کیهان ورزشی-
جلال چراغپور- برای آنکه جایگاه «تماشاگر»را تعریف کنیم اول باید اهداف فوتبال را بازنگری نمائیم. لیگ برای چه انجام می شود؟ این یک سوال بزرگ است. آیا برگزاری بازی در یک استادیوم خالی در نهایت به یک خبر 5 ثانیه ای ختم می شود؟ آیا این همه تمرین، این همه مسافرت و این همه هزینه که تیم ها انجام می دهند برای همان یک خبر 5 ثانیه ای است؟ که بازی چند چند شد؟ در این جامعه ای که تحصیلکرده ترین افراد با حقوق نجومی ماهی 100 میلیون تومان، دریافتی شان در سال می شود 1 میلیارد و دویست، یعنی نصف مبلغ قرارداد یک مربی معمولی فوتبال ایران، همه اتفاقات یک مسابقه فوتبال در همان خبر کوتاه خلاصه می شود؟ قطعا در هیچ جای دنیا دولت ها برای یک خبر 5 ثانیه ای آن همه هزینه نمی کنند، آن همه استادیوم نمی سازند و ... اینجا یک بازیگر اصلی وجود دارد. بازیگر اصلی سناریو چه کسی است؟ هدف تمام جوامع از برقراری جریان فوتبال، پر کردن اوقات فراغت جامعه است. فراغتی که به فوتبال، به برد و به باخت قابل هضم تبدیل می شود نه به جنگ و درگیری و کش مکش. یک جامعه شناس بزرگ درباره این جریان فوتبالی، از واژه «آدامس فکری» استفاده کرده است. ما در این کشور از روز سه شنبه درباره بازی جمعه حرف می زنیم. بعد از بازی نیز تا روز یکشنبه باز هم درباره مسابقه برگزار شده صحبت می کنیم و تازه یکشنبه و دوشنبه تلویزیون به بررسی آن بازی می پردازد. این می شود «آدامس فکری». حالا ما و شما(کیهان ورزشی) درباره آن بخش از تماشاگران صحبت می کنیم که به جای نشستن پای تلویزیون، می روند ورزشگاه. سوال بزرگ این نیست که به آنها احترام گذاشته می شود یا نه بلکه باید پرسید آن چند نفری که در فوتبال ایران مسئول هستند، این فرهنگ اجتماعی و این جایگاه را درک می کنند؟ آیا آن چند نفر به درست در آن پست ها قرار گرفته اند که انتظار داشته باشیم جایگاه تماشاگر را درک کنند؟ بله، شما درست می گویید. باید به آنها احترام گذاشت اما یادمان نرود سیستم فوتبال ما که سالانه صدها میلیارد چرخش مالی دارد، به رضایتمندی همان چند نفر مسوول بستگی دارد نه این حجم تماشاگر.
پربازدید ها 
آخرین اخبار 
