کیهان ورزشی-
در تمام این سالها که فراز و نشیب های فوتبال ایران را به نظاره نشسته و از عجایب آن حیرت زده شده ایم، حتی یکبار هم نشده که ببینیم فردی از مقصران اتفاقات تلخ و کجروی های پر تعداد، به خودش زحمت استعفا بدهد! یا اینگونه بوده که آن مقصران از اساس صورت مسئله را وارونه جلوه داده و خود را مبرا از هر ایراد و اشکالی دانسته اند و یا با حکم بالادستی هایشان – آنهم به ضرب و زور افکار عمومی – کنار زده شده اند و ... حالا بماند که آن برکنار شده ها به رغم محرز بودن اشتباهات ، تخلفات و بار سنگین مالی و معنوی ای که بر دوش فوتبال و باشگاههای مردمی آن گذاشته اند، نه از سوی نهادی مورد بازخواست قرار گرفته اند و نه خمی بر ابروی مبارک شان افتاده است! افسوسمندانه تر اینکه؛ بسیاری از آنها پس از مدت زمانی اندک، از روزنه ای دیگر وارد فضای ورزش شده و پست های کلیدی تری را صاحب شده اند و ...!
این مقدمه را آوردیم تا به ماجراهای اخیر دو باشگاه بزرگ و مردمی کشورمان یعنی استقلال و پرسپولیس اشاره ای داشته باشیم؛ دو باشگاه محبوب و مظلومی که هرگز اهمیت و جایگاه آنها نزد مسوولان دولت ها و ورزش جدی گرفته نشده است؛ بی شک اگر غیر از این بود، سرنوشت شان چنین در محاق نبود. فارغ از اینکه دو باشگاه از گردونه رقابت های لیگ قهرمانان کنار گذاشته می شوند یا خیر و بدون در نظر گرفتن این موضوع که تکاپوی روزهای گذشته عده ای برای سرهم بندی کردن ایرادات مورد نظر کنفدراسیون فوتبال آسیا به کجا رسیده است - حداقل تا لحظه نگارش این یادداشت یعنی سه شنبه هفتم دی ماه 1400- خبری دال بر حذف یا بقای آنان منتشر نشده – باید برای صدمین بار به اصل و اساس این ماجرا و ماجراهای شبیه به آن بپردازیم. اصلی که می گوید: تا وقتی این باشگاهها به دست اهل آنها اداره نشود و پیش از آن، نگاه درستی از سوی دولتمردان به جایگاه و کارکردهای ورزشی و اجتماعی استقلال و پرسپولیس شکل نگیرد، شاهد چنین بیم و امیدهایی نزد طرفداران سرخابی ها خواهیم بود. گیریم که این دوره را نیز با «من بمیرم و تو بمیری» های رایج ورزش ایران و ارائه اطلاعات غلط به کنفدراسیون فوتبال آسیا پشت سر بگذاریم، اما آیا از دید مسوولان ورزش، این شکل و شیوه، فرجام خوشایندی خواهد داشت؟ آیا در این چند دهه فرصت کافی برای دست اندرکاران نبود تا سر و شکل درستی به این باشگاهها بدهند؟ آیا وزیر محترم ورزش که خود ورزشی نیز هست چنین دست روی دست گذاشتن هایی را به خیر و صلاح این باشگاهها می داند؟ آیا رییس فدراسیون فوتبال که هنوز نمی دانیم از کدام مسیر به آن صندلی مهم رسید، درک درستی از میزان تاثیرگذاری باشگاههای مردمی بر جامعه دارد؟ آیا مدیرانی که در این سالها به صورت اتوبوسی به این دو باشگاه رفتند و پس از مدتی جای خود را به گروه دیگر دادند و ... بسته به توانایی هایشان و تخصصی که لازمه مدیریت در چنین عرصه ای است برگزیده شدند؟ اوضاع و احوال دیروز و امروز دو باشگاه پاسخ تمام این پرسش را می دهد.
بدیهی است که جست و خیزهای روزهای گذشته از سوی مسئولان ورزش ، فدراسیون و دو باشگاه پیرامون ماجرای حذف یا عدم حذف استقلال و پرسپولیس از لیگ قهرمانان آسیا، از سر مهم بودن این باشگاهها نزد آنان نبوده زیرا اگر اینگونه بود، قبل از آنکه گردن سرخابی ها زیر گیوتین کنفدراسیون فوتبال آسیا برود و فوتبال مان سوژه رسانه ای داخلی و خارجی شود، فکری برای این باشگاهها می کردند لذا امروز هم اگر «جلسه پشت جلسه» و «نامه پشت نامه» را شاهدیم، همه و همه برای فرار از فشار افکار عمومی و حفظ میز و صندلی خودشان است.
یحتمل این جمله یکی از مدیران فوتبال که چند روز قبل گفته بود: «درباره حذف احتمالی استقلال و پرسپولیس، شما می‌گویید اتفاق بد؛ من می گویم اتفاق خوب. باید از یک جایی شروع کنیم و ...» خوشایند طرفداران دو تیم نباشد اما حقیقتی تلخ است و باید آن بپذیریم وقتی اراده ای در جهت اصلاح امور فوتبال وجود ندارد، این قبیل تهدیدها و برخوردها - حتی به قیمت حذف یک دوره ای باشگاههایمان از پیکارهای آسیایی – شاید سبب شود تا عده ای دست از سر فوتبال کشور بردارند و فرصتی فراهم گردد تا کار و بار آن به دست اهل فن سپرده شود.
در پایان باید خطاب به آن دسته مدیرانی که ضعف و غفلت شان چنین آبروریزی هایی را رقم می زند بگوییم: کسی از شما انتظار «هاراگیری» و یا ابراز شرم ساری و عذرخواهی در برابر مردم را ندارد زیرا اساسا با فرهنگ عذرخواهی ناآشنا هستید، اما حداقل با یک استعفا، خودتان را از فشار افکار عمومی و ورزش را از دست خودتان راحت کنید! بسم الله.
*حمید ترابپور
پربازدید ها 
پربحث ترین عناوین آخرین اخبار 
