اگر ناصر زنده بود ، همین پنجشنبه 23 آذرماه باید شمع تولدش را فوت و لابد در آن هنگامه خاموش کردن شمع ها آرزوهای برآورده نشده اش را زیر لب زمزمه می کرد. زندگی او با تمام فراز و نشیب هایش، در حد فاصل رضایت و حسرت سپری شد. رضایت از سکونت داشتن در قلب مردمش و حسرت از بابت فرصت هایی که گاه خودش از دست داده بود و گاه نیز به او نداده بودند. نمونه اش سرمربیگری تیم ملی فوتبال ایران که دل هر مربی ای برای آن غنج می زند؛ حتی اگر آن مربی ناصر حجازی باشد.
تقریبا 12 سال از سفر ابدی سنگربان شماره یک فوتبال ایران می گذرد اما پرواز او از آن دست رفتن هایی است که خیلی ها هنوز باورش ندارند. برای آن محبوب خوش تیپ خیلی زود بود بار سفر ببندد و برود اما این رسم زمانه است؛ اجل که می رسد دیگر به شماره پشت پیراهنت و میزان نفوذت در قلب مردم کاری ندارد؛ سوارت می کند و می برد.
روایت زندگی برخی از آدم ها ، حتی اگر آمیخته با اغراق هم باشد باز شنیدنی است. قصه زندگی ناصر حجازی از آن مدل هاست که می توان مشتاقانه برای خواندن یا شنیدنش وقت گذاشت و لذت برد . حالا خیلی هم مهم نیست که عده ای برای پنهان کردن حقایق و ساختن افسانه تلاش کنند؛ خودش که اینگونه نبود؛ نه می خواست افسانه باشد و نه برای وارونه جلوه دادن رخدادهای عمر ورزشی و غیر ورزشی اش تلاش می کرد. می دانست که اگر ساکن قلب ها شده، این سکونت ریشه در مردمی بودنش، ساده بودنش و واقعی بودنش دارد. بعد از او خیلی ها خواستند اینگونه باشند اما نشدند. «فیک»هایی که در تصاحب سکوهای محبوبیت نزد جامعه به گرد پای ناصر هم نرسیدند.
این چند خط را نوشتیم تا در آستانه سالروز تولد ناصر حجازی یادش زنده بماند. تولدت مبارک ، مرد محبوب.
*حمید ترابپور
پربازدید ها 
آخرین اخبار 
