هفته گذشته وزیر ورزش در جلسه پرسش و پاسخ با اساتید و دانشجویان تربیت بدنی گفت : " باشگاهداری وظیفه وزارت ورزش نیست . رسانه ها کمک کنند این وظیفه از وزارت ورزش گرفته شود. آنچه در دنیا وجود دارد، باشگاهداری در عرصه جدید است. باشگاهداری باید توسط بخش خصوصی انجام شود." آقای هاشمی این نکته را هم اضافه می کند که " اگر این اتفاق در دوره فعلی مدیریت ورزش بیفتد، یکی از دستاوردهای بزرگ این دولت خواهد بود" و ما نیز اضافه می کنیم که اگر این اتفاق بیفتد ، موفقیت بزرگی نصیب ورزش شده است و بالاتر از آن عرض می کنیم که اگر این اتفاق بیفتد و تکلیف مالکیتی و به دنبال آن مدیریتی دو تیم استقلال و پرسپولیس روشن شود ، معلوم می شود قرار است به معنای واقعی ورزش " جدی " گرفته شود و تحولات بایسته در این عرصه چهره بندد. خوانندگان محترم این مجله قدیمی نیک می دانند که ما نه حالا ، بلکه بارها و بارها نوشته ایم که روشن شدن تکلیف مالکیتی پرسپولیس و استقلال - که از چند دهه پیش نامعلوم است و به شیوه غلط و غیرعلمی " کجدار ومریز" اداره می شود - یک نشانه است ، نشانه اینکه قرار است متولی اصلی ورزش که طبق قانون اساسی کشور دولت است، می خواهد فراتر از حرف های نخ نما شده و کسل کننده و شعارهای تکراری ، ورزش را جدی بگیرد و برای آن اهمیت بایسته و بهای شایسته را قائل شود. این حرف و نظر کیهان ورزشی را بسیاری از کارشناسان واقعی ورزش بارها و طی سال ها به شکل و شیوه های مختلف نیز زده و بر آن تاکید کرده اند اما متاسفانه هر مدیر و وزیر و دولتی که آمده فقط در این باره حرف زده و در عمل هیچ اتفاقی نیفتاده است. رهبر انقلاب نیز در دیدار اخیر اهالی ورزش - که خوشبختانه آقای وزیر هم در آن حضور داشت - در این باره تاکید موکد داشتند. البته ایشان به طور مشخص درباره دو تیم قدیمی و مردمی صحبت نکردند اما از مسئولان خواستند " یک بار برای همیشه " تکلیف مسائل لاینحل و موضوعات حیاتی و بر زمین مانده ورزش را روشن کنند . بی تردید بلاتکلیفی مالکیتی و مدیریتی استقلال و پرسپولیس و مساله مهم باشگاهداری یکی از آنهاست. انتظار این است که مدیریت فعلی ورزش برخلاف اسلاف خود به حرف و شعار و وعده اکتفا نکند و برای حل این معضلات و مسائل بلاتکلیف، عملا وارد گود شود. سال ها و در مقاطع مختلف و دولت های متفاوت این حرف که " به زودی وضعیت مالکیتی دو تیم استقلال و پرسپولیس روشن خواهد شد و همچنین موضوع باشگاهداری به شکل رسمی و قانونی مشخص خواهد شد و چنین خواهیم کرد و چنین می شود " از زبان مسئولان ورزش و حتی غیرورزشی شنیده می شود اما واقعیت امر این است که اتفاق بایسته و مورد انتظار رخ نداده و همه چیز تقریبا به همان حرف و شعار و وعده خلاصه شده است. البته در اینکه بسیاری از مسئولان ورزش این وضعیت بلاتکلیف و چندین و چند ساله را برای این دو تیم نمی پسندند، حداقل ما شک و تردیدی نداریم اما سوال این است که پس چرا این مشکل و مشکلات نظیر آن بلاتکلیف بر زمین مانده اند و بالاخره تا کی قرار است این وضعیت " استخوان لای زخم " ادامه داشته باشد؟ تا کی قرار است ورزش مستعد و پرظرفیت ما به دلیل مشکلاتی که قابل حل است اما به هر دلیل حل نمی شود،آسیب ببیند و ضربه بخورد؟ تا کی قرار است هر سال تن طرفداران فوتبال بلرزد که آیا کنفدراسیون آسیا امسال برای حضور در رقابت باشگاهی آسیا به تیم های ایرانی مجوز خواهد داد یا خیر؟ مشکل در کجاست ؟ چرا با اینکه نظر و قصد مسئولان دولتی و ورزشی بر حل مسائل کهنه و رفع مشکلات رسوب شده است، این مسائل در نهایت و در پایان عمر دولت های مختلف، لاینحل باقی می ماند؟ به نظر می رسد کسانی و جریانات و تفکراتی وجود دارد که به دلایل نامعلوم مقابل حل مسائل لاینحل ورزش مقاومت و ایستادگی می کنند. کسانی هستند که با انگیزه های نامشخص از سروسامان گرفتن ورزش و قرار گرفتن هرچیز در جای خود نگرانند و احساس زیان و ضرر می کنند. این واقعیتی است که با توجه به شواهد نمی توان انکار کرد. ظاهرا نفوذ این جریانات خیلی هم زیاد است که زور دولت ها به آن نمی رسد! آیا مسئولان فعلی ورزش با حمایت های دولت و مراکز قانونی قادر خواهند بود این بار و در این دوره به حل مسائل مهمی که تحول و پیشرفت ورزش منوط به حل آنهاست، توفیق یابند؟ آیا این بار و در دوره مدیریت فعلی ورزش نیز همه چیز به حرف و شعار و اظهار امیدواری خلاصه می شود و اتفاقی برای حل مشکلات قدیمی و اداره ورزش مطابق با روش های علمی و شیوه های تجربه شده دنیا نمی افتد و جریانات ضد ورزش و باندهایی که از سامان نگرفتن و لاینحل ماندن مشکلات ورزش سال هاست جیب و کیسه خود را پر می کنند، کماکان به خواسته های پایان ناپذیر خود خواهند رسید و این وسط ، سر ورزش بی کلاه خواهد ماند؟!
*سیدمحمدسعید مدنی
پربازدید ها 
آخرین اخبار 
