شهرآورد 96 با تمام حساسیت‌هایش به پایان رسید و اینبار تیم آبی پوش برنده از میدان خارج شد. پیرامون اتفاقات فنی مسابقه و دلایل ثبت این نتیجه، در دیگر بخش های مجله نکاتی را منتشر کرده ایم اما فارغ از مباحث فنی و شکل و شمایل تاکتیکی دو تیم، آنچه بیشتر اهمیت داشت، نوع رفتار اعضای دو تیم در جریان مسابقه بود. آن رفتارها بویژه از جانب اعضای کادر فنی و نیمکت نشینان نشان داد که اگر این افراد خود واقعی شان که ریشه گرفته از ذات ورزش و مرام و مسلک آن است باشند و برخی جریانات بیرونی مخرب و فرصت طلب، دخالتی در کار و بار فوتبال و افراد آن نداشته باشند، هم مردم از تماشای مسابقاتی چون شهرآورد لذت می برند و هم فرهنگ آسیب دیده فوتبال ترمیم می شود. اتفاقات همین مسابقه، بار دیگر نشان داد که اهالی فوتبال- نه اشتباهی آمده‌ها- این رشته را بزرگ می شمارند و در بزنگاهها ، بزرگوارانه و محترمانه عمل می کنند و اگر در مقاطعی رفتارهایی از آنها سر می زند که دور از انتظار است، اینها همه نشات گرفته از عملکرد «چیپ» برخی هایی است که در نقش وزیر و مدیر ، رسانه و ...می خواهند فوتبال و آدم های آن را کوچک کنند. این برخی ها ها در چند بخش می توان تقسیم کرد که مهمترین آنها به مدیریت کلان ورزش برمی گردد؛ جایی که باید در جهت تعمیم فرهنگ حقیقی ورزش که تلفیقی از احترام ، دوستی و پهلوانی است گام بردارند، اما متاسفانه بزرگترهایی که در آن بخش می بایست بزرگتری کنند، کوچک بوده و خود در نقش تفرقه انداز،حتی در حد بوقچی و ... ظاهر می شوند. بخش دیگر ماجرا، رسانه هایی هستند که دیگر کارشان از زرد بودن هم گذشته و برای جذب مخاطب ابایی از به جان هم انداختن چهره های ورزشی حتی روی آنتن زنده ندارند و از زردی به سیاهی رسیده اند. نمونه اش یکی از برنامه های رادیویی که دقیقا دو ساعت قبل از آغاز شهرآورد 96، مجری آن خطاب به دو پیشکسوت دعوت شده به برنامه که با احترام از تیم های مقابل خود یاد می کردند گفت:« ما شما را آورده ایم که برای هم کری بخوانید، نه اینکه از تیم های مقابل خود تعریف کنید و ...!» ملاحظه می فرمائید؟ این تنها یک نمونه از آن جریانات مخربی است که به سبب نداشتن درک درست از جایگاهی که در اختیار دارند، می خواهند فوتبال و آدم های آن را در مسیر کوچک شدن قرار دهند و البته گاهی برخی از ورزشی ها نیز همسو و همنوا با آنان بر این طبل شوم می کوبند.
مسابقه اخیر استقلال و پرسپولیس اما نمایشی زیبا از رفتار مربیان و بازیکنانی بود که شاید به این باور مهم رسیده باشند که مردم هم - به جز آن بخش اندکی که اتفاقات را تنها از دریچه فضای مجازی می نگرند و خواهان جار و جنجال هستند- از حاشیه سازی های کنار زمین خسته و دل آزرده و خواستار فوتبالی زیبا درون و بیرون میادین هستند. مردمی که با تماشای مسابقات یورو 2020 و رفتارهای مربیان و نیمکت نشینان تیم های حاضر در آن جام، این پرسش در ذهن شان نقش بسته بود که؛ چرا ما مثل آنها رفتار نمی کنیم؟ یا چرا آنها شبیه ما نیستند؟ فوتبال ایران با این سرمایه های با ارزش که شهرآورد تنها یکی از آنهاست، می تواند در بالاترین سطح بدرخشد اما همان عواملی که در بالا به آنها اشاره شد، سد بلندی برابر آن قرار داده اند. داشتن تماشاگران عاشقی که تعداد قابل توجهی از آنها حتی به رغم بدون تماشاگر بودن شهرآورد با حضور مقابل درب های ورزشگاه آزادی تیم های محبوب خود را تشویق می کردند، آرزوی بسیاری از کشورها- حتی کشورهای صاحب فوتبال- است ، همانطور که آنها جایگاه مردمی و تاریخی شهرآورد ما را با دیده حسرت می نگرند، لذا باید با رفتارهای درست و حرکت در مسیر زیبا ساختن فوتبال مان، ضمن پس زدن آدم های اشتباهی – از وزیر و معاون وزیر گرفته تا مدیر و مخرب های مجازی- قدر این سرمایه ها را بدانیم.
این باور ماست که اگر فوتبال ایران از نظر فرهنگی اصلاح شود و شکل رفتاری اهالی اش از آنچه در سالیان اخیر دیده ایم، به گونه ای شبیه آنچه در شهرآورد اخیردیدیم تغییر کند، به موازات این تغییر، پیشرفت های فنی و موفقیت های مستمر اتفاق خواهد افتاد و برای تحقق این خواسته، بزرگترهایی باید در راس ورزش و در راس فوتبال قرار بگیرند که لیاقت و تخصص آن پست و جایگاه را داشته باشند.
*گروه فوتبال
پربازدید ها 
پربحث ترین عناوین آخرین اخبار 
