قصه به بن بست رسیدن فوتبال ایران بر سر بزنگاههای حساس نه تازگی دارد و نه قرار است پایان یابد.
کیهان ورزشی-
قصه غریبی نیست این شکست های تلخ در گذرگاههای مهم برای فوتبال ما. تا بوده همین بوده. اگر از جرقه ها و شگفتی ها فاکتور بگیریم، این فوتبال به اندازه قدمت خود از این دست ناکامی ها دیده است.
گاهی مثل 1998 ، ناکامی برابر همین چشم بادامی ها سنگ بنایی می شود برای خلق حماسه ملبورن و گاهی نیز مثل دیروز می بازیم و کنار می رویم و یک دنیا حسرت پشت سرمان باقی می ماند.اما اگر منصفانه و از دریچه منطق به این شکست ها و طلسم شدن ها بنگریم، همچون روز برایمان روشن می شود که چرا فوتبال ایران در این مرحله حساس دست هایش را به علامت تسلیم بالا برد.
این شکست تنها محصول اشتباهات یک نفر مثل کارلوس کروش نیست که بخواهیم با بردن او به جوخه اعدام مانع ناکامی های بعدی شویم، بلکه حاصل 4 دهه جدی نگرفتن فوتبال از سوی آنهایی است که دستی بر آتش دارند. نتیجه فقدان ساختار درست است لذا به جرات می توان گفت دیروز ساختار فوتبال ژاپن در برابر ساختار معیوب فوتبال ایران به برتری رسید؛ همانگونه که چندی قبل همان ساختار در فینال لیگ قهرمانان آسیا، از باشگاه بزرگ ما مقابل چشم 100 هزار نفر یک شکست خورده ساخت و ...
اشتباهات سرمربی تیم ملی را نباید نادیده گرفت، هر چند این حقیقت را نیز نباید از یاد برد که اگر کروش در این فوتبال ترکتازی می کرد، نقد آن رفتارها ابتدا متوجه مدیران ورزش و مدیران فوتبال که چنین عرصه ای برای وی فراخ کرده بودند می شود و حلقه آخر خود مرد پرتغالی به حساب می آید.
اکنون نیز اگر نیت مان نقد سازنده است، باید بجای بازی با یک اسم و طرح این واگویه که مقصر اصلی سرمربی است و ...سراغ ریشه مشکلات برویم. مشکلاتی که طی این حدود 4 دهه چه با مربیان وطنی و چه با مردان خارجی مجال قهرمانی در جام ملتها را از ما گرفته اند.
بدیهی است تا زمانیکه سراغ درد بزرگ و اصلی فوتبال مان نرویم، باز هم بر سر بزنگاهها جز حسرت برایمان چیزی باقی نمی ماند.
*حمید ترابپور
پربازدید ها 
پربحث ترین عناوین آخرین اخبار 
