تیم فوتبال امید ایران در اولین روزهای سال 1398 توانست جواز صعود به مرحله دوم مقدماتی المپیک را کسب کند؛ اتفاقی که به دلیل هم امتیاز بودن تیم ما با رقیب اصلی اش در گروه یعنی عراق، اما و اگرهایی را به دنبال داشت و این صعود نه چندان مقتدرانه با بیم و هراس همراه بود.
با تمام موانعی که بر سر راه تیم فوتبال امید ایران در مرحله نخست گروهی قرار گرفت و با علم به این واقعیت که اگر در دیگر گروه ها نتایج دیگری رقم می خورد و سایر مدعیان صعود، موفق تر عمل می کردند امروز پرونده المپیکی شدن فوتبال ایران در همان ابتدای راه بسته شده بود، جای خوشحالی دارد که اکنون تیم کشورمان در زمره حذف شدگان قرار ندارد و همچنان می توان به شکسته شدن چند دهه طلسم ناکامی این تیم در راه المپیک امیدوار ماند اما نقدی جدی نیز به کار و بار فوتبال مان وارد است، فوتبالی که هنوز نتوانسته در این سطح به آن اقتدار و جایگاه برسد که صعودش-آنهم در مرحله نخست و در مواجهه با حریفان آسان تر- به اما و اگر نکشد.
البته پرداختن به این موضوع و علت یابی دقیق چنین داستان کهنه و تکراری ای ، نیازمند نگاه افکندن به کلیت فوتبال ایران آنهم از ابعاد مختلف است.
شاید در یک کلام و بصورت خلاصه بتوان ذکر کرد که؛ این افت و خیز ها و کشیدن کار فوتبال ما به اما و اگر ها، محصول جدی گرفته نشدن این رشته ورزشی از سوی آنهایی است که باید آن را مهم تلقی کنند و به دور از شعار برای پیشرفت آن اقدام کنند.
تیم فوتبال امید ایران پرچمدار فوتبال پایه است که همگان می دانند این سطح از فوتبال هیچگاه جدی گرفته نشده است.
فقدان برنامه ریزی درست در زمینه بهبود اوضاع فوتبال پایه، بی توجهی بسیاری از باشگاه ها به مقوله بازیکن سازی و هراس از میدان دادن به بازیکنان جوان و ... از جمله علت هایی محسوب می شوند که طی این حدود ۴ دهه، ترمز فوتبال ایران در مسیر صعود به المپیک ها را کشیده اند.
به این علت ها باید جریانات فاسد و باندهای دلالی و منفعت طلب را هم اضافه کرد که مجال رشد و شکوفایی به بسیاری از استعدادهای این مملکت را نداده اند.
از سوی دیگر معمولا برنامه ریزی های فوتبال ما برای تیم امید مختص به همان مقطعی بوده که باید در مرحله مقدماتی المپیک حاضر شود و نتیجه این نگاه و این برنامه ریزی مقطعی و بی حاصل همین حسرت طولانی مدت مان برای رفتن به المپیک است.
امروز نیز که تیم کشورمان وارد مسابقات شده،دیگر زمانی برای کار ریشه ای نخواهد ماند و چنین اقداماتی می بایست از فردای ناکامی قبلی این تیم یعنی چهار سال قبل کلید می خورد اما با این تفاسیر امیدواریم تیمی که امروز به نام تیم امید ایران در جاده المپیک قرار دارد بتواند در مرحله حساس پیش رو اشکالات خود را به حداقل برساند.
اعضای کادر فنی این تیم قطعا و حتما می دانند که اگر بخواهند با همان ضعف ها و اشکالاتی که در تیم شان در مرحله قبل وجود داشت گام به دور بعدی بگذارند دیگر حتی جای اما و اگر نمی ماند.
البته در این راه مربیان و بازیکنان نباید تنها باشند و همه فوتبال ایران موظفند برای موفقیت این تیم بسیج شوند.
در جریان بازی های دور قبلی دیدیم برخی باشگاه ها و مربیان خود را در کنار تیم امید قرار دادند و البته بودند افرادی که سنگ اندازی هایی می کردند.
صعود این تیم به المپیک 2020 توکیو شاید ریشه در برنامه ریزی بلند مدت نداشته باشد و به مثابه جرقه ای بماند، اما قطعا بسود فوتبال ما خواهد بود.
* گروه فوتبال کیهان ورزشی
پربازدید ها 
آخرین اخبار 
