ما در گذشته به همین بن بست رسیده بودیم. در مقدماتی جام جهانی 1998 فرانسه شکست برابر این ژاپن ما را به جهنم ملبورن کشاند. در سال 1982 که خود من سرمربی تیم ملی بودم یک بر صفر به این تیم باختیم لذا اینجا با توجه به این شکست های سریالی باید همان بحث ساختار فوتبال ایران و ساختار فوتبال ژاپن را مطرح کرد. نهادینه شدن موضوعات فوتبالی در این ساختار عمیق نیست. دانش در گردش در فوتبال ما عمیق نیست و اسیر کم سوادی هستیم. همین کم سوادی در پرورش بازیکنان ما تاثیرمی گذارد. این بچه ها باید در رده های پایه فوتبال را یاد بگیرند اما آنها فقط بازی کردن را یاد می گیرند و نه سواد فوتبال را.در نتیجه وقتی با پیچیدگی های دانش فوتبال روبرو می شوند به مشکل می خورند. نه اینکه بازیکن ما غیرت نداشته باشد بلکه آن دانش را آموزش ندیده است.گل سوم ژاپن تقابل سه به سه بود اما آنها موفق عمل کردند. چه کسی باید در گذشته حرکت درست را به بازیکنی مثل رامین رضائیان یاد می داده؟ بازیکن ما در آن صحنه نمی دانست باید چه کاری را انجام دهد. اینها به همان سواد فوتبالی برمی گردد.
اینها نشان می دهد که چرا بیش از 4 دهه در این جام موفق به قهرمانی نشده ایم اما به نظر بنده جام ملتهای آسیا تمام شده و الان مدت زمانی از مجال آمادگی جام جهانی 2020 قطر را هم از دست داده ایم. حدود هشت ماه دیگر وارد مسابقات مقدماتی 2020 می شویم. کروش همه دارایی فوتبال ما را به کار گرفت. هر بازیکن ایرانی که در هر نقطه از دنیا به نظر او خوب بود فرا خواند و در حقیقت هر چه داشت رو کرد اما باید طرحی نو در اندازیم که اشکال کارمان جای دیگری است.
در این یک هفته هر چه بوده مطرح شده و نباید بگذاریم زمان از دست برود. اجازه ندهیم حسرت های بعدی از راه برسند.
*جلال چراغپور
پربازدید ها 
پربحث ترین عناوین آخرین اخبار 
