کیهان ورزشی-
حمید ترابپور- نگاه غلط و ابزاری به دو باشگاه استقلال و پرسپولیس و نادیده گرفتن کارکردهای مثبت آنها، همان روزهایی شکل گرفت که برخی اشتباهی آمده ها به عرصه ورزش، این باشگاههای مردمی را در خدمت خود خواستند و مجالی ندادند تا برای آنها فکری اساسی شود. دو تیمی که در سالهای ابتدایی انقلاب با آنکه دفتر و دستک امروزی را نداشتند اما به یاری بزرگان خود و برخی طرفداران عاشق، برای مردم از جان مایه گذاشته و در آرامش بسر می بردند، طعمه خوبی برای آن اشتباهی آمده ها بودند تا با دستاویز قرار دادن آنها، به شهرت برسند و به موازات آن، بر اعتبار و آبروی سرخابی ها ضربه بزنند. از اوایل دهه هفتاد، کوچ افراد ناشناخته و بیگانه با ورزش - بخصوص فوتبال - به این دو باشگاه شکل جدی به خود گرفت و حالا با گذشت حدود سه دهه از آن روزگار، همچنان همان غریبه های می آیند و می روند و دریغ از یک قدم از سوی آنها و بالاسری هایشان برای رساندن استقلال و پرسپولیس به ساحل آرامش! وزرای ورزش و قبل از آنها روسای سازمان تربیت بدنی همواره از تلاش خود برای روشن کردن تکلیف این دو مجموعه سخن می گفتند و گاهی نیز نمایندگانی از مجلس وارد این فضای رسانه ای می شدند و کلامی بر زبان جاری می ساختند و چند کلامی هم از روسای جمهور در ذهن‌مان هست، اما در وادی عمل، نه کاری صورت گرفت و نه نشانه و اراده ای برای عملیاتی کردن آن شعارها دیده شد؛ به گونه ای که امروزبرای بسیاری، این جمله که؛ «قرار نیست آب خوش از گلوی این تیم ها پایین برود» به باورتلخی مبدل شده است!
شرایط این روزهای دو باشگاه و مشکلات شان را همگان می دانند و نیازی به شرح آن نیست، اما این پرسش بی پاسخ، بیش از تمام مصائب استقلال و پرسپولیس اذهان را درگیر کرده است که؛ چرا برای آنها فکری نمی شود؟آیا تصمیم گیران پشت پرده و مسئولانی که در این زمینه وظیفه ای بر دوش دارند، به مردمی بودن این باشگاهها اعتقاد دارند؟ ساده تر بپرسیم: آیا آنان در خانواده و قوم و خویش خود، فردی که طرفدار رنگ آبی و یا قرمز باشد را ندارند؟ ... و اگر پاسخ شان مثبت است - که حتما هم هست- ، چگونه می توانند نسبت به اوضاع و احوال نابسامان چنین باشگاههایی که افت و خیز آنها به زندگی مردم این سرزمین گره خورده است بی تفاوت باشند؟ جواب همین یک سوال آخر را هم اگر بدهند خیلی خوب است.
پربازدید ها 
آخرین اخبار 
