در حالی که اکثر رشته های ورزشی در فصل نقل و انتقالات به سر می برند و رفته رفته خود را برای شروع فصل جدید آماده می کنند، ورزش ایران در عرصه های بین المللی و میادین بزرگی چون المپیک حضور پیدا کرده و وضعیت خود را محک می زند. المپیک 2020 توکیو پس از یک سال وقفه ،ماه پیش برگزار شد و حالا بخش دیگری از ورزش ما و دنیا درگیر هجدهمین دوره بازی های پارالمپیک است. بازی هایی که چند روز پیش در شهر توکیو افتتاح شد و تا چند روز دیگر ادامه خواهد داشت.امید است که کاروان ورزشی ایران در این رقابت ها مثل دوره های قبل - و به گفته مسئولان آن حتی بهتر از همیشه- ظاهر و با کسب مدال های رنگارنگ به سهم خود موجب شادی دل مردم عزیز ایران شوند...از سوی دیگر و شاید مهمتر از همه بحث اداره و مدیریت ورزش است که با شروع کار دولت سیزدهم خواه و ناخواه حداقل از حیث ظاهری و فیزیکی دچار تغییراتی شده است. بنا به ارزیابی این نشریه که از تجربیات و واقعیات و همچنین نظرات کارشناسی ، ناشی می شود بزرگترین معضل و مهمترین موضوع در بحث پیشرفت ورزش ایران، بحث مدیریت است. ورزش ایران به گواه تحلیلگران و اهل فن داخلی و خارجی و هر کسی که با واقعیات و ظرفیت های این ورزش کم وبیش آشناست از نظر مادی و جغرافیایی و... همچنین از نظر نیرو و استعداد انسانی بسیارغنی است و نقاط قوت وتوانایی آن برنداشته ها و کمبودهای آن می چربد، اما پیشرفت وجایگاه آن با این داشته ها و سرمایه ها همخوانی ندارد و آنچه موجب این اتفاق شده است، اصل مهم و کارساز وتعیین کننده " مدیریت" است. ورزش ما در اکثر مقاطع و دوره ها ، با همه تلاش هایی که شده وکارها و اقداماتی که صورت گرفته- ودرجای خود قابل تقدیر هم هست- متاسفانه از مدیریتی توانا و با انگیزه و دارای شناخت کافی هم از ورزش و هم از داشته ها و امکانات ظاهر و باطن ورزش و هم از راه و هدفی که ورزش فراتر از روزمرگی ها و نتیجه گرایی ها باید در پیش بگیرد، محروم بوده است.در این باره اگر بخواهیم عمقی تر به موضوع بپردازیم و به اصطلاح علما فراتر از علل قریب به علل بعید موضوع بپردازیم علت را باید در نوع نگاه و رویکرد مسئولان ارشد تصمیم گیرنده ودر یک کلام دولت دید. راستی آن است که دولت به عنوان متولی اصلی ورزش- طبق قانون اساسی-در مقاطع و دوره های مختلف به دلایل متفاوت برای مقوله ورزش اهمیت لازم را قائل نبوده وبه آن به عنوان امری " تفریحی و روزمره" و " بازی کودکانه" نگاه کرده و... لذا در تعیین مدیریت برای آن حساسیت لازم را نداشته وچون آن را امری سهل و آسان پنداشته، حداقل شرایط را برای تعیین مدیریت ارشد از وزیر گرفته تا مراتب بعدی، در نظر گرفته است و... این به مصداق " خشت اول چون نهد معمار کج..."آغازبسیاری از مسائل و مشکلات ورزش ما بوده است ودلیل اصلی عدم پیشرفت ورزش ایران آنگونه که از آن انتظار می رودو به صورتی که با داشته ها و سرمایه های اشاره شده مادی و انسانی انطباق و تناسب داشته باشد. هفته گذشته بحث تایید صلاحیت ها و رای اعتماد مجلس به وزرای پیشنهادی دولت سیزدهم یکی از مهمترین موضوعات مطرح در کشور ما بود. در زمان نگارش این مطلب(بامداد روز چهارشنبه 3 شهریور به وقت ایران) هنوز تصمیم مجلس مشخص نیست و زمان اخذ رای نمایندگان محترم فرا نرسیده است، اما انتظار اهالی ورزش به ویژه علاقه مندان پرشمار آن که کل پهنا و وسعت کشور عزیزمان را در برمی گیرند خیلی روشن و مشخص است. آنها همواره ودر مقطع فعلی از کسانی که در باره مدیریت ورزش تصمیم می گیرند( چه دولت و چه مجلس) انتظار دارند ورزش را در اندازه و حد خودش جدی بگیرند و هرکسی را به عنوان مدیر و وزیر ورزش پیشنهاد و بدون در نظر گرفتن مصلحت ورزش ومنافع ملی به آن رای اعتماد ندهند و از کسانی هم که سکان مدیریت ورزش را در دست می گیرند، انتظار دارند با اصلاح مکانیزم جذب و دفع ورزش و به کارگرفتن بهترین و زبده ترین و متعهدترین افراد ودفع افراد وعناصر فرصت طلب و منفعت جو و مخرب و...با روحیه ای جهادی و انقلابی برای حرکت ورزش در مسیر پیشرفت بایسته و پاسخگویی به مطالبات به حق مردم تلاش کنند.امیدواریم این اتفاق و انتظار در مقطع کنونی و دولت مردمی و انقلابی سیزدهم در عمل متحقق شود و حرکت قاطع و مطابق با برنامه دقیق وکارساز ورزش مستعد ایران به سوی روزهای روشن وقله های پیشرفت شروع شود... ان شاالله.
توکیو- سردبیر
پربازدید ها 
پربحث ترین عناوین آخرین اخبار 
