زبان سرخ
والله، دروغ چرا ؟! تا قبر ، آ، آ، آ...
این جماعت عافیت طلب ، بدجوری توی مُخمان رفته اند ؛ بابا یک حرفی ، نظری، انتقادی یا حتی یک حمایتی !
ساکت نشسته اند و از ترس این که خدای ناکرده ، گوشه تراول هایشان ساییده شود ، پیله ای دور خود تنیده و در آرزوی پروانه شدن ایام می گذرانند ! برایشان مهم نیست چه اتفاقی در بسکتبال این مملکت می افتد. گاه و بیگاه این و آن را هم شانتاژ می کنند و خودشان را از اوضاع و احوال گلایه مند نشان می دهند ، اما از دیوار صدا در می آید و از خودشان نه !
برخی از آن ها که در قامت مربی لیگ هم دیده می شوند و آخرین «آپدیت» اطلاعاتی شان به زمان«تیرکمانشاه» بر می گردد ، این روزها دچار سرگیجه ای متوهمانه نیز شده و به گوشمان رسیده که با خودشان می گویند حالا که شهر شلوغ شده ، چرا مثلا یکی مثل ما مربی تیم ملی نشود و ...؟
فارغ از اینکه ظاهرا همان تئوری «پوست خربزه»که قبلا و به کرات ، واکاویکرده بودیم ، در شرف وقوع است و «کارشناس مسائل چین» یا همان «بچیروویچ بیکار» محتمل ترین گزینه آقایان برای هدایت تیم ملی است ، البته اسامی مختلف امتحان پس داده ای نیز برای سمت های دستیاری مطرح است که اگر همه شان را در چرخ گوشت بریزیم ، یک مربی نصفه و نیمه هم از آن در نمی آید و...!
باری !
داشتیم عرض می کردیم ؛ یکی از جدی ترین آفت های بسکتبال ایران -که چند سالی هم هست با آن دست و پنجه نرم می کند - چنین قماش آدم هایی هستند که در ابتدای سطور این مقال پته شان را روی آب انداختیم. حالا همان ها در کنار سایر مربیان بزرگ و صاحب سبک کشورمان باید به خم رنگرزی منتقل شوند ! لابد تعجب کردهاید، اما با خواندن این چند خط خودتان متوجه ماجرا خواهید شد: « با عنایت به مصوبه مجمع عمومی فدراسیون بسکتبال مورخ 1401/11/2 در خصوص آیین نامه دوره های کوتاه مدت مربیگری و باتوجه به نیازسنجی های انجام گرفته و لزوم به روزرسانی و ارتقای سطح دانش مربیان، از این پس مربیان بسکتبال در 4 سطح زرد، آبی، قرمز و سبز رنگ بندی خواهند شد. بر اساس بند 1 این آیین نامه دوره های ارتقای مربیگری بسکتبال و اعتبار کارت مربیگری به بازه های زمانی سه ساله تقسیم بندی شده و مربیان جهت تمدید و ارتقای سطح مربیگری به طورمتوسط سالانه ملزم به کسب 25 امتیاز و در مجموع سه سال حداقل 75 امتیاز (با تایید کمیته آموزش و مربیان فدراسیون بسکتبال) خواهند بود. لذا در تمامی سطوح، مربیان ملزم به شرکت در دوره های دانش افزایی و بازآموزی جهت تمدید مجوز مربیگری می باشند و...»
این مدل «دانش افزایی زوری» هم دیگر نوبر است. خود ما در همین مطلب نسبت به عدم آگاهی برخی از مربیان انتقاد کردیم ، اما این دلیل نمی شود که فدراسیون بخواهد مربیان 60 ، 70 ساله را سرکلاس درس بنشاند تا بندگان خدا سَرِپیری ، دنبال کسب امتیاز باشند ! ارتقای سطح دانش خیلی هم خوب است ولی مواجهه با همه به یک روش یا اصطلاحا همه را با یک چوب راندن، کار درستی نیست . آن هایی که دوره های مختلف را گذرانده ، مدارک معتبر مربیگری دریافت کرده اند، رزومه کاری پرباری دارند ، افتخارات بسیاری را کسب کرده و شاگردان بسیاری را هم تحویل جامعه بسکتبال داده اند و... باید نسبت به بقیه وجه تمایزی داشته باشند. مدرسان درجه یک کنونی ، اکثرا از شاگردان همان استخوان خرد کرده ها هستند و این کج سلیقگی محض است که انتظار داشته باشیم مربیان با دانش پیشکسوت بروند و از شاگردانشان کسب دانش کنند و...!
