتاه باقی مانده تا جام ملتها آماده رقابت با حریفان قدرتمند آسیایی کند؛ موضوعی که در بازی مقابل ازبکستان هم نمود داشت و همه دیدیم که چگونه تیم ایران با بازیکنانی که بیش از دو ماه از یکدیگر فاصله داشتند، با آمادگی و هماهنگی نسبتا خوبی حریف خود را شکست دادند.
تیم ملی در مقابل ازبکستان دو چهره متفاوت را از خود به نمایش گذاشت تا کروش توانمندی تاکتیکی خود را بیش از هر زمانی به رخ حریفان آسیاییاش بکشد. در نیمه اول تیم ایران تقریبا یک بازی دفاعی را همچون عملکردش در جامجهانی به نمایش گذاشت اما در نیمه دوم با جابجایی ۶ بازیکن و تغییر چهره یک بازی هجومی و مالکانه را اجرا کرد تا ازبکستان حتی تصور نزدیک شدن به دروازه عابدزاده را هم از خود دور کند. یک بازی دلچسب که با موقعیتهای خوبی برای گلزنی همراه بود و تنها یک گل را برای ما به همراه داشت. چیزی که شاید خیلی از هواداران مدتها انتظار آن را میکشیدند و با دیدن فوتبال تهاجمی تیم کروش کمی دلشان آرام گرفت.
تیم ایران در اولین بازی دوستانه خود نمایشی داشت که ما را برای جام ملتها امیدوار کرد. نیمی دفاعی و نیمی هجومی که خیالمان از هر دو آسوده شود. حالا میماند روشن شدن برنامه کروش و فدراسیون تا در این برهه حساس کمی با امید به تیم ملی و موفقیت در آسیا روزهایمان را بگذرانیم.
*عرفان خماند