همان روزی که پیراهن شماره هفت سرخپوشان، یادگار پروین را به او سپردند ، مشخص بود که برای درخشش در این جامه خواب هایی دیده است. هرچند سروش رفیعی در سطح ملی به آنچه می خواست نرسید و به سبب حضور مرد پرتغالی که اعتقادی به بازی او نداشت سالها از آن ویترین جذاب دور ماند اما در مقابل ، همواره روی بورس فوتبال باشگاهی کشور قرار داشت.
او را می توان طراح بسیاری از نقشه های هجومی " اردوگاه سرخ " نامید.
داستان عشق و علاقه او به این پیراهن را آنهایی بهتر می دانند که چند سال قبل برای اغوایش، در آن خانه مجلل بالای شهر چک سفیدی را مقابلش قرار دادند تا در جمع پرشورها بماند اما او عذرخواهی کرد و رفت تا به عشقش برسد.
نمی دانیم در این سالها از فوتبال چقدر کسب درآمد داشته است اما اگر می خواست ، می توانست با یک «بله» گفتن بیشتر بگیرد و ...
هافبک هجومی پرسپولیس به اندازه تمام افت و خیزهایی که داشته تلاش کرده و مزد آن ممارست، ماندگاری اش در این سطح بوده است.
رقص زیبای ساق های سروش در مستطیل سبز وقتی با سماجت های ترابی و دوندگی های صادقی آمیخته می شود ، دیگر خیال هر مربی ای را از آن منطقه آسوده می کند؛ چه یحیی باشد و چه پروفسور.
گرچه هافبک خوش نقش و خنده روی سرخ ها حالا در آستانه 34 سالگی در سراشیبی دوران فوتبال خود قرار گرفته و دیگر برای تحقق رویای درخشش با پیراهن تیم ملی مجال چندانی ندارد اما تا همین جای کار هم برای خودش ، خوب محبوبیت دست و پا کرده است.
احترامی که همواره برای رقیب قائل بوده و دوری اش از پرتگاه جنجال و حاشیه ، علتی شده تا ارتش های سایبری از هجوم به آشیانه امنش پرهیز کنند.
عصر طلایی آنها رو به افول رفته و نشانه هایش هویدا شده اما تیمی که از این دست بازیکنان دارد را نمی توان دست کم گرفت؛ شاید ققنوس وار از دل خاکستر بیرون آیند و باز هم دلبری کنند.
*حمید ترابپور
پربازدید ها 
آخرین اخبار 