تصمیمات خلق الساعه و کارشناسی نشده اینچنینی است که بسکتبال را زمینگیر کرده و آن را بیش از پیش به محاق می برد .
بدون تردید نقش تیم ها در خصوص چرخه استفاده از مربیان زبده بسیار پررنگ است؛ مسئولان باشگاه های کشورمان باید به یک آگاهی کافی برسند که ببیند ، مطالبه شان چیست ؟ چه جایگاهی برای تیمشان (با توجه به ابزاری که در اختیار دارند) متصور هستند و این ها با فلسفه کدام مربی چفت و بست خواهد شد ؟ این گونه، مربیانی که اطلاعاتشان نم کشیده، خودجوش از سیکل بیرون می مانند و...
ولی این که هر کسی ارتباطات قوی دارد، سرِکار باشد غلط است و اگر قصد رنسانس داشته باشیم ، این جای کار است که می لنگد! شاید با تغییر اسلوب ، بسیاری از مفاخر بسکتبال، بیرون گود نمانند که مشاهده می کنید مانده اند و...
«لری براون»، «فیل جکسون»، «گِرِگ پوپویچ» و خیلی از مربیان مطرح دنیا بارها در مصاحبه هایی از دغدغه و تلاش های مستمرشان برای دورنماندن از بسکتبال روز دنیا صحبت کرده اند ولی بعید می دانیم اتحادیه ملی بسکتبال، آن ها را مجبور به ادامه تحصیل کرده باشد! تازه اگر هم قرار باشد تغییر و تحولاتی صورت بگیرد با استفاده از تجربیات امثال آن هاست که چرخ بسکتبالشان ، چالاک تر از گذشته میچرخد و این یعنی بهره گیری درست از ظرفیت ها و...
این در شرایطی است که ما مشغول رنگ بندی مربیانمان هستیم و به جای استفاده صحیح از آن ها ، بساط کاسبی راه انداخته ایم ! چرا می گوییم کاسبی ؟ چون مطمئنا حضور در چنین کلاس هایی مستلزم پرداخت هزینه های گزاف است که قطعا در آینده اعلام خواهد شد!
منابع مان را هدر می دهیم و انتظار پیشرفت هم داریم و فکر می کنیم با ارائه چنین تزهایی قله های افتخار را در می نوردیم . نه برادر من ، نه عزیز من، داری اشتباه می زنی. با تغییر لوگو مشکلات بسکتبال حل نمیشود. چاره را در جای دیگری جست و جو کن !
پی نوشت: می گویند دو دوست در کنار رودخانه ای می رفتند. ناگاه فردی را دیدند که در آب افتاده و کمک می طلبد. یکی از آن ها ، خود را به آب زد و نجاتش داد. هنوز نفس تازه نکرده بود که دومین فرد را دید که آب می بردش. باز به داخل رودخانه پرید و او را هم نجات داد.دقایقی نگذشت که سومین شخص را دید که درون رودخانه، فریادکشان کمک می خواهد؛ هر چند خسته بود اما نتوانست بی تفاوت باشد و باز هم خود را به آب زد و نجاتش داد. دوستش که تا آن زمان کاری نکرده بود با دیدن این صحنه ها ، به بالا دست رودخانه دوید و وقتی برگشت، دوست دیگرش به او گفت که چندین نفر دیگر را هم نجات داده ولی ساعتی است که دیگر، رودخانه آدم نمی آورد. دوستی که به بالای رودخانه رفته بود گفت: وقتی دیدم رود این همه آدم می آورد، با خود گفتم حتماً علتی در بالا دست هست.
چون بدانجا رفتم ، پلی دیدم که کم خردی در میانش ایستاده و هر که از آن می گذرد را درون آب می اندازد. او را گرفتم و به خانواده اش در روستای مجاور سپردم. علت این که ساعتی است رودخانه آدم نمی آورد، همین است.
