PDF نسخه کامل مجله
جمعه ۱۰ فروردين ۱۴۰۳ - March 29 2024
کد خبر: ۳۸۰۹۶
تاریخ انتشار: ۰۶ مهر ۱۳۹۷ - ۱۶:۳۴
استقلال و پرسپولیس در روزیکه بزرگ ترین هدف شان نباختن بود به خواسته خود رسیدند.
کیهان ورزشی-

سوال بزرگ درباره بازی پنجشنبه شب گذشته این است؛چرا زیبا نشد؟
این چرایی را باید از ابعاد مختلف مورد بررسی قرار داد. یک بخش ماجرای نچسب شدن دربی ها را باید در هراس مربیان جستجو کرد؛ هراسی که نشات گرفته از بی ثباتی نیمکت آنهاست؛ همانجایی که جمله«دربی را ببر و پادشاهی کن،دربی را بباز و چمدانت را ببند!» پر رنگ می شود.
حکایت دیروز نیز همین بود؛تماشاگر ناراضی،شفر و برانکو راضی. آنها می دانستند که اگر در این بازی طعم تلخ شکست را بچشند، روزگارشان تیره و تار می شود. اولی که شفر نام دارد در صورت شکست،سایه برکناری را بالای سر خود می دید و دومی یعنی پروفسور برانکو نیز اگر می باخت باید تیمی زخمی و بی روحیه را به دیدار با السد قطر می فرستاد، لذا این مساوی برای آنها حکم برد را داشت؛ پس می توان گفت دربی 88 دو برنده داشت.
اما جدا از این بیم و هراس های تاثیرگذار بر روند بازی، باید به خلا ابزاری اشاره کرد که نه امروز بلکه مدتهاست دو تیم را آزار می دهد.
استقلال و پرسپولیس این روزها همان ارکستر بدون رهبری هستند که گاهی هر نوازنده ساز خودش را می زند.
از استقلال شروع می کنیم؛ تیمی که بعد از افت و جدایی مجتبی جباری، درد نداشتن هافبکی طراح با فوتبالی مینیاتوری را به جان خرید.
آنها فصل گذشته با ترکیب ابراهیمی و جپاروف این خلا را پر کردند و فرمانده ای بنام سرور جپاروف در نقش ریتم دهند به بازی آبی ها خوش درخشید و همو بود که در بازی های حساس فصل پیش استقلال، مدیریت بازی را عهده دار بود.
امروز در استقلال این بار بر دوش بازیکنانی است که عملا توانایی چنین کاری را ندارند و دیدیم و دیدید که در همین دربی نچسب 88 یک نفرشان حتی یک پاس عمقی و به اصطلاح «تودر» ندادند.
داستان پرسپولیس هم جز این نیست، آنها هم با فقدان بازیکنی طراح روبرو هستند؛ کاری که در گذشته محسن مسلمان تا حدودی انجام می داد. تیم برانکو هافبک های جنگنده و دونده کم ندارد؛ نفراتی نظیر نوراللهی ، کامیابی نیا و ...بازیکنانی که آنقدر می دوند و کتک می زنند و کتک می خورند که رمقی برایشان نمی ماند.
اگر کمی این دایره را وسیع تر نمائیم، مشاهده می کنیم که این درد در دیگر بخش های فوتبال مان حتی در تیم ملی ملموس است؛ جائیکه جنگی ها باید جور نداشته هایمان را پر کنند و آن نداشته ها همان «جباری»ها و «نویدکیا»ها است!
اعتراف تلخی است اما ناگزیر باید به فقدان بازیکنانی که ریتم دهنده باشند اشاره کنیم و این درد زمانی بیشتر می شود که بعد از رفتن بازیکنی 37 ساله بنام جپاروف یک نفر در باشگاه بزرگ کشور نتوانست جای او را پر کند و اساسا در کل فوتبال مان کسی را با آن ویژگی ها نداریم.
باری، یکی از دلایل زیبا نشدن دربی، خلا عناصر یاد شده بود؛ مردانی از جنس خلاقیت و تفکر که تحت پوشش گلادیاتورهایی چون کامیابی نیا، نوراللهی، کریمی و چشمی، جنگ را سازماندهی کنند...
برای این درد باید فکری کرد؛ هم در تیم ملی و هم دو باشگاه بزرگ تهرانی...

*حمید ترابپور
برچسب ها: دربی 88
نام:
ایمیل:
* نظر:
پربازدید ها
آخرین اخبار