«عالیشاه» جدا از آنکه «امید» اردوگاه سرخ در بزنگاههای حساس برای فرار از مخمصه ها است، باید الگویی واقعی برای تمام بازیکنان این تیم نامیده شود.
درخشش این روزهای او که اوج آن در شهرآورد 102 بود ، ریشه در زندگی درستی دارد که در پیش گرفته است. زندگی حرفه ای و تمرکز روی کاری که برای او در اولویت قرار دارد، یک چهره دوست داشتنی و قابل احترام را از «عالیشاه» نزد جامعه ساخته است. کمتر دیده ایم که این بازیکن وارد حاشیه شود. خودش را از جایی که برای یک فوتبالیست ، سم مهلک است دور می کند. احترام می گذارد تا احترام ببیند. حتی طرفداران تیم رقیب یعنی استقلالی ها نیز برای او احترام قائل هستند و این جایگاه ویژه ناشی از رفتار و گفتار درست این بازیکن است.
شاید این بازیکن در سطح ملی به آن جایگاهی که لیاقتش را داشته نرسیده باشد اما امروز که با بازوبند کاپیتانی تیمی پرطرفدار و محبوب وارد مستطیل سبز می شود، می تواند تحقق تمام آرزوهایش را خلاصه شدن در حس و حال همین کاپیتانی تماشا کند.
سالهای پر فراز و نشیبی که این بازیکن پشت سر گذاشت تا به آرامش امروز برسد برایش درس های بزرگی به همراه داشت. او فوتبال را از جایی آغاز کرد که طرفدارانش برای آن جان می دادند؛ از نساجی محبوب. سپس راهی کلانشهری شد که هم مسیر خوشبختی از آن می گذشت و هم بیراهه نابودی، اما پسر کوچک مازندرانی راه درست را انتخاب کرد ، پله پله بالا رفت و مزد رنج خود را گرفت.
برای این بازیکن و برای تلاشی که انجام داد تا به این قله بلند برسد و برای رفتارهای زیبا و اخلاق مثال زدنی اش باید کلاه از سر برداشت و حسرت خورد که چرا فوتبال امروز ما از این دست بازیکنان کم دارد.
*حمید ترابپور
پربازدید ها 
آخرین اخبار 