این جماعت عافیت طلب ، بدجوری توی مُخمان رفته اند ؛ بابا یک حرفی ، نظری، انتقادی یا حتی یک حمایتی !
ساکت نشسته اند و از ترس این که خدای ناکرده ، گوشه تراول هایشان ساییده شود ، پیله ای دور خود تنیده و در آرزوی پروانه شدن ایام می گذرانند ! برایشان مهم نیست چه اتفاقی در بسکتبال این مملکت می افتد. گاه و بیگاه این و آن را هم شانتاژ می کنند و خودشان را از اوضاع و احوال گلایه مند نشان می دهند ، اما از دیوار صدا در می آید و از خودشان نه !
برخی از آن ها که در قامت مربی لیگ هم دیده می شوند و آخرین «آپدیت» اطلاعاتی شان به زمان«تیرکمانشاه» بر می گردد ، این روزها دچار سرگیجه ای متوهمانه نیز شده و به گوشمان رسیده که با خودشان می گویند حالا که شهر شلوغ شده ، چرا مثلا یکی مثل ما مربی تیم ملی نشود و ...؟
فارغ از اینکه ظاهرا همان تئوری «پوست خربزه»که قبلا و به کرات ، واکاویکرده بودیم ، در شرف وقوع است و «کارشناس مسائل چین» یا همان «بچیروویچ بیکار» محتمل ترین گزینه آقایان برای هدایت تیم ملی است ، البته اسامی مختلف امتحان پس داده ای نیز برای سمت های دستیاری مطرح است که اگر همه شان را در چرخ گوشت بریزیم ، یک مربی نصفه و نیمه هم از آن در نمی آید و...!
باری !
داشتیم عرض می کردیم ؛ یکی از جدی ترین آفت های بسکتبال ایران -که چند سالی هم هست با آن دست و پنجه نرم می کند - چنین قماش آدم هایی هستند که در ابتدای سطور این مقال پته شان را روی آب انداختیم. حالا همان ها در کنار سایر مربیان بزرگ و صاحب سبک کشورمان باید به خم رنگرزی منتقل شوند ! لابد تعجب کردهاید، اما با خواندن این چند خط خودتان متوجه ماجرا خواهید شد: « با عنایت به مصوبه مجمع عمومی فدراسیون بسکتبال مورخ 1401/11/2 در خصوص آیین نامه دوره های کوتاه مدت مربیگری و باتوجه به نیازسنجی های انجام گرفته و لزوم به روزرسانی و ارتقای سطح دانش مربیان، از این پس مربیان بسکتبال در 4 سطح زرد، آبی، قرمز و سبز رنگ بندی خواهند شد. بر اساس بند 1 این آیین نامه دوره های ارتقای مربیگری بسکتبال و اعتبار کارت مربیگری به بازه های زمانی سه ساله تقسیم بندی شده و مربیان جهت تمدید و ارتقای سطح مربیگری به طورمتوسط سالانه ملزم به کسب 25 امتیاز و در مجموع سه سال حداقل 75 امتیاز (با تایید کمیته آموزش و مربیان فدراسیون بسکتبال) خواهند بود. لذا در تمامی سطوح، مربیان ملزم به شرکت در دوره های دانش افزایی و بازآموزی جهت تمدید مجوز مربیگری می باشند و...»
این مدل «دانش افزایی زوری» هم دیگر نوبر است. خود ما در همین مطلب نسبت به عدم آگاهی برخی از مربیان انتقاد کردیم ، اما این دلیل نمی شود که فدراسیون بخواهد مربیان 60 ، 70 ساله را سرکلاس درس بنشاند تا بندگان خدا سَرِپیری ، دنبال کسب امتیاز باشند ! ارتقای سطح دانش خیلی هم خوب است ولی مواجهه با همه به یک روش یا اصطلاحا همه را با یک چوب راندن، کار درستی نیست . آن هایی که دوره های مختلف را گذرانده ، مدارک معتبر مربیگری دریافت کرده اند، رزومه کاری پرباری دارند ، افتخارات بسیاری را کسب کرده و شاگردان بسیاری را هم تحویل جامعه بسکتبال داده اند و... باید نسبت به بقیه وجه تمایزی داشته باشند. مدرسان درجه یک کنونی ، اکثرا از شاگردان همان استخوان خرد کرده ها هستند و این کج سلیقگی محض است که انتظار داشته باشیم مربیان با دانش پیشکسوت بروند و از شاگردانشان کسب دانش کنند و...!
