این یک اصل تجربی و حرفی ثابت شده است که برای پیشرفت واقعی و مداوم ورزش و داشتن یک تیم ملی قوی باید کار را از " پایه" محکم کرد ، کاری که البته چون اساسی است سخت است و نیاز به صبر و تداوم دارد اما کشورهای صاحب ورزش و پیشرفته از همین نقطه شروع کرده و با مشخص کردن هدف ، با گام های استوار راه درست را طی می کنند. اهالی ورزش و خاصه فوتبال به خوبی می دانند که 4،5 دهه پیش کشور ژاپن در رشته فوتبال حتی در همین قاره آسیا محلی از اعراب نداشت و جزو قدرت های درجه 2 آن به حساب می آمد و آن ، دوره و مقطعی بود که فوتبال ایران در قاره کهن حرف اول را می زد و تقریبا به صورت یک قدرت بی رقیب و بلا منازع درآمده بود. ژاپنی ها حدودا از همان زمان کار اساسی و ریشه ای و همه جانبه را در پیش گرفتند و با همان طمانینه و صبوری خاص خود گام به گام جلو آمدند. درست از همان زمانی که به دلایل مختلف ( که همه اش هم ورزشی و فوتبالی نبود) ما کار ریشه ای و اساسی را در فوتبال کنار گذاشتیم و راه را برای ورود عناصر غیرفوتبالی باز کردیم و مسئولیت های حساس ورزش را به دست نااهلان سپردیم و برای جبران این انحراف مهم و پوشاندن آن از چشم و دید اهل ورزش رو به نتیجه گیری و کمیت گرایی افراطی آوردیم، آنها سعی کردند علمی و عالمانه و طبق یک برنامه ریزی واقع گرایانه عمل کنند و کار را به دست کاردان بسپارند و حتی به خاطر می آوریم که در کار آینده سازی و ارتقای لیگ و بالاخره تقویت تیم ملی از نیروها و افراد متخصص و شناخته شده خارجی( مربی ، بازیکن ، مشاور و...) به نفع هدف ملی خود کمک بگیرند تا به امروز و زمانی برسند که تقریبا از این نظر هم " خودکفا " شوند و از موی سر تا ناخن پای فوتبال خود را " بومی" کنند . حالا ژاپن به قدرت اول فوتبال آسیا تبدیل شده و در رده های مختلف سنی، ملی و باشگاهی غالبا سکوهای اول را به خود اختصاص داده و در میادین بزرگ جهانی مثل المپیک یا جام جهانی خوش می درخشد و به نتایج آبرومندی دست می یابد ، نتایجی که هرگز جرقه ای و شانسی و... نیست و تکرار و تداوم آن ، کارشناسان فوتبال دنیا را به این نتیجه رسانده که فوتبال ژاپن در آینده حرف های بیشتر و بزرگتری در سطح جهان خواهد داشت.
همین هفته پیش در مسابقات نوجوانان آسیا، ژاپن با اقتدار و فاصله کیفی زیاد نسبت به حریفان ، جام قهرمانی را بر سر دست بلند کرد ، مسابقاتی که نوجوانان ایرانی هم در آن شرکت داشتند و با پیوستن به جمع چهار تیم مرحله نیمه نهایی، جواز حضور در رقابت های جهانی را به دست آوردند. با این حال نوجوانان ما در نیمه نهایی مقابل همین ژاپن به راحتی و با سه گل شکست خوردند و در رسیدن به فینال ناکام ماندند. این مسابقات و نتایج را نباید سرسری گرفت و آن را بدون تحلیل رها کرد. با بررسی و ارزیابی چنین رقابت ها و صحنه های عینی و عملی است که هر تیم و کشوری می تواند در قاب آن حداقل وضعیت ده سال آینده خود را پیش بینی کند. وقتی ژاپن در رده سنی نوجوانان چنین قاطعانه حریفان را یکی یکی کنار می زند، این پیام را می دهد که چون کار را از پایه محکم و جدی گرفته، حداقل تا ده سال آینده کماکان تیم اول آسیا خواهد بود .
