دیدار دو تیم استقلال و پرسپولیس در هر فصل و هر سالی که برگزار شود، برای مردمان این آب و خاک تداعی کننده خاطره یا خاطراتی دور یا نزدیک است.
مگر می شود این تقابل سنتی و خاطره ساز، صحنه ای را در ذهن به نمایش نگذارد؛ حتی برای آنهایی که با فوتبال کاری ندارند و اتفاقات آن را دنبال نمی کنند، دربی سبب ساز لحظه ای درنگ می شود؛ درنگی پرسشی: نتیجه بازی چه شد؟ آبی برد یا قرمز؟
این بازی البته، برای آنهایی که فوتبالی هستند و اتفاقات این رشته را رصد می کنند دیگر در نتیجه نهایی اش خلاصه نمی شود و دریایی از بحث و تحلیل و کری را پیش رویشان نمایان می سازد. دربی سرمایه است، گنج است، فرصت است و می توان کارکردهای آن که خیلی هم جدی گرفته نمی شوند را ارج نهاد. این رویارویی زیبا که برای ما در خاطراتش خلاصه می شود، برای بسیاری از کشورهای جهان و بویژه برای همسایگان مان آرزو تلقی می گردد.
... و حالا بازهم در آستانه دربی قرار داریم و هیجان فزاینده آن از هفته قبل آغاز شده است.
استقلال می آید که برنده باشد؛ این همان هدف پرسپولیس است.
دربی وقت باختن نیست. آنجا اگر گاف بدهی و قافیه را ببازی، سخت است که تا پایان فصل کمر راست کنی. این خاصیت بازی بزرگ تهران است که برنده محبوب می شود و بازنده سر به زیر موج انتقادات می برد.
کالدرون مثل برانکو تجربه حضور در این بازی را نداردو ایضا استراماچونی، اما آنها آنقدر فوتبال شناس و با تجربه هستند که بدانند داستان این بازی با دیگر مسابقات تفاوت دارد.
برای محکم کردن آن نیمکت و دیدن زمستان ایران، آنها محکوم به نباختن هستند.
ببر تا محبوب شوی اما اگر بردن میسر نشد، سعی کن نبازی.
اینکه نخواهی بازنده باشی، به همان اندازه ای که تلاش دو تیم را در زمین افزایش می دهد، این نگرانی را به همراه خود می آورد که دربی کسل کننده ای را ببینیم.
برگزاری دربی در هفته چهارم نیز مزیر بر علت می شود تا هر دو سرمربی و شاگردانشان به دنبال نباختن باشند و احتیاط پیرامون این خواسته، شاید بازی را کم هیجان رقم بزند.
باید صبر کرد و دید آنها برای نباختن با چه سر و شکلی روانه چمن ورزشگاه آزادی می شوند.
*حمید ترابپور
پربازدید ها 
پربحث ترین عناوین آخرین اخبار 