تصمیمات خلق الساعه و کارشناسی نشده اینچنینی است که بسکتبال را زمینگیر کرده و آن را بیش از پیش به محاق می برد .
بدون تردید نقش تیم ها در خصوص چرخه استفاده از مربیان زبده بسیار پررنگ است؛ مسئولان باشگاه های کشورمان باید به یک آگاهی کافی برسند که ببیند ، مطالبه شان چیست ؟ چه جایگاهی برای تیمشان (با توجه به ابزاری که در اختیار دارند) متصور هستند و این ها با فلسفه کدام مربی چفت و بست خواهد شد ؟ این گونه، مربیانی که اطلاعاتشان نم کشیده، خودجوش از سیکل بیرون می مانند و...
ولی این که هر کسی ارتباطات قوی دارد، سرِکار باشد غلط است و اگر قصد رنسانس داشته باشیم ، این جای کار است که می لنگد! شاید با تغییر اسلوب ، بسیاری از مفاخر بسکتبال، بیرون گود نمانند که مشاهده می کنید مانده اند و...
«لری براون»، «فیل جکسون»، «گِرِگ پوپویچ» و خیلی از مربیان مطرح دنیا بارها در مصاحبه هایی از دغدغه و تلاش های مستمرشان برای دورنماندن از بسکتبال روز دنیا صحبت کرده اند ولی بعید می دانیم اتحادیه ملی بسکتبال، آن ها را مجبور به ادامه تحصیل کرده باشد! تازه اگر هم قرار باشد تغییر و تحولاتی صورت بگیرد با استفاده از تجربیات امثال آن هاست که چرخ بسکتبالشان ، چالاک تر از گذشته میچرخد و این یعنی بهره گیری درست از ظرفیت ها و...
این در شرایطی است که ما مشغول رنگ بندی مربیانمان هستیم و به جای استفاده صحیح از آن ها ، بساط کاسبی راه انداخته ایم ! چرا می گوییم کاسبی ؟ چون مطمئنا حضور در چنین کلاس هایی مستلزم پرداخت هزینه های گزاف است که قطعا در آینده اعلام خواهد شد!
منابع مان را هدر می دهیم و انتظار پیشرفت هم داریم و فکر می کنیم با ارائه چنین تزهایی قله های افتخار را در می نوردیم . نه برادر من ، نه عزیز من، داری اشتباه می زنی. با تغییر لوگو مشکلات بسکتبال حل نمیشود. چاره را در جای دیگری جست و جو کن !
پی نوشت: می گویند دو دوست در کنار رودخانه ای می رفتند. ناگاه فردی را دیدند که در آب افتاده و کمک می طلبد. یکی از آن ها ، خود را به آب زد و نجاتش داد. هنوز نفس تازه نکرده بود که دومین فرد را دید که آب می بردش. باز به داخل رودخانه پرید و او را هم نجات داد.دقایقی نگذشت که سومین شخص را دید که درون رودخانه، فریادکشان کمک می خواهد؛ هر چند خسته بود اما نتوانست بی تفاوت باشد و باز هم خود را به آب زد و نجاتش داد. دوستش که تا آن زمان کاری نکرده بود با دیدن این صحنه ها ، به بالا دست رودخانه دوید و وقتی برگشت، دوست دیگرش به او گفت که چندین نفر دیگر را هم نجات داده ولی ساعتی است که دیگر، رودخانه آدم نمی آورد. دوستی که به بالای رودخانه رفته بود گفت: وقتی دیدم رود این همه آدم می آورد، با خود گفتم حتماً علتی در بالا دست هست.
چون بدانجا رفتم ، پلی دیدم که کم خردی در میانش ایستاده و هر که از آن می گذرد را درون آب می اندازد. او را گرفتم و به خانواده اش در روستای مجاور سپردم. علت این که ساعتی است رودخانه آدم نمی آورد، همین است.
*کامران خطیبی
خاکسار
۲۲:۵۲ - ۱۴۰۲/۰۱/۲۶
پاسخ
خیلی خوب بود خیییییبلی 
پربازدید ها 
آخرین اخبار 