کارنامه تیم نوجوانان ما نیز وضعیت ده سال آینده فوتبال ایران را تشریح می کند. البته نتایج به دست آمده این پیام را هم داشت که فوتبال ما علی رغم جفا و همه بی توجهی هایی که در عین هیاهو و شلوغ کاری نسبت به آن می شود و به جای اینکه ارکان و مراکز حساس به دست اهل فن و شایستگان سپرده شود ، اغلب بی حساب در اختیار مدیران نامدیر تحمیلی و سفارشی و اعوان و انصار آنها - یعنی دلالان و آویزان ها و فرصت طلبان و باجگیرهای رسانه ای و بابا شمل های قداره بند و... - قرار گرفته، باز به لطف استعداد سرشاری که در ذات و وجود بچه های این آب وخاک موج می زند، می تواند جزو چهار تیم اول آسیا و مسافران جام جهانی قرار گیرد و این البته پیام خیلی مهم و امیدوارکننده ای است، پیامی که به ما می گوید این فوتبال( و ورزش) از ظرفیت بزرگ و قابلیت های پنهانی و توانایی های با ارزش نهفته ای برخوردار است که اگر اراده ای جدی برای ساختن و حرکت دادن آن به سمت جلو و تحول و پیشرفت در کار باشد ، اگر کارها به جای روزمرگی و ماستمالی و... بر مبنای برنامه ریزی علمی و اساسی و از پایه صورت گیرد و اگر مدیران اهل و دلسوز به جای فرصت طلبانی بر سر کار بیایند که بعضی از پست های حساس ورزش را به نفع خود و استفاده شخصی و خانوادگی از مواهب مالی و اجتماعی و...! غصب کرده اند، بدون تردید می تواند از اینی که هست- و اصلا راضی کننده نیست- خیلی خیلی بالاتر و بهتر باشد و جایگاه ملی و بین المللی خود را ارتقاء بخشد.
همین هفته پیش در مسابقات نوجوانان آسیا، ژاپن با اقتدار و فاصله کیفی زیاد نسبت به حریفان ، جام قهرمانی را بر سر دست بلند کرد ، مسابقاتی که نوجوانان ایرانی هم در آن شرکت داشتند و با پیوستن به جمع چهار تیم مرحله نیمه نهایی، جواز حضور در رقابت های جهانی را به دست آوردند. با این حال نوجوانان ما در نیمه نهایی مقابل همین ژاپن به راحتی و با سه گل شکست خوردند و در رسیدن به فینال ناکام ماندند. این مسابقات و نتایج را نباید سرسری گرفت و آن را بدون تحلیل رها کرد. با بررسی و ارزیابی چنین رقابت ها و صحنه های عینی و عملی است که هر تیم و کشوری می تواند در قاب آن حداقل وضعیت ده سال آینده خود را پیش بینی کند. وقتی ژاپن در رده سنی نوجوانان چنین قاطعانه حریفان را یکی یکی کنار می زند، این پیام را می دهد که چون کار را از پایه محکم و جدی گرفته، حداقل تا ده سال آینده کماکان تیم اول آسیا خواهد بود .
کارنامه تیم نوجوانان ما نیز وضعیت ده سال آینده فوتبال ایران را تشریح می کند. البته نتایج به دست آمده این پیام را هم داشت که فوتبال ما علی رغم جفا و همه بی توجهی هایی که در عین هیاهو و شلوغ کاری نسبت به آن می شود و به جای اینکه ارکان و مراکز حساس به دست اهل فن و شایستگان سپرده شود ، اغلب بی حساب در اختیار مدیران نامدیر تحمیلی و سفارشی و اعوان و انصار آنها - یعنی دلالان و آویزان ها و فرصت طلبان و باجگیرهای رسانه ای و بابا شمل های قداره بند و... - قرار گرفته، باز به لطف استعداد سرشاری که در ذات و وجود بچه های این آب وخاک موج می زند، می تواند جزو چهار تیم اول آسیا و مسافران جام جهانی قرار گیرد و این البته پیام خیلی مهم و امیدوارکننده ای است، پیامی که به ما می گوید این فوتبال( و ورزش) از ظرفیت بزرگ و قابلیت های پنهانی و توانایی های با ارزش نهفته ای برخوردار است که اگر اراده ای جدی برای ساختن و حرکت دادن آن به سمت جلو و تحول و پیشرفت در کار باشد ، اگر کارها به جای روزمرگی و ماستمالی و... بر مبنای برنامه ریزی علمی و اساسی و از پایه صورت گیرد و اگر مدیران اهل و دلسوز به جای فرصت طلبانی بر سر کار بیایند که بعضی از پست های حساس ورزش را به نفع خود و استفاده شخصی و خانوادگی از مواهب مالی و اجتماعی و...! غصب کرده اند، بدون تردید می تواند از اینی که هست- و اصلا راضی کننده نیست- خیلی خیلی بالاتر و بهتر باشد و جایگاه ملی و بین المللی خود را ارتقاء بخشد.
*سیدمحمدسعید مدنی
پربازدید ها 
آخرین اخبار 
