چند سالی است که تا مقابل تیم های لبنانی(باشگاهی و ملی) بازنده می شویم ، یک جمله را لقلقه زبانشان می کنند که «ای آقا ! مگر نمی دانید ورزش اول «عروس خاورمیانه» ، بسکتبال است و...؟!»
شاید اگر یک بار برای همیشه پاسخی کوبنده و در خور به این مهملات و چرایی شکست های متوالی داده شود ، دیگر شاهد چنین اظهار نظرات غیرکارشناسانه‌ای نباشیم .
حتی کسانی که کمترین آشنایی با بسکتبال دارند نام این رشته ورزشی را با مربیانی مثل مصطفی هاشمی، مهران شاهین طبع، مهران حاتمی، فرزاد کوهیان و ... عجین می دانند که صد البته تحلیل درستی دارند و حضور دو نفر اول این لیست محدود در فینال سوپرلیگ بسکتبال امسال هم موید همین موضوع است؛ متاسفانه در دهه‌های گذشته بستری مناسب برای به کارگیری سایر مربیان جوان و مطرح (به جز چند مورد معدود) از سوی باشگاه های نامدار مهیا نشده و شاید بتوان گفت که در چرخه مربیان بسکتبال شاهد نوعی انحصار هستیم .
شکی نیست که زیرساخت‌های لبنان و برنامه های توسعه و رشد بسکتبال آن‌ها نسبت به کشور ما شرایطی مطلوب تر دارد اما با اندکی جست و جوی ساده متوجه خواهید شد که تعدد آکادمی ها ، مدارس بسکتبال و «ترنور مالی» تیم‌های ما با لبنانی ها اصلا قابل قیاس نیست.
در لیگ 10 تیمی لبنان فقط سه، چهار باشگاه هستند که با حساب و کتاب و فیرپلی مالی از بازیکنان تراز اول خارجی بهره می‌برند و سایرین با بودجه اندک و بسکتبالیست‌های متوسط (ولو خارجی) روزگار می گذرانند.
در عوض اگر شرایط همین فصل جاری سوپرلیگ بسکتبال ایران را در مقام مقایسه قرار دهیم، پی‌خواهیم برد که اکثر تیم‌ها از بازیکنان خارجی بهره بردند و در این زمینه پول های زیادی هم هزینه شد؛ هرچند که ممکن است بسیاری از این سرمایه گذاری باشگاه ها اصطلاحا هرز رفته و به واسطه جیب فراخ دلالان آن طور که باید و شاید به ثمر ننشسته باشد اما از آن طرف ماجرا، بازیکنان شاخص و تاثیر گذاری مانند همین جردن استیونز (بازیکن تیم طبیعت) هم حضور داشتند که بیراه نیست اگر بگوییم یک نفری تیمش را به فینال رساند !
لبنانی ها به «احمد الفران» 43 ساله ، «جاد الحاج» 35 ساله و ... در قامت مربی وطنی اعتماد می کنند و ما مثل آب خوردن سرمایه های جوانمان را می سوزانیم که بعد از هزار سال دوباره شاهد دوگانه هاشمی – شاهین طبع در فینال باشیم !
شاید اگر فوتبال را مثال بزنیم و بگوییم دیگر مربی پیرمرد و سالخورده را در لیگ، لب خط نمی‌بینیم و در این سال‌ها، جواد نکونام، یحیی گل محمدی، حمید مطهری، محرم نویدکیا ،فرهاد مجیدی، سعید دقیقی، محمد ربیعی، مهدی رحمتی، مسعود شجاعی و ... آمدند و افتخارات ریز و درشتی کسب کردند، بگویند قیاس مع‌الفارق انجام داده‌اید، برای همین، والیبال رقیب را توی چشمشان فرو می‌کنیم که سال هاست از انحصار مصطفی کارخانه، حسین مهرانپور، مهدی صابرپور و... خارج شده و رحمان محمدی راد ، بهروز عطایی، پیمان اکبری، سعید عقیلی، کامبیز یعقوبی، عبدالرضا علیزاده، نقی زکایی، آرش صادقیانی، علیرضا طلوع کیان، حمید جعفر زاده و ... روی نیمکت تیم ها می درخشند .
پی‌نوشت: هیــــچ آدم عاقلی منــکر دستاوردهای مربیان بزرگ بسکتبال ایران نمی‌شود ولی بهتر است مسئولان در کنار استفاده از تجربه و کارایی نامبردگان و تزریق نیروی متخصص جوان با فکر تازه و به روز‌تر٬ سیاستگذاری باشگاه‌ها و البته نحوه انتخاب مربیان تیم‌های ملی را تغییر دهند. به قول بیدل دهلوی«مرکز افتاد برون، بس که شد این دایره تنگ».
*کامران خطیبی
پربازدید ها 
آخرین اخبار 
